De Via Alpina Zwitserland is een 390 kilometer lange wandelroute door Zwitserland. De route loopt van Vaduz (Liechtenstein) in het oosten naar Montreux in het westen van Zwitserland. Onderweg passeert de route 14 bergpassen en kom je door tal van pittoreske Alpendorpjes. Op onze eerste dag van de Via Alpina lopen we van Sargans naar de Foopass. De eerste etappe van Vaduz naar Sargans slaan we dus over. Deze etappe wordt door velen als niet heel interessant bestempeld (voornamelijk plat) en bovendien is Sargans makkelijker met het openbaar vervoer te bereiken dan Vaduz. Op de warmste dag van het jaar zijn we daarom per trein naar Sargans gereisd. Met slechts een uurtje vertraging komen we rond zes uur aan in het Post Hotel in Sargans. Na nog wat gegeten te hebben zijn we vroeg naar bed gegaan, aangezien morgen het avontuur echt gaat beginnen. Maar op de warmste dag van het jaar is het ’s nachts te warm om te slapen. Na een nacht waarin we vooral hebben liggen drijven in ons eigen zweet, konden we om half zeven aan het ontbijt. Mooi op tijd om daarna nog een hele dag te kunnen wandelen. Dus om vijf over half zeven stonden we in de ontbijtzaal. We gingen er eigenlijk stiekem wel een beetje van uit dat er niet zo heel veel vroege vogels zouden zijn. Wat blijkt: zit de ontbijtzaal al helemaal vol, gevuld met een groep Zwitserse tachtig plussers. Er was nog één tafel vrij waar wij bij konden aanschuiven. Die hadden we niet zien aankomen. Gelijk ons Duits even af kunnen stoffen. Wat een begin van de dag.
Na een goed ontbijt, lopen we om ongeveer tien voor acht weg. Eerst een stuk langs het spoor om daarna linksaf te slaan, richting de bergen. In Mels stond de route niet heel goed aangegeven. Toen we onder het spoor door liepen stond er een bordje met Route Nr. 1, maar na een tijdje zagen we geen borjes meer. Toen we op de GPS controleerden of we goed liepen, zagen we dat we al van de route waren. Goed begin. Met de GPS in de hand hebben we een shortcut genomen om weer terug op de route te komen. Zodra we de Seez rivier oversteken, begint het pas echt.
We lopen een klein stukje over de asfaltweg. Deze weg slingert de berg op. De route (die nu wel goed staat aangegeven) blijft de weg echter niet volgen. In plaats daarvan snijdt het de weg af door (vrij steil) omhoog te klimmen. Zo op een eerste dag hakt deze klim er behoorlijk in. Als we op een van de steile stukjes weer even uit staan te puffen, zien we dat achterom kijken ook loont: vanaf het pad hebben we een mooi uitzicht over Sargans en haar kasteel. Als we iets later weer staan uit te puffen, komt er een Zwitser aangelopen. Hij vertelde dat hij dit pad iedere dag even loopt, een uurtje omhoog en dan een uurtje omlaag. Gelukkig wist hij ook te vertellen dat we al bijna boven waren, nog zo’n tien minuten en dan zouden we het hoogste punt naar Weisstannen al hebben bereikt. En zijn voorspelling bleek spot-on. Tien minuten later zette de afdaling in.
Tot aan Weisstannen bleef het pad glooiend: een stukje omlaag om daarna weer wat te klimmen. Gelukkig niet zo steil meer en dus konden we nu veel beter doorlopen. Onderweg passeren we veel kleine stroompjes en watervallen. Op deze hete dag geen gebrek aan water dus. Bij een boerderij hebben we nog een praatje gemaakt met een lokale boer. Wij dachten dat het alleen zomer boerderijen zouden zijn die hier de hellingen lieten begrazen, maar hij vertelde dat hij er het hele jaar door zit. Ook weer wat geleerd.
Na nog een uurtje lopen, om tien voor twaalf, kwamen we aan in Weisstannen. We hadden gehoopt daar een koude Cola achterover te kunnen slaan, maar het hotelrestaurant bleek precies vandaag gesloten te zijn. Helaas. Bij het hotel zou ook een stempelpost zijn voor ons Via Alpina Paspoort. Wij zoeken, maar konden niets vinden. Uiteindelijk kwam er iemand naar buiten om te vragen of we iets zochten, zij wees ons op de stempelpost die volgens haar toch erg goed zichtbaar was. Daar dachten wij anders over. Maar we hebben een stempel van Weisstannen in ons wandelpaspoort! Omdat er in Weisstannen verder niets te halen was, zijn we verder gelopen. Gestaag liepen we verder over een mooi wandelpad langs een bergbeek (de Seez). Tot we een uur later uitkwamen bij restaurant Vorsiez. We hadden niet verwacht hier al te zijn, maar maakten van de gelegenheid gebruik om er te lunchen. Veel te duur natuurlijk, maar wel erg lekker. En een goede portie ook.
Weer uurtje later, net toen wij wilden vertrokken, begon het wat te betrekken. Toen wij onze rugtassen weer op onze rug hesen, keken onze mede terrasbezoekers ons toch ietwat bezorgd aan. ‘Gaan jullie echt nog verder?’ vroeg er één. Tja, ja. En dus met een schuin oog op de lucht gericht zijn we verder gelopen. In de verte hoorden we het een beetje rommelen, maar bij ons bleef het wonder boven wonder best goed weer.
Om half drie bereiken we het einde van de weg. Omdat we tot nu toe (soort van) parallel aan de weg hebben gelopen, begint naar ons gevoel de eerste bergetappe nu pas echt. Voor ons zien we de Seez vallei steeds smaller worden. We weten dat hier een goede (wild)kampeerplaats is. Dus hier blijven of verder lopen? Omdat we wel zin hebben om nog wat meer van het eerste echte Alpenlandschap te zien, wordt het doorlopen. We hebben goede hoop dat we iets verderop een plekje zullen vinden waarbij we iets minder in het zicht staan.
Het eerst nog brede pad, maar dat steeds smaller wordt, stijgt snel. Erg snel. Compleet doordrenkt van het zweet klimmen we gestaag verder. Uiteindelijk begint het bij ons toch ook nog wat te regenen. Op een gegeven moment zelfs zo hard dat we toch maar de regenhoezen om de tassen hebben gedaan. Voor regenkleding was het veel te warm en bovendien waren we toch ook zeikjesnat van het zweet. We klimmen verder en verder en laten uiteindelijk de boomgrens achter ons. We passeren nog een laatste boerderij. We zaten er tegen deze tijd best wel doorheen, maar nergens was er een plekje voor de tent te bekennen. Er zat dus niets anders op dan verder lopen. Uiteindelijk zien we pal langs het pad een plek die groot genoeg is voor de tent. Daar hebben we even uitgerust. Marjon is daarna toch even gaan kijken of er verderop niet een beter plekje was en dat was er. Groter, vlakker en dichter bij een bergbeekje.
Toen we een beetje waren bijgekomen van deze eerste dag, keken we eens om ons heen. En wat een omgeving. Onze wildkampeerplaats ligt ongeveer 1 kilometer voor de Foopass en in de verte zien we de paal op de top van de pas al staan. Verder zien we enkel hoge bergen rondom. Dit is waarom we de Via Alpina lopen.
Totaal gelopen: 24,5 kilometer
Geklommen: 2.050 meter
Gedaald: 300 meter
0 reacties