Te Araroa: Pelorus River Track (van Havelock naar Hacket Junction)

Op onze rustdag in Havelock hebben we niet heel veel gedaan behalve gerust. Nouja, we konden het niet laten om heel even een balletje te slaan op de tennisbaan van de camping. Maar om eerlijk te zijn: eigenlijk was het daar veel te warm voor. Wat we ook nog gedaan hebben: onze doos met eten uitgepakt en verdeeld over onze tassen en wonderbaarlijk genoeg past het gewoon. Al onze spullen en voor elf dagen + een beetje extra aan eten in onze tassen. Niet meer lichtgewicht te noemen, maar het past.

Daltons Track

Dinsdag was het plan om van Havelock naar Pelorus Bridge te lopen. Havelock uit ging over de State Highway. Niet echt geweldig met al die vrachtwagens die op dit vroege uur (rond 7 uur) al langs kwamen razen. Gelukkig verliet de Te Araroa de State Highway na een paar kilometer om over een veel rustigere asfalt-/grindweg verder te gaan (parallel aan de snelweg, maar aan de andere kant van de rivier). Deze weg hebben we ruim 11 kilometer gevolgd. Niet een heel bijzonder stuk weg, behalve dan dat we een deel hebben afgelegd in een auto: vanwege kapwerkzaamheden mochten we een deel van de weg niet lopen en dus heeft een verkeersregelaar ons voorbij de werkzaamheden gebracht, wat ongeveer 1 kilometer was.

Vanaf de Daltons Bridge zouden we de weg verlaten en Daltons Track volgen. Eindelijk weer een track, maar om heel eerlijk te zijn. Ook dit deel was niet zo boeiend: het was gewoon een gemarkeerde route door allemaal weilanden: hek over, enkel verzwikkend door het weiland lopen om vervolgens het volgende hek over te gaan. En dat een paar kilometer achter elkaar. Gelukkig stonden er halverwege nog wat koeien om de eentonigheid wat te breken. Was het vandaag dan allemaal niet zo boeiend? Zeker niet; het laatste stuk (ongeveer 1 kilometer voor Pelorus Bridge) loopt de route opeens weer door een bos. Een aangename afwisseling. En als je Pelorus Bridge eenmaal bent overgestoken, sta je in de drukte: veel dagjes mensen die bij de rivier komen zwemmen of een kopje koffie komen drinken bij het café. Nadat we even een tijdje moesten wachten voordat er iemand bij het kantoor kwam opdagen, konden we naar onze campingplaats. Een prima, mooi en rustig plekje op een verder geweldige camping. Toen de tent eenmaal stond zijn wij ook het café maar even gaan uitproberen. En het moet gezegd, de pie’s (nee, dat zijn geen taarten voor de mensen die denken dat we langzaam over gaan op het Engels) waren erg lekker. Om daarna ons nog maar een laatste keer te douchen voordat dat een paar (10) dagen niet meer kan.

Pelorus River Track

Woensdag moesten we vanaf de Pelorus Bridge Campsite ongeveer 14 kilometer over de weg lopen om bij de start van de Pelorus River Track te komen. Na precies 3 uur, kwamen we om 9:15 uur aan bij het begin (ja, dat was dus een vroege start vandaag). Terwijl wij daar even zaten te pauzeren werden er twee heren op leeftijd afgezet, die ook de Te Araroa bleken te lopen. Eén van hen bleek de -voor thru-hikers- legendarische Scott Williams te zijn, in de thru-hike wereld beter bekend als ‘Shroomer’, zijn trailnaam. Een Amerikaan die alles heeft gelopen wat er maar te lopen valt. Oftewel een lopende encyclopedie (leuke woordspeling). Erg leuk om met hen te praten/lopen.

