Na 7 dagen op de rivier, waren de benen behoorlijk afgekikt van het lopen. Hoewel ze graag weer in beweging wilden komen, hebben we ze toch nog een dag vrij gegeven. De maandag hebben we de toerist uitgehangen in Whanganui: we zijn via de Durie Hill Tunnel en Elevator Durie Hill opgegaan, waar we de War Memorial Tower hebben beklommen om Whanganui van boven te zien. Helaas was het vrij bewolkt, waardoor het uitzicht niet heel geweldig was.
Op dinsdag was het tijd om de Te Araroa weer op te pakken. Niet dat we graag vanuit Whanganui wilden lopen. Van Whanganui tot Palmerston North lagen er namelijk nogal wat kilometers asfalt te wachten. Negentig kilometer om precies te zijn. Iets te veel als je het ons vraagt. Daarom hebben we in Whanganui de bus maar gepakt naar Palmerston North. Eenmaal in Palmerston North hebben we eerst wat geluncht om daarna de Pork Chop Hill winkel op te zoeken: een t-shirt drukkerij waar Anthony werkt. Deze zelfde Anthony heeft in zijn achtertuin in Palmerston North een DOC hut gebouwd. Toen wij voor zijn winkel stonden, realiseerde hij zich dat hij op de fiets was gekomen en ons helemaal geen lift kon geven. Daarom zijn we maar naar zijn huis gelopen en hebben onze intrek genomen in de hut, een geweldig bouwwerk waar zelfs de informatieborden van DOC zijn gekopieerd. ’s Avonds hebben we samen met Anthony, zijn vrouw en 2 andere Te Araroa lopers (Sabine uit Duitsland, en Gaetan uit Frankrijk) gegeten, wat een gezellige avond werd.
’s Ochtends bleken de wandelstokken van Jasper niet meer te functioneren zoals zou moeten: het schuifgedeelte was met geen mogelijkheid meer uit te schuiven. Zelfs met de werkbank lukte het niet: je tilde gewoon de hele werkbank op in een poging de stok los te trekken. Toevallig had Sabine ook problemen met haar wandelstokken. Anthony bood daarop aan ons naar de lokale outdoorwinkel te brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Vijf minuten nadat de winkel open was, stonden we al weer buiten met nieuwe wandelstokken. Vervolgens heeft Anthony ons tot buiten Palmerston North gebracht, zodat we een heel stuk lopen over de weg konden overslaan. Wat een service!
Vanaf het punt waar Anthony ons heeft afgezet, was het echter nog steeds een heel stuk over een gravelweg, voordat we het bos weer indoken. Net voor de start van de Back Track hebben we nog even geluncht. De Back Track was een makkelijk pad, dat ook geschikt was voor mountainbikers, niet dat we er daar een van gezien hebben. Na de Back Track was het weer een flink stuk over een gravelweg, door een nieuw aangeplant bos, naar de start van Burtons Track. Bij de eerste beek die we tegenkwamen hebben we onze tent opgezet en een brug (af)gebouwd om morgen met droge voeten de beek over te kunnen steken.
Burtons Track
Donderdag lag het overgrote deel van de Burtons Track nog op te wachten. Een bospad, dat aangelegd is door James Burton, en ooit van en naar zijn boerderij liep. Ooit, aangezien sinds het overlijden van James Burton er geen boerderij meer staat. Over het overlijden gesproken, deze beste man is om het leven gekomen toen zijn zelfgemaakte hangbrug instortte. Niet door het ongeluk zelf, want dat heeft hij overleefd. Met de helderheid van geest is hij terug gekropen naar zijn boerderij, heeft zijn honden eten gegeven en is naar zijn buurman gegaan. Twaalf uur later is hij daar aangekomen en naar het ziekenhuis gebracht, waar hij een paar dagen later alsnog is overleden. Lange tijd was James Burton de laatste persoon die over de Burtons Track heeft gelopen, maar tegenwoordig loopt de Te Araroa er dus overheen. Een niet al te moeilijk pad, wel me veel (steile) maar korte klimmetjes en afdalingen. Aan het eind van het pad, ging het pad over op een grindweg die we een paar kilometer hebben gevolgd voordat we weer rechtsaf het Tararua Forest Park in zijn geslagen. Opnieuw een redelijk goed pad. Mede door de langdurige droogte van de afgelopen tijd ook volledig zonder modder. Gestaag klom het pad naar een hoogte van 680 meter, waar we twee uitzichtpunten hadden en een goed uitzicht naar het westen. Wat omhoog gaat, gaat uiteindelijk ook weer omlaag. Opnieuw een prima pad, waar het af en toe heerlijk hardlopen was. Totdat Marjon één keer verkeerd terecht kwam en haar knie wat verdraaide. De rest van de afdaling hebben we maar wat rustiger aangedaan. Toen we uiteindelijk beneden waren, waren we echter nog lang niet klaar: veel (kleine) stroompjes moesten overgestoken worden. Wat geen probleem was, alleen duurden deze laatste kilometers wel veel langer dan gedacht. Na de juiste weg nog even gezocht te hebben op een boerderij waar we overheen kwamen, was het nog maar een klein stuk maar het Makahika Outdoor Pursuit Center. Daar waren Sabine, Gaetan inmiddels al aangekomen, ook waren Tim, Yvonne en Nadja daar aangekomen. ’s Avonds hebben de mensen van Makahika Outdoor Pursuit Center ons naar Levin gebracht om de laatste boodschappen te doen.
0 reacties