Maandag 6 november zijn we weer om 7 uur vertrokken. Eerst nog een grindweg, die ons dieper Russel Forest in bracht. Al snel boog de route rechtsaf een bospad in. Een prima te belopen bospad, maar toch wist Jasper het te presteren om een harde klapper te maken: op een betonnen bruggetje gleed zijn voet weg waardoor hij viel. Gelukkig niets ernstigs aan overgehouden, alleen bleek een wandelstok in je ribben niet heel erg plezierig te zijn (na 4 dagen kon Jasper gelukkig weer zonder pijn ademhalen). Na wat wondverzorging zijn we het bospad verder gevolgd totdat we uitkwamen bij een rivier. Deze rivier moesten we 4 km volgen. Alleen zat de schrik van de val waarschijnlijk nog in de benen, want bij een van de eerste stappen in het water, glijdt Jasper uit over een steen, maakt een halve radslag om op zijn heup te landen en daarna voorover en uitgestrekt in de rivier te belanden. Nice. Naast zere ribben, had Jasper daarna dus ook een zere heup. Lopen ging de rest van de dag wat moeizaam, maar gelukkig was de pijn in de heup de volgende dag helemaal weg.
Aangezien water en elektronica niet zo goed samen gaan, hebben we voor de zekerheid het fototoestel maar goed opgeborgen. Helaas hebben we dus niet heel veel foto’s van Russel Forest.
Na de rivier hebben we nog een lang stuk gras-/bospad gevolgd om uiteindelijk uit te komen op een asfaltweg. Een hele lange saaie asfaltweg: 14km welteverstaan. Gelukkig veranderde het soort asfalt om de paar kilometer en hadden we zo af en toe nog een fraai uitzicht, maar toch. Om ongeveer 15:30 uur kwamen we aan in Helena Bay, waar we onze tent bij de tenten van Yvonne, Nadja, Boris en Leigh in de tuin van Jock hebben gezet. Een Schot die erg gastvrij is, maar bovenal erg grappig was, vooral toen zijn buurman op bezoek kwam.
Helena Ridge Track en Morepork-Onekainga Track
Dinsdag zijn we om 7 uur vertrokken uit Helena Bay. We hadden een pittig dagje voor de boeg: de Helena Ridge Track zou namelijk veel klimmen worden (lees: heel veel klimmen!). Eerst over de weg, daarna via een weiland om daarna een groot deel van de ochtend in het bos te spenderen. Toen we uiteindelijk boven waren en het bos weer uit waren, hadden we een geweldig uitzicht, dat dan weer wel.
Vanaf de top van de Helena Ridge Track was het ongeveer een kilometer over een grindweg naar de start van de Morepork-Onekainga Track. De route begon met een 4 km lang pad dat echt prima te belopen was, makkelijk zelfs. Na een tijdje kwamen we bij een richtingaanwijzer, van waar het nog zo’n 6 km naar Whananaki was. Anderhalf uur dachten we. Nou, we hebben nog nooit zo lang gedaan over 6 km, wat een route zeg. Dalen, klimmen, weer dalen en weer klimmen om uiteindelijk 5 beekjes over te steken en daarna een lange en steile klim voor de kiezen te krijgen. Denk je eindelijk alles gehad te hebben als je het bos uit komt, moet je ook nog even een weiland met stieren oversteken. Gelukkig stonden alle stieren aan de andere kant van het weiland. Nouja, gelukkig. Zodra wij een stap in het weiland zetten, kwam de hele kudde in draf onze kant op. Hmm, daar sta/loop je dan, met een hele kudde stieren op ongeveer 20 meter afstand. Rustig doorlopen zeiden we tegen elkaar. Op een gegeven moment schrokken de stieren van een beweging die Jasper maakte, wat ons weer wat ademruimte gaf. Zodra de afstand met de stieren wat groter werd hebben wij onze pas maar wat versneld, gelukkig zijn ze niet nog eens naar ons toe gekomen. Wat volgde waren een prima paar laatste kilometers naar Whananaki, waar we eerst nog de langste voetgangersbrug van het zuidelijk halfrond hebben bewonderd om daarna bij de lokale Tip Top een ijsje te eten voordat we ons gemeld hebben bij het lokale Holiday Park. Tot onze verbazing kregen we voor de prijs van een tentplek een eigen cabin. Wat een luxe!
Whananaki Coastal Track en Matapouri Bush Track
Het was even de vraag of we woensdag wel zouden gaan lopen: de weersvoorspelling zag er namelijk niet echt goed uit. Er werd met name voor in de ochtenduren erg veel regen voorspeld. Gelukkig viel het weer redelijk mee en zijn wij, met wat lichte regen, om 7 uur vertrokken. Nadat we de langste voetgangersbrug van het zuidelijk halfrond zijn overgestoken begon de Whananaki Coastal Track. Lees: in het begin een graspad dat de kustlijn volgde, later een grindweg. Bijzonder was dat Marjon hier bijna een koe op zich had liggen: er stonden koeien op de weg, terwijl wij stonden te wachten tot ze wat aan de kant gingen, horen we opeens een hoop herrie boven ons: hangt er een koe half over de rand van een kleine klif. Oke, klinkt erger dan het daadwerkelijk was, de koe kon namelijk op eigen kracht weer naar boven klimmen.
Om ongeveer 9:30 uur kwamen we aan in Matapouri. Helaas had de lokale Tip Top pas vanaf 11 uur wat te eten, dus hebben wij ons moeten beperken tot wat eten uit de winkel zelf. Na een lange pauze zijn we verder gelopen, helaas was het wat harder gaan regenen. Na 2 km begon de Matapouri Bush Track. Het begin, had door boskap een aangepaste route. Nouja, aangepast: de route liep alsnog dwars over/door de net gekapte bomen. Met een hoop klei aan de schoenen moesten we over allemaal gevallen takken en bomen klimmen. Eenmaal boven stond er een bord met verboden toegang, toch bijzonder aangezien de route wel gemarkeerd was.
Na de route door het net gekapte bos, liep het pad verder het bos in. Eerst nog via een prima graspad, maar al snel werd het een sterk dalend pad. Eenmaal beneden moesten er weer een paar beekjes overgestoken worden, om daarna weer omhoog te klimmen via een af en toe wat glibberig pad. Toen we het bos uitkwamen resteerde slechts een paar kilometer grind- en asfaltweg voordat we rond 13:30 uur in Ngunguru aankwamen. Eerst bij de lokale Tip Top nog wat boodschappen gedaan om daarna bij het naast gelegen eetcafé wat te eten: cheeseburger met als toetje lemon-yoghurt taart. Heerlijk hoor de hikers hunger is gearriveerd. Toevallig kwamen we James daar ook tegen, hij verzorgt de overtocht over de Ngunguru River. Normaal werkt hij tot 15 uur, maar aangezien hij nu al in het dorp was, konden we ieder moment van de dag de overtocht maken. Na van onze lunch genoten te hebben, zijn we naar de rivier gelopen. Om precies 15 uur hebben we James laten weten dat wij er klaar voor waren. Zo’n 10 minuten later kwam er een klein bootje aanvaren. Met 3 man tegelijk werden we naar de overkant gebracht. Daar aangekomen, bleek de camping die James ook faciliteert echt geweldig te zijn: mooie locatie, goede voorzieningen en toen James ’s avonds een kampvuur maakte en aan kwam zetten met marshmallows, was het helemaal af.
0 reacties