Het beloofde een warme en lange dag te worden. Daarom zijn we maar weer wat vroeger op pad gegaan en zijn we om tien voor zeven weggelopen van de camping in Château-d’Oex. We hebben weer een short-cut genomen om weer op de route van de Via Alpina te komen. De eerste 4 kilometer waren erg makkelijk: nagenoeg vlak en deels over een asfaltweg naar Rossinière. Op de kruising waar we uitkwamen, gaat de route Rossinière in om Rossinière vervolgens via dezelfde weg ook weer uit te lopen. Dat vonden we een beetje te veel van het goede en dus hebben we Rossinière maar overgeslagen.
Na een kort stukje door een weiland, duikt de route het bos weer in. Gisteren waren we gewaarschuwd dat de klim die volgt (Les Traverses) erg steil en gevaarlijk is. Misschien als je net aan de Via Alpina bent begonnen, wij vinden het namelijk een fantastische etappe: het smalle pad is niet steil, maar de berghelling die we langzaam beklimmen is dat wel. Op een aantal punten zijn kettingen aangebracht. Maar om eerlijk te zijn hebben we deze maar één keer echt nodig.
Via hele lange zigzags klommen we uiteindelijk tot boven de boomgrens. In de volle zon zijn we nog wat verder geklommen naar Col de Sonlomont (1.501 meter hoogte). Daarna volgt een vlak stuk asfaltweg, vanwaar we uitkijken op Lac de l’Hongrin. Als we rechtsaf slaan volgt weer een klim, nog steeds over asfalt. Niet veel later bereiken we Linderrey (1.670 meter hoogte). We passeren een boerderij waar de weg ophoudt en we via een weiland aan de afdaling beginnen. Door de vele sporen van koeien is het lastig om te zien of we nog op de route lopen. En bij een gebrek aan routepaaltjes raken we de route hier zelfs even kwijt, maar gelukkig is die met de GPS in de hand snel weer teruggevonden.
Als we het weiland uitlopen, komen we uit op een asfaltweg. Deze volgen we stroomafwaarts. Bij een klein beekje vullen we ons water bij. Geen overbodige luxe aangezien het ruim boven de dertig graden Celsius is vandaag. Dus het zweet stroomt weer in grote getale van ons lichaam. Iets verderop, aan de oever van de l’Hongrin lunchen we wat in de schaduw van wat bomen.
Met hernieuwde energie zijn we vervolgens begonnen aan de laatste klim van onze Via Alpina. De laatste klim! Maar dat wordt geen makkelijke: het pad slingert gelijk steil de berg op. Langzaam puffen we voort. De klim wordt even onderbroken omdat we aan de praat raken met een man die nieuwe rood-witte routetekens op stenen schildert. Met kleine penselen, alsof hij aan een schilderij werkt, werkt hij vervaalde markeringen bij.
Tegelijk met vier Zwitserse wandelaars komen we aan bij Alpenboerderij Le Chaude. We hadden gehoord dat ze hier geweldige kaasplankjes serveren, maar daar hebben we nu even geen trek in. Met zijn allen storten we ons wel op de koude drankjes die ze hier serveren. Binnen no-time gieten we een koude cola achterover. Dat doet een mens goed!
Hoewel we goed zitten bij Le Chaude zijn we toch maar weer verder gelopen. Een wat saaiere klim via een asfaltpad volgde naar Col de Jaude (1.622 meter hoog). Vanaf Col de Jaude wordt het pad weer een stuk leuker: een smal pad over een soort van brede graad naar Rochers de Naye. En dan zijn we er. De laatste top van de Via Alpina! Bij het restaurant bestellen we twee koude cola’s en ploffen neer op een van de ligstoelen. Als we weer een beetje zijn bijgekomen lopen we naar het uitkijkplatform op 2.042 meter hoogte. Vanaf het uitkijkplatform hebben we een geweldig uitzicht over het Meer van Genève.
We lopen terug naar het restaurant, waar we ons te goed doen aan een hamburger met friet. Heerlijk en voor Zwitserse begrippen niet eens heel duur. Toen de laatste trein (ja, je kunt hier met een bergtrein komen) was vertrokken, hebben we een mooi plekje gezocht voor de tent. Naast een picknicktafel tussen de botanische tuin en het restaurant was precies genoeg plek voor onze tent. Goed beschut, maar wat een uitzicht. ’s Avonds zijn we nog een keer naar het uitkijkplatform gelopen. We raakten aan de praat met een local die even een stukje was gaan hardlopen na zijn werk. Hij liet ons foto’s zien van alle andere toppen in de omgeving die hij ook (hardlopend) heeft beklommen. Geen verkeerde plek om te wonen. Samen met hem houden we de wolken in de verte in de gaten: de lucht gaat steeds meer betrekken. De Zwitser besluit daarom om maar snel terug te lopen naar zijn auto onder aan de berg. Volgens hem had hij daar nog zo’n 1,5 uur voor nodig. Let wel: inmiddels was het donker aan het worden. Wij zijn daarop ook maar terug gelopen naar de tent. Als we naar bed gaan horen we het in de verte onweren, maar gelukkig blijft het bij ons droog.
Totaal gelopen: 24 km
Geklommen: 1.900 meter
Gedaald: 900 meter
0 reacties