Te Araroa: Omaha en Dome Forests (van Pakiri naar Puhoi)

Op het Holiday Park in Pakiri bleek ook een schoolkamp te bivakkeren. Het werd dus even heel gezellig toen men vlak naast onze tent ging koken: gelijk werd er luide muziek aangezet. Gelukkig werd de muziek net nadat wij naar bed waren gegaan ook weer uitgezet en keerde de rust terug. Maar goed ook, aangezien onze wekkers weer vroeg afliepen. Uiteindelijk vertrokken we om 6:50 uur van de camping.

Houston: We have a problem

Al snel bleek er water uit de onderkant van de tas van Jasper te druppelen. En voor de leken onder ons: dat hoort niet. De hele tas maar weer leeggehaald om tot de conclusie te komen dat er een mooi plasje water onder in de tas stond. Nu wisten we al dat er een lek in de waterzak van Jasper zat, maar het bleek toch iets serieuzer dan gedacht. Maar heel veel aan te doen viel er nu niet. Dus alles maar weer ingepakt en hopen dat de ductape het zou houden. Ondertussen waren Yvonne, Nadja en Boris langzaam verder gelopen. Na iets minder dan 10 minuten zijn wij ook maar weer gaan lopen.

Mount Tamahunga

De eerste kilometers liepen we nog over een grindweg, maar zodra we deze achter ons hadden gelaten, begon het pad te stijgen. En niet zo’n klein beetje ook! Via een weiland liepen we steil omhoog. En net toen we dachten dat we in de buurt kwamen van het hoogste punt, daalde het pad ook weer steil af. Dit keer niet via een weiland, maar via een lang modderig en daardoor glibberig pad. Om vervolgens via een net zo modderig en glibberig pad ook weer omhoog te klimmen naar de top van Mount Tamahunga. Bij het helikopterplatform aangekomen, hebben we eerst nog een kwartiertje gepauzeerd. Yvonne, Boris en Nadja waren toen net weer vertrokken. Vervolgens zijn we Mount Tamahunga afgelopen: eerst langs het weerstation om daarna aan een lange afdaling door Omaha Forest te beginnen. Op sommige plekken was het wat glibberig, maar over het algemeen was het goed te doen. Tot de laatste paar meter: daar was het net als in Herekino: korte steile klimmetjes en afdalingen die behoorlijk glibberig waren. Maar ook daar zijn we doorheen gekomen.

Dome Forest

Toen we het bos uitkwamen, stonden we ook in een keer op een weg, welke we iets meer dan 3 km hebben gevolgd. Daarna een tijdje een 4wd track gevolgd om uiteindelijk het bos weer in te duiken. Een redelijk goed pad bracht ons diep het bos in, tot het pad echt begon te dalen en weer modderig en glibberig werd. Eenmaal bij de rivier aangekomen, hebben we flink wat water ingeslagen aangezien de kans groot was dat het een nacht wildkamperen zou worden. Zo gezegd, zo gedaan: een paar kilometer na de rivier en net voordat we een smal bospad naar de top van Dome Mountain in moesten slaan, zagen we een mooi groot stuk vlak land waar onze tent niet zou misstaan. En dat stond die ook niet. Dus sinds lange tijd onze eerste nacht echt alleen, aangezien we Yvonne, Nadja en Boris de rest van de dag niet meer hebben gezien.

Op donderdag liep de wekker nog een halfuurtje eerder af dan gebruikelijk. Ons doel was namelijk om bij het Dome Cafe te ontbijten. En dat is gelukt! Niet zomaar natuurlijk, er moesten nog wel heel wat klimmetjes en afdalingen voor gemaakt worden, maar na 2,5 uur stonden we bij het Dome Cafe. En na al die inspanningen op de vroege morgen, was het Full English Breakfast met als toetje een muffin des te lekkerder! Na veel te lang aan het (tweede) ontbijt gezeten te hebben zijn we maar weer eens verder gelopen. Via veel grindwegen, een paar bospaadjes en een lang weiland zijn we, ondanks een regenbuitje van een uur, na zo’n 33 km uiteindelijk in Puhoi uitgekomen. Waar we onze proviand bij de lokale winkel hebben aangevuld om daarna bij de pub aan te schuiven voor een van de beste hamburgers so far! Wat is dat trail leven toch zwaar…

Gepubliceerd op zondag 19 november 2017.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *