Opnieuw was er woensdagmiddag/-avond een flinke onweersbui in ontwikkeling. Ook dit keer bleef de ergste onweer/regen ons bespaard, alleen ’s avonds viel er wat lichte regen. Daardoor was het de volgende ochtend behoorlijk mistig boven de velden net buiten Waitomo. Het was daardoor soms lastig te zien waar we heen moesten: markers en paden verdwenen in de mist, waardoor we af en toe behoorlijk op de gps hebben moeten navigeren.
Na het doorkruisen van een aantal weilanden, liep de route een bos in. Een prima, maar behoorlijk steil bospad volgde met een stuk dat door dichtbegroeide prikplanten liep. Heel fijn! Uiteindelijk kregen we een lange afdaling via een graspad voor de kiezen. Dit pad was overigens afgezet in verband met kapwerkzaamheden. Maar aangezien ze aan de andere kant van het bos aan het kappen waren, vonden wij dat we er wel langs mochten/konden. En dat ging ook prima. Vervolgens mochten er weer een heleboel weilanden doorkruist worden. Bij een aantal weilanden, waar een grote kudde stieren hinderlijk op het pad stond, hebben we een blokje om gelopen, bij andere weilanden was dit geen optie en zijn we door/langs de kuddes koeien/stieren gelopen. Als laatste kregen we nog een paar hele steile weilanden voorgeschoteld. Zo steil, dat je achillespees er spontaan pijn van gaat doen. Gelukkig maar even.
En dan was het grote moment daar: onze aankomst in Te Kuiti. Wat daar zo bijzonder aan is: daar lagen onze nieuwe schoenen op ons te wachten. Na het boodschappen doen (eten voor 6 dagen kopen), zijn we dus maar naar het postkantoor gelopen. Toen Jasper zich aan de balie melde met de mededeling dat hij een pakje kwam halen, werd er gelijk gevraagd of hij Jasper was. Ze krijgen daar blijkbaar niet zo vaak pakketjes. Een paar minuten later stonden we weer buiten en hebben we onze oude schoenen verruild voor de spik-splinter-nieuwe exemplaren. Om ze daarna gelijk maar even uit te proberen. De Te Araroa verliet Te Kuiti aan de zuidzijde om achter wat industrie de Mangaokewa Rivier te volgen. Het eerste deel van dit pad was erg dichtbegroeid. Heel fijn dus voor mensen die allebei last hebben van hooikoorts! Al niezend en met allergische bulten op benen en armen liepen we verder. Gelukkig werd het pad iets beter, maar toen was het kwaad al geschied. Ons plan was om naar een picknickplaats te lopen op ongeveer 7 km van Te Kuiti. Jammergenoeg begon het echter te onweren en later ook te regenen. Toen we een hangbrug over staken en uitkwamen op een -andere, maar eigenlijk veel mooiere- picknickplaats, hebben we de tent daar maar opgezet.
Tot nu toe de hel van de Te Araroa
Vrijdag was het de bedoeling om de Mangaokewa River Trail te lopen. Nu waren we door andere wandelaars (die deze sectie enkele dagen eerder hadden gelopen) al gewaarschuwd dat het een erg zwaar stuk zou zijn. Woorden als ‘an absolute nightmare’ en ‘avoid if possible’ werden daarbij meerdere keren geschreven. Achteraf zijn die woorden misschien nog wat zwak. Het pad begon namelijk prima: de eerste 3 km (naar de picknickplaats waar we dus eigenlijk hadden willen overnachten) verliep via een redelijk goed bospad, maar daarna… Hoog gras waarbij je zelf maar een pad moest zoeken met het risico ieder moment in een hele diepe kuil te stappen die verborgen lag onder het hoge gras, afgewisseld met veel modder. Maar het werd nog leuker: een heel smal pad een paar meter boven de rivier met rechts prikplanten en links hoog gras met -jawel- ook van die heerlijk verborgen gaten waarbij je onherroepelijk een nat pak zou mogen halen mocht je onverhoopt in een van die gaten stappen. Of wat dacht je van een beekje dat een deel van het pad had weggespoeld en je dus letterlijk omlaag en omhoog moest klauteren. Dit klinkt overdreven, maar zo kunnen we nog wel even door gaan. Het was gewoon geen pad te noemen. Wij zijn allebei 1 keer gevallen en dat is weinig. Die avond stonden we met 12 andere lopers op een camping, waarvan een aantal zelfs 10 keer was gevallen. Iedereen liep dan ook -geheel terecht- te klagen over deze 10 a 15 kilometer van de Te Araroa. Maargoed, wij zijn er dus redelijk ongeschonden (op wat krassen en bulten na) doorheen gekomen, net als onze nieuwe schoenen (ze zien er nu alleen niet meer zo nieuw uit met al die modder). Al met al heeft het even geduurd: pas om 15 uur kwamen we aan op de camping. Behoorlijk moe en veel minder ver dan we eigenlijk gehoopt hadden te lopen.
Kilometers maken
Wat we gisteren niet hebben kunnen lopen, moest dus een soort van goed gemaakt worden. Neehoor. Tussen de camping van afgelopen nacht en de start van de Timber Trail ligt niets. Nouja, er liggen wel wat wegen tussen. Die hebben we namelijk de hele dag mogen bekijken. Eerst 25 kilometer grindweg (weliswaar slingerde deze door een fantastische omgeving) om vervolgens nog eens 12 kilometer asfalt weg te mogen tikken. En dat alles terwijl het vandaag weer eens een keer erg warm/benauwd is. Met het stukje naar de camping toe, kom je dus gewoon uit op 38 kilometer! Ons record op de Te Araroa tot nu toe! Oké, de voeten begonnen op het eind toch wat te klagen, maar het ging eigenlijk best goed.
