Te Araroa: Whanganui River (van Taumarunui naar Whanganui City)

Zondag zouden we om 16 uur opgehaald worden door de kanoverhuurder. Dat bleek Kiwi-tijd 16 uur, het werd namelijk 17 uur. Maar eenmaal bij de kanoverhuurder was de ontvangst geweldig: hele vriendelijke mensen, een groot familiebedrijf. Na de registratie voltooid te hebben, hebben we onze tent opgezet en gegeten. Na het eten was het tijd om al onze spullen in de tonnen te stoppen die we hadden gekregen: een grote ton voor onze tassen, stokken en tent. Vijf kleinere tonnen, twee met eten en drie met onze overige spullen.

De volgende ochtend stond er een briefing op het programma. Met koffie, thee, zelf gebakken brood en zelfgemaakte jam. Jammie! Ondertussen werd ons uitgelegd wat wel en vooral niet te doen bij de verschillende stroomversnellingen die we tegen gaan komen. Hoe in te sturen als er een bocht in de stroomversnelling zit, wat te doen als je een rots raakt, en wat als je omslaat. Het begon echt steeds leuker te klinken…

Toen de uitleg klaar was, hebben we de tonnen opgehaald en zijn we naar de kano’s gereden: mooie Canadese kano’s met rugsteun. Daar hebben we alle tonnen aan boord gezet en goed vast gesjord (je wilt immers niets verliezen mocht je toch omslaan). Toen dat gedaan was, kregen we nog een uitleg hoe te peddelen om daarna een demonstratie te geven dat je zelf ook echt een bocht kan maken. Om 9:20 uur vertrokken we uiteindelijk. En al vrij snel (lees: binnen minuten) hadden we al de eerste stroomversnelling van de in totaal 46 deze dag. Een aantal andere Te Araroa lopers die dezelfde tocht als ons maken, zaten niet ver voor ons, dus we konden de kunst mooi afkijken. Of niet. Aangezien er bij de vijfde stroomversnelling al 1 kano (met Austin, een Amerikaan, en Mark, een Brit) omsloeg. Hmm. Samen met Ben (Brit) en Chris (Zwitser) zijn we rustig verder gepeddeld. Helaas op een gegeven moment in de stromende regen. Net toen het weer een beetje droger was, besloten Ben en Chris ook een duik te nemen bij een stroomversnelling. Gelukkig hebben wij het, op de regen na, deze dag droog gehouden.

Bij de Lavendel Boerderij hebben we geluncht. Vandaar was het nog maar een klein stukje naar de campsite van vandaag, waar we na 21,5 km om 14:00 uur aankwamen. Best vroeg nog, maar aangezien het inmiddels erg mooi weer was geworden, geen straf.

Dag 2 op de Whanganui Rivier

Na de tonnen weer vastgesjord te hebben, zijn we om 8:30 uur vertrokken. Direct (lees: na 30 seconden) hadden we gelijk de eerste van in totaal 59 stroomversnellingen van vandaag. Hoewel we wel wat water aan boord kregen, zijn we er goed door gekomen. Net als alle andere stroomversnellingen van vandaag. Gelukkig geldt dit ook voor Austin en Mark en Ben en Chris, die het vandaag ook droog hebben weten te houden. Na een paar pauzes gehouden hebben langs de kant van de rivier, kwamen we na zo’n 36,5 kilometer om 15:30 uur aan in Wakahore. Waar we na een kort klimmetje uitkwamen op een mooie campsite die hoog boven, en dus ook uitkijkt over de rivier. Hoewel we de hele dag niemand gezien hebben (zelfs geen jet boats, waar we er veel van zouden zien), was het bij de campsite (/hut) behoorlijk druk. Het was een weerzien met een aantal oud bekenden: Yvonne, Nadja, Boris en andere Te Araroa lopers waren te voet aangekomen bij de campsite, om vandaar te beginnen met de kanotocht.