De Pelorus River Track was zoals veel andere bossen: korte stukjes klimmen en dalen, veel wortels en dit keer ook veel rotsen. Rond lunchtijd kwamen we aan bij de eerste hut: Captain Creek Hut. Na een lunchpauze van meer dan een uur, zijn we verder gelopen naar Middy Hut. Het pad bleef hetzelfde, ware het niet dat er nu ook een heuse klim in zat (tot ongeveer 200 meter hoogte). Niet heel noemenswaardig, alleen maakte de luchtvochtigheid het behoorlijk zwaar. Het zweet kwam wederom werkelijk overal vandaan. Maar om 16 uur precies kwamen we aan bij de Middy Hut. Waar Shroomer toen inmiddels al een tijdje was (voor zijn leeftijd, 65, is hij erg snel). Na ons druppelden er nog een paar wandelaars binnen (de 6 persoonshut lag die nacht vol). Maar niet alleen druppelden er wandelaars binnen, het begon ook te regenen, wat het de rest van de nacht zou doen.

Help: de rivieren stromen over!

’s Ochtends regende het nog steeds hard, dus iedereen besloot wat langer op bed te blijven liggen. Marjon mocht dus lekker uitslapen op haar verjaardag! Helaas hebben we, door de enorme hoeveelheid eten die we al mee moesten nemen, geen ruimte gehad om een lekkere verjaardagstaart mee nemen en ook wat bakken onderweg werd wat lastig. Maar niet getreurd, in het eerste de beste stadje zullen we Marjon d’r verjaardag nog uitgebreid gaan vieren.

Uiteindelijk zijn wij om 9:10 uur vertrokken. Maar na een nacht van harde regen, was de Pelorus River niet meer de mooie en vooral ook heldere rivier die het gister was. De rivier was duidelijk enorm gestegen en was nu een woest stromende rivier geworden. Via een glibberige hangbrug zijn we deze kolkende massa overgestoken om vervolgens aan een lange klim te beginnen. Nouja, lang. Volgens de borden zouden we er 3 uur over doen, we hebben er iets minder dan 2 uur over gedaan. Net voor het bereiken van Rocks Hut hoorden we een behoorlijk gedonder/gebulder. Bleek dat niet alleen de Pelorus River was gestegen, maar ook een lieflijk bergbeekje flink buiten haar oevers was getreden. Gelukkig nog niet zo erg dat wij niet aan de overkant konden komen, maar heel veel hoger had het water niet moeten staan. Niet veel later kwamen we nog een beek tegen die ook hoger stond dan gebruikelijk, om daarna bij Rocks Hut aan te komen. Een grote hut (16 persoons) die door velen ook wel wordt aangeduid als een paleis. Omdat het nog steeds regende toen wij bij Rocks Hut aankwamen (daarom hebben we ook niet zoveel foto’s van vandaag) hebben we maar besloten hier vannacht blijven. Gezien de hoge waterstand van de bergbeekjes hier, zal de entree naar de Richmond Ranges zeer waarschijnlijk niet te doen zijn. Maar dat zal morgen blijken…

Na regen komt…

Nog meer regen. Gedurende de nacht van donderdag op vrijdag bleef het namelijk regenen. Gelukkig was het een soort van droog toen wij om 7:00 uur wilden vertrekken. De bergbeekjes die gisteren behoorlijk wat hoger stonden, waren -ondanks de regen van vannacht- wat gezakt, maar je kon duidelijk zien dat er nog steeds meer water doorheen stroomde dan normaal. Na weer een paar van deze beekjes overgestoken te zijn, volgde een route van klimmen en dalen door het bos. Net voor het hoogste punt van vandaag (op 1017m) liep de route door een deel van een bos dat redelijk recent met de grond gelijk was gemaakt. Dit keer niet door de mens, maar door moeder natuur: waarschijnlijk zijn er meerdere bomen neer gegaan tijdens een recente storm. Voor ons dus vooral een hindernisbaan waarbij we tussen de omgevallen bomen moesten zigzaggen. Toen we de bomen eenmaal achter ons hadden gelaten volgde de top: een open en kale bergkam waar we zowaar een uitzicht hadden. De afdaling begon heel geleidelijk, over dezelfde bergkam om daarna het bos weer in te duiken. Op een aantal plekken was het pad wat steil, maar meestal was het een prima pad. Totdat we vlak bij de Browning Hut kwamen, waar een bergbeek bezit had genomen van het pad en hele delen van het pad had opgegeten. Dus al glibberend en glijdend kwamen we na iets minder dan vier uur aan bij de Browning Hut.