Timber Trail dag 1
De Timber Trail is 84 kilometer lang en volgt de route die de houthakkers aflegden toen zij de inheemse bossen nog mochten kappen (sinds 1993 is dit overigens in heel Nieuw-Zeeland verboden). Deze fantastische fiets- en wandelroute volgt voormalige autowegen en spoorlijnen over de flank van Pureora (een berg) en daarna door het Pureora Forest. Vanaf de Ngaherenge Campsite, aan de start van de Timber Trail, loopt het pad gelijk omhoog. Maar daar is op dit mooie pad niet veel van te merken. Vlak onder de top van Pureora Summit was er nog wat verwarring: vorig jaar deed de Te Araroa de top nog aan, dit jaar niet meer (het pad naar de top wordt niet meer onderhouden). Alle route aanwijzers van de Te Araroa hingen er echter nog wel. Dus moeten we nu links af naar de top of rechtdoor? Niet handig. Wij hebben de Timber Trail gevolgd (zoals de route van dit jaar voorschrijft) om net onder de top van Pureora Summit langs te lopen (wij hebben een hoogte bereikt van 970 meter). Eenmaal op het hoogste punt weet je dat de route alleen nog maar naar beneden gaat. En dat ging het ook. Op dit prima pad moesten we ons inhouden om niet te gaan hardlopen, zo lekker liep het (wat een verademing na al die paden van de afgelopen weken). Terwijl de route de berg achter zich liet en het Pureora Forests dieper binnendrong, moesten er een paar valleien overgestoken worden. Gelukkig dit keer geen lange afdaling gevolgd door een even zo lange klim, in plaats daarvan heeft men meerdere (hang)bruggen gebouwd, wat het pad helemaal af maakt.
Het werd helemaal leuk toen er een viertal jagers stopte om een praatje te maken. Het toeval wil namelijk dat we het er gisteren nog over gehad hadden hoe leuk het zou zijn als er iemand zou stoppen om ons wat aan te bieden. Nou, voordat we het doorhadden, stonden we allebei opeens met een koud biertje in onze handen (ja, ook Jasper). Met de temperaturen van de afgelopen dagen, gaat een koud drankje er wel in. Hoewel, toen de jagers na een tijdje weer verder gingen, zei Jasper: “dat spul is nog steeds niet te zuipen”, waarop hij de plantjes naast het pad maar van een heerlijke versnapering heeft voorzien.
Na 35,5 kilometer (kilometers gemeten via de bordjes van de Timber Trail, die lijken niet helemaal overeen te komen met de werkelijke kilometers) kwamen we aan bij de campsite die wij voor ogen hadden: een onofficiële camping met 3 plekken, ieder met een eigen vuurplaats, en een beek. Ruimte voor heel wat tenten dus, alleen hadden wij dit alles voor ons zelf.
Timber Trail dag 2
Maandag ging de Timber Trail weer verder, er lagen immers nog ongeveer 50 kilometers op ons te wachten. Vandaag liep de route grotendeels over voormalige spoorlijnen die werden gebruikt om de gekapte bomen van de berg te krijgen. Mooie brede, over het algemeen ligt dalende paden. Opnieuw een prima loopdag dus. Na een kleine 2 uur lopen, kwamen we wederom een hangbrug tegen: met 140 meter lengte de grootste hangbrug van de Timber Trail (en ook de grootste ooit gebouwd door DOC). Hoewel we bedacht hadden om vandaag wederom 36 kilometer te lopen zodat we morgen in Taumarunui zouden zijn, vonden we het na 30 kilometer wel weer welletjes voor vandaag en hebben ons kamp opgezet bij een shelter met toilet. De rest van de middag hebben we, in de shelter zittende (het was te warm om in de brandende zon te zitten), de komende dagen (na de Timber Trail) zitten uitzoeken/plannen, maar daarover later meer…
Timber Trail dag 3
Omdat we gisteren iets minder ver hadden gelopen, dan we in eerste instantie hadden gepland, hadden we vandaag een rustig dagje voor de boeg: er lag nog zo’n 20 kilometer van de Timber Trail op ons te wachten. Het pad, dat opnieuw voor het grootste deel de voormalige spoorlijn volgde, daalde in die 20 kilometer nog zo’n 300 meter af. Erg makkelijk lopen dus voor ons. Onderweg zijn we opnieuw een aantal hangbruggen overgestoken en hebben we opnieuw veel kennis opgedaan over de Timber Trail door alle informatiepanelen langs de route. Zo hebben we ook de enige spiral tunnel ter wereld gezien speciaal gebouwd voor de houtkap (van de 81 spiral tunnels die er wereldwijd überhaupt bestaan). Zo zie je maar, de Te Araroa maakt ons nog slimmer ook.
Om kwart over elf kwamen we aan bij de recent gebouwde shelter op de parkeerplaats aan het einde van de Timber Trail. Terwijl wij in de schaduw zaten te wachten om wat te gaan eten, kwam een man (docent van een schoolklas die de Timber Trail net gefietst hadden als einde jaars uitje) aan met 2 appels en 2 bananen. Echt, wat een luxe. Maar daar bleef het niet bij. Niet veel later kwam hij opnieuw aanlopen met 2 zakken sla, een pak kaas en een grote zak met worstjes. Mochten we allemaal hebben, hun uitje zat er toch op en ze gingen het toch niet meer opeten. Nou, dat was bij ons dus wel in goede handen. Een heerlijke wrap met kaas, sla en dressing, dat ging er wel in!
0 reacties