Dag 3 op de Whanganui Rivier

Om 08:30 uur vertrokken we met Austin en Mark en Ben en Chris. Alle anderen zouden pas om 9:30 uur hun kano’s krijgen, dus daar hoefden we niet op te wachten. Het was een herhaling van gisteren: een schitterende omgeving met af en toe een stroomversnelling. Geen van de stroomversnellingen was echt moeilijk. Niemand heeft vandaag dan ook een nat pak gehaald. Slechts één keer was het spannend, toen Ben en Chris boven op een boom terecht kwamen, maar ook dat hebben ze dus overleefd. Verder was het een heerlijk rustig dagje peddelen, waarbij we opnieuw niemand tegen zijn gekomen. Alleen toen we eenmaal op de campsite waren, werd het druk: alle andere Te Araroa lopers die we gisteren hadden gezien, kwamen iets later dan ons aan, en er kwamen ook nog een paar andere groepen aan, dus toen werd het opeens toch nog druk. Tijdens het eten hoorden we ineens veel herrie en toen we omhoog keken waar de herrie vandaan kwam, zagen we een boom omvallen, net boven de shelter van de campsite. Gelukkig viel de boom net niet op de campsite, maar toch…

Dag 4 op de Whanganui Rivier

Gedurende de nacht heeft een behoorlijke tijd geregend. Omdat het waterpeil van de Whanganui Rivier snel en flink kan stijgen, waren we benieuwd of onze kano’s er nog zouden liggen. ’s Ochtends zagen wij echter geen verschil met het waterpeil en gelukkig lagen onze kano’s er ook nog. Om stipt 8:30 uur vertrokken we, dit keer met 5 Canadese kano’s. Na een rustig ochtendje peddelen, kwamen we rond het middag uur aan bij de Mangapurua Landing: de eigenlijke start van de kanotocht over de Whanganui Rivier volgens de Te Araroa. Maar dat is niet het enige wat je daar hebt: op een zijrivier van de Whanganui Rivier heb je namelijk ook de Bridge to Nowhere. Ooit klom men de steile oevers op om aan de andere kant te komen. Daarop besloot men een hangbrug te bouwen, die het na 5 jaar al begaf. Een stevige variant moest en zou er komen: een grote betonnen brug werd (bijna 100 jaar geleden) gebouwd. Maar waarvoor: niets, er gaan geen wegen van en naar de brug. Oftewel, je hebt er helemaal niets. Vanaf de Mangapurua Landing was het (voor ons) 30 minuten lopen. Hoewel lang niet iedereen naar de Bridge to Nowhere wilde, zijn wij wel even een kijkje gaan nemen. En het moet gezegd: best maf om zo’n grote brug te zien, midden in een dichtbegroeid bos. Na het half uurtje ook weer terug gelopen te zijn, resteerde er nog zo’n anderhalf a twee uur peddelen naar Ramanui (de camping bij de Bridge to Nowhere Lodge), de campsite waar we deze nacht zouden blijven. Het werd echter een zwaar anderhalf uur: we hadden namelijk een harde wind tegen. Maar we zijn er gekomen en hebben de avond doorgebracht hoog boven de rivier, waar een ree gewoon tussen de tenten wandelt.

Dag 5 op de Whanganui Rivier

Vrijdag was het plan om naar Pipiriki te varen, ongeveer 25 kilometer vanaf Ramanui. Voor velen de eindhalte, voor ons slechts één van de vele tussenstops. De eerste twee uur peddelen was als vanouds met zo af en toe een stroomversnelling. Toch was het vandaag een andere dag als de dagen hiervoor. Er hing namelijk een zekere spanning in de lucht. Iedereen wist wat komen zou: minimaal twee stroomversnellingen die aanzienlijk zwaarder/moeilijker zouden zijn dan de eerdere stroomversnellingen. De eerste van de twee heeft niet voor niets de naam ’50/50 Rapids’, aangezien de helft van de mensen daar omslaat. Na een korte pauze, waarbij we ons mentaal nog even hebben voorbereid, zijn we er maar voor gegaan. Van verre hoorden we het water al. Toen we de laatste bocht omkwamen, zagen we ook duidelijk hogere golven. Golven waar we niet veel later overheen zouden vliegen. Hoewel, vliegen: zo’n Canadese kano boort zich in een golf en heeft daarna de eigenschap een onderzeeër na te doen. Eén golf kwam dan ook vol over Marjon heen en vulde de boot behoorlijk. Gelukkig niet genoeg om ons om te laten slaan, maar wel erg vervelend aangezien een laag klotsend water de vaareigenschappen niet echt verbetert. Gelukkig hadden we een hoosblik en was het water er ook zo weer uit. Een klein half uur later was het tijd voor de tweede serieuze stroomversnelling. Dit keer een lange stroomversnelling met veel hoge golven. Wij hebben de hoogste golven gelukkig weten te vermijden en hebben helemaal geen water aan boord gekregen. Na de stroomversnelling lag er een strand, waar we een lunchpauze hebben gehouden. Een goede plek voor een pauze aangezien we verschillende kano’s hebben zien omslaan. Veel van de Te Araroa lopers besloten de stroomversnelling nog een keer te doen (alleen in een kano, staand, zwemmend). Erg veel waterpret dus.