Na een korte pauze zijn we verder de berg afgelopen. Het pad bleef goed, totdat we bij de splitsing van de hoogwater/laagwater route aankwamen. Ondanks de vele regen, leek de laagwater route goed te doen en dus hebben we die genomen. Hier moesten we wel wat over rotsen klimmen en de rivier een paar keer oversteken, maar het is gelukt. Vlak daarna kwamen we al aan bij de Hacket Junction, en een kleine 15 minuten later bij de Hacket Hut, waar we onze intrek hebben genomen. Omdat het al een groot deel van de dag droog was en zelfs het zonnetje door de wolken probeerde te komen, begonnen we te twijfelen over de verdere route. Op basis van de weersverwachting had Shroomer besloten de Richmond Ranges niet in te gaan. Maar met de voorspelling van twee dagen goed weer was er nog een kleine mogelijkheid om de moeilijkste delen van de Richmond Ranges veilig te doen. Alleen was de weersverwachting voor de rivier oversteken halverwege en aan het einde van de Richmond Ranges nog steeds niet echt geweldig. Na lang twijfelen hebben we daarom besloten om in de Hacket Hut te blijven en morgen de terug naar de bewoonde wereld te lopen.

De rivieren komen nog steeds omhoog!

In de nacht van vrijdag op zaterdag heeft het opnieuw langdurig en hard geregend. Met als gevolg dat het waterpeil van de rivier naast de hut ruim een meter omhoog is gekomen. Doorgaan is nu echt onmogelijk: 500 meter na de brug over de rivier is zelfs het pad volledig ondergelopen. En dan te bedenken dat daarna de rivier een aantal keer moet worden overgestoken. Voor ons in ieder geval de bevestiging dat we de juiste keuze hebben gemaakt, helemaal omdat er de komende dagen nog meer regen wordt verwacht. Maar omdat het de hele dag bleef regenen en wij toch genoeg eten bij ons hebben, zijn we nog maar een nachtje in deze hut gebleven.

En toen was het mooi weer

Zondagochtend was het opeens heel mooi weer. Nouja, opeens… Dat was ook wat de weersverwachting aangaf. Desalniettemin is het wel gek om de Richmond Ranges (voorlopig) de rug toe te keren terwijl het zulk mooi weer is. Maar dat is dus wel precies wat we hebben gedaan. Met een strak blauwe hemel liepen we over de brug en sloegen rechtsaf in plaats van linksaf naar de Richmond Ranges. Na iets meer dan een uur lopen kwamen we uit bij het Hacket Picknick Area. Hoewel er veel auto’s aankwamen, gingen er nog geen een weg en dus zijn we maar begonnen aan de 12 km lange wandeling over de weg naar Hope. Na ongeveer 10 minuten gelopen te hebben stopte er een auto die ons wel een stukje mee wilde nemen. Nou dat stukje werd een heel stuk, dit oudere echtpaar was een stukje aan het rijden en heeft hun eigen plannen even opzij gezet om ons uiteindelijk helemaal in het centrum van Nelson af te zetten. Echt, wat een service!

In Nelson hebben we eerst maar even een dak boven ons hoofd gezocht voor de komende nachten, om daarna maar weer aan onze belangrijkste taak in dorpjes te beginnen: eten, eten en nog eens eten. Oja, en nog even informeren bij i-SITE over de bus van Nelson naar St. Arnaud, die we later deze week willen pakken.

Gepubliceerd op zondag 14 januari 2018.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *