Na een nacht waarin het bijna non-stop heeft geregend, waren we blij met ons hotel. Ook voor deze dag beloofde de weersvoorspelling niet heel veel goeds. Maar toen we wegliepen bij het hotel was het wonder boven wonder toch droog. Vrij snel liepen we Engelberg uit om in het bos naast de skischans gelijk weer berg op te gaan. Hoewel de temperatuur meeviel, was het wel erg vochtig, waardoor het zweet alsnog binnen de kortste keren van onze hoofden stroomde. Na een steil stuk door het bos vlakte het pad iets af om daarna onder de kabelbaan die naar de Trübsee gaat weer steil omhoog te klimmen. Hoe hoger we kwamen, hoe minder we zagen. Heel af en toe zagen we tussen de wolken door een cabine van de kabelbaan voorbij zoeven, maar meer dan dat zagen we niet. Van de ongeveer 1.000 meter hoogte waar Engelberg op ligt, zijn we in ongeveer 2 uur naar de Trübsee op 1.800 meter gelopen.
De Trübsee is een groot skigebied en schijnt ook in de zomer heel mooi te zijn. Wij hebben er echter niet heel veel van gezien. Daarom gelijk maar doorgelopen naar de ongeveer 400 meter hogere Jochpass. De klim naar de Jochpass was niet heel moeilijk, wel vrij saai met maar heel af en toe een beetje uitzicht als de wolken weken. Na de 2.222 hoge Jochpass zijn we gelijk afgedaald en terwijl we verder daalden, kregen we zowaar wat uitzicht. We zijn langs de Engstlensee gelopen en hebben op een bankje voor het Engstlenalp Hotel onze lunch gegeten. Heel even kwam zelfs de zon nog tussen de wolken door.
Vanaf het Engstlenalp Hotel steeg de route weer een beetje. Daarmee kwamen wij weer in de wolken te lopen. Op een gegeven moment passeerden we waarschuwingsbord die waarschuwde voor een steile afgrond. Wij hebben die steile afgrond niet gezien. Nu weten we niet of dat goed is of niet? Niet veel later kwamen we aan bij de Tannensee. We hadden bedacht hier een wildkampeerplek te zoeken. Maar omdat we geen zin hadden om de hele middag in de tent te zitten, lieten we dat plan snel varen. Doorlopen dan maar en we zien wel waar we uitkomen. Als we de Tannensee bijna voorbij zijn, wijken de wolken iets en zien we toch nog wat van het meer.
Vanaf de Tannensee klimt het pad naar de 2.255 meter hoge Balmeregghoren. Daar begint de spectaculaire Horizontweg met mooie uitzichten op de vallei onder ons. Alleen zien we daar bar weinig van. Af en toe wijken de wolken en hebben we een beetje uitzicht. Wat we zien is al fantastisch, laat staan als het hier helder is. Maar je hoort ons niet klagen. In tegenstelling tot wat het weerbericht voorspelde, is het al de hele dag droog. En daar zijn we al heel blij mee.
De Horizontweg was een behoorlijk pittige graad wandeling: het pad was prima, alleen ging het de hele tijd op en neer. Onderweg hadden we nog een klein incident met een koe: midden op het pad stond een koe die ons er niet langs wilde laten. Normaal reageren de koeien hier niet op wandelaars, maar deze deed er alles aan om onze route te versperren. Aangezien het zo steil was, was er voor ons ook geen andere route of mogelijkheid om om de koe heen te lopen. Uiteindelijk koos de koe ervoor om onze kant op te komen, dus wij zijn een paar rotsen opgeklommen om de koe te laten passeren. Uiteindelijk bereikten we om 16 uur de Planplatten skilift.
Omdat het inmiddels toch al wat laat begon te worden hebben we even nagevraagd of we vanaf hier ook met de lift naar Meiringen kunnen. Ja, was het antwoord, alleen zou dat wel 100 euro kosten. Laat maar. Na wat energie genuttigd te hebben zijn we aan de afdaling begonnen. Vrij snel kwamen alweer boerderijen in zicht waardoor een wildkampeerplek moeilijk te vinden was. Misschien dat de vele bewolking hier ook niet bij hielp? Na ongeveer 300 meter gedaald te hebben, kwamen we onder de wolken te lopen, waardoor we ook weer wat zagen. Uiteindelijk zijn we helemaal doorgelopen naar Meiringen. In Meiringen hebben we bij een aantal hotels gevraagd of ze nog een kamer vrij hadden, maar helaas. Alles zal vol. Er zat niets anders op dan er nog een paar kilometer aan vast te knopen om bij de camping te komen. Daar kwamen we om kwart voor acht aan. We hebben snel de tent opgezet en gegeten. Toen we de tent na het eten aan het inrichten waren, hebben we nog even met onze buurvrouw (die ook de Via Alpina loopt) zitten praten. Maar omdat wij kapot waren van deze lange dag hebben we het maar snel voor gezien gehouden.
Leuke anekdote: rond 1600 heeft de Italiaan Gasparini hier voor het eerst suiker met eiwitten opgeklopt. Het resultaat, merengue, heeft hij naar Meiringen vernoemd.
Totaal gelopen: 35 kilometer
Geklommen: 2.040 meter
Gedaald: 2.390 meter
0 reacties