Vlak voor Pipiriki lag er nog een listige stroomversnelling te wachten. Ook daar zijn verschillende kano’s omgegaan, maar hebben wij het droog weten te houden. In Pipiriki stond onze kanoverhuurder te wachten op de mensen die een 4-daagse tocht hadden geboekt en gelukkig waren er nog muffins over (standaard ontvangst bij 4-daagse tochten), dus we hebben even heerlijk kunnen smullen. Daarna hebben we afscheid genomen van de meeste andere Te Araroa lopers en zijn we samen met Ben en Chris verder gepeddeld. Na 10 kilometer hebben we het voor gezien gehouden. Eindhalte: Jerusalem. Een heel bijzonder plaatsje met een klein kerkje en klooster. Na rondgestruind te hebben in het klooster waren we het er over eens: dit leek verdacht veel op een filmset van één of andere foute horrorfilm: een groot leeg huis waar de tijd stil gestaan lijkt te hebben. Maar na de beheerders gesproken te hebben, zijn we er toch maar blijven slapen. Erg bijzonder, waar zelfs Chucky himself (een hele foute pop die we in één van de bedden vonden) nog even om de hoek kwam kijken en Ben een nachtmerrie heeft bezorgd nog voordat hij ging slapen.

Dag 6 op de Whanganui Rivier

Vandaag wilden we zoveel mogelijk kilometers maken, zodat we zondag konden proberen Whanganui te bereiken. De wekker ging daarom wat eerder. Maar omdat de kano’s nog in het water lagen (was geen ruimte om ze op de kant te trekken), duurde het inpakken wat langer, waardoor onze vroege start wat in het water viel. Om 8:20 uur zijn we vertrokken om de hele dag stevig door te peddelen. De hele dag hadden we nog stroomversnellingen, vooral veroorzaakt door stenen muren die de Maori’s in de rivier hebben gebouwd om de stroming te beinvloeden. Deze stenen muren zijn soms erg lastig te zien (grote rotsen net onder het wateroppervlak), meer dan eens moesten we vandaag echt zoeken waar de diepste doorgang was. Ook meer dan eens hebben we verkeerd gegokt met als gevolg dat we op een ondiepte uitkwamen. Gelukkig zonder echt vast te lopen. Na heel wat uurtjes peddelen, kwamen we rond 18:15 uur bij Hipango Park. Op zo’n 20 kilometer van Whanganui. Bij Hipango Park was de werking van het tij al goed te zien: tussen eb eb vloed zat ongeveer een meter verschil, waar we dus wel rekening mee moest houden bij het aanleggen van de kano (aangezien ook hier geen ruimte was om de kano de kant op te trekken).

Dag 7 op de Whanganui Rivier

Slechts 20 kilometer lag er nog op ons te wachten. Maar omdat we het grootste deel van de route met uitgaand tij wilden afleggen, zijn we wat later vertrokken: om 9:20 uur. Hierdoor hadden we nog een uurtje het tij tegen om daarna heerlijk naar Whanganui City te cruisen. Althans dat was het plan. En plannen worden nog wel een omgegooid of in de war geschopt. Dit keer kwam de factor wind nog even on de hoek kijken. Precies vanaf het moment dat we het tij mee hadden moeten krijgen, stak er een hele harde wind op, recht van voren. De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst. Nou, dat was in dit geval dus zeker zo. Door de wind leek er geen eind aan de rivier te komen. En dat terwijl de omgeving zo mooi was: je zag de omgeving echt veranderen van berg naar een steeds kaler/vlakker/opener gebied. Bij iedere bocht dachten we er te zijn, maar helaas er lag iedere keer weer een mooi stuk rivier op ons te wachten met nog meer tegenwind. Totaal uit het niets was daar echter opeens toch nog het Whanganui Holiday Park. Na onze kano’s uitgeladen te hebben, de kanoverhuurder gemeld te hebben veilig aangekomen te zijn, hebben we onze intrek in een cabin genomen (wederom speciaal aanbod voor Te Araroa lopers).

Gepubliceerd op maandag 18 december 2017.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *