Ongeveer 80 kilometer resteert er nog op onze 3.041 kilometer lange tocht van Cape Reinga naar Bluff. Er zijn lopers die dat in één dag doen, gewoon om te kijken hoeveel kilometers ze in 24 uur kunnen lopen. Zouden wij ook kunnen doen. Maar wij doen het lekker rustig aan (zoals we de hele Te Araroa al doen) en spreiden de laatste 80 kilometer uit over 3 dagen.
Tihaka Beach Track
In de Tavern in Colac Bay was het gisteren een drukte van belang. Vandaag (zaterdag) is er namelijk een surfwedstrijd. Als we het strand op lopen, stuitten we al snel op het ‘festival terrein’ van de surfwedstrijd. Maar omdat we 9:30 uur nog wat vroeg vinden voor een hotdog of hamburger, lopen we door het strand op. Na een paar kilometer houdt het strand op en klimt de route omhoog een klif op (de Tihaka Beach Track). Wat volgt is zo’n 6 kilometer van constant klif op, klif af. Oftewel: een stukje strand om daarna een steil pad de klif omhoog te lopen, via een grasland boven de klif langs om een stuk verder weer af te dalen naar het strand. Ondertussen kregen we nog de nodige obstakels voor de kiezen: manshoge bossage, modder, nauwe rotsopeningen en vooral markeringstekens die door de zon gebleekt waren en daardooor niet te zien waren. Desalniettemin vonden wij het geen afschuwelijk pad, waar we door andere Te Araroa lopers voor waren gewaarschuwd.
Toen we het strand achter ons lieten, steeg de route over een goed pad naar 171 meter hoogte. Vanaf het uitzichtpunt hadden we -mede dankzij het goede weer- een geweldig uitzicht over de route die we net afgelegd hadden en de hele route voor ons, waarbij we Bluff in de verte al konden zien liggen. Vanaf de top was het nog maar een kort stukje naar Riverton, onze eindbestemming van de dag. Omdat het maar een kort dagje was, waren we om 13:15 uur al klaar met lopen en konden we de hele middag relaxen en ons voorbereiden op de laatste traildagen.
Oreti Beach
De Te Araroa begon met 90 Mile Beach. En zo eindigt de Te Araroa ook. Althans, niet met 90 Mile Beach, maar wel met een stranddag. Van Riverton naar Invercargill liggen er namelijk zo’n 22 kilometer strand op ons te wachten. Alleen loopt dit strand niet zo lekker bij hoogtij, en wil het nou net hoogtij zijn om 8 uur ’s ochtends… Dus om de tijd te doden zijn we maar een ontbijtje gaan eten bij The Crib Café. Zeker geen verkeerde keuze. Met de magen goed gevuld zijn we om 9 uur maar eens gaan lopen. De eerste kilometers stond het water nog redelijk hoog en moesten we soms door ruw zand ploegen, maar naar mate de dag vorderde, trok het water zich verder terug en kregen wij harder zand onder de voeten. In tegenstelling tot 90 Mile Beach was het een drukte van belang op Oreti Beach: rond het middaguur werden de locals wakker en zagen we meer en meer crossmotoren verschijnen op het strand. Terwijl zij de rust verstoorden, hebben wij genoten van een lunch met een uitzicht om daarna nog een klein -en voor ons laatste- stukje strand te lopen. Waar wij van het strand gingen, was het helemaal een gekkenhuis: tientallen auto’s op het strand, motoren die er tussendoor reden en dan ook nog mensen die loslopende honden bij zich proberen te houden… Sommige lopers hadden moeite met de eenzaamheid van 90 Miles Beach, maar dit is toch ook niet alles.
Toen we het strand achter ons lieten, resteerde er nog zo’n 9 kilometer over de weg naar Invercargill. Nouja, over de weg. Parallel aan de weg lag een voet- en fietspad. Een stuk veiliger dan op de weg lopen maar echt rustig was het nog niet. Na een tussenstop bij de Four Square om een ijsje te halen zijn we in twee uur naar Invercargill gelopen, waar we onze tent hebben opgezet op een schitterend camperpark in het midden van de stad…
Bluff
Terwijl de regen zachtjes op het tentdoek tikte, liep ons alarm af. Niet echt de start van de laatste dag op de Te Araroa die we hadden gewenst. Gelukkig werd het na even te hebben gesnoozed droog en konden we beginnen met inpakken. Niet veel later liepen we Invercargill via dezelfde weg uit als dat we waren gekomen om voor de rivier linksaf te slaan en de Estuary Walkway op te gaan. Een vrij nieuw pad dat nog maar voor de helft af is. De eerste helft loopt door de natuur en voornamelijk tussen de industrie. Zo staat er bijvoorbeeld een bord dat alle luchtjes die je er kan ruiken er met toestemming van de overheid hangen. Hmmm… Onderweg passeerden er een paar fietsers die ons al feliciteerden. Ja ho wacht, we zijn er nog niet. Na 10 kilometer kwam de Estuary Walkway uit bij State Highway 1. Waar je eigenlijk de connectie zou verwachten met het tweede deel van het fiets- en wandelpad. Maar dat is het ‘m nou juist: dat is er niet. Er wordt al lange tijd over gesproken en naar het schijnt gaat het er binnenkort echt komen, voor nu resteert er niets anders dan 16 kilometer over State Highway 1 te lopen. Niet echt iets om naar uit te kijken en na alle verhalen van andere Te Araroa lopers, ook niet iets dat je voor je plezier zou willen doen, zelfs of zeker niet op de laatste loopdag. State Highway 1 is namelijk een erg drukke tweebaans snelweg, met veel grote vrachtwagens. Wij hebben daarom wijselijk onze duim opgestoken. Wonder boven wonder was het geluk aan de zijkant van de weg dit keer aan onze zijde en na zo’n 30 seconden te hebben gewacht stopte er al een auto. Deze dame kon ons 10 kilometer meenemen. Dat vonden wij meer dan prima en dus zijn we ingestapt. Gaandeweg zei ze dat ze ons wel naar Bluff kon brengen. Dus binnen no-time stonden we bij het welkomstbord van Bluff. Na alle verplichte foto’s voor en op de letters van Bluff gemaakt te hebben, zijn we verder gelopen.
Via de weg zijn we naar de top van Bluff Hill gelopen. Een geweldig uitzicht op de omgeving was de beloning. Jammer dat het alleen zo hard waaide. Omdat de kriebels nu toch wel echt begonnen toe te nemen, zijn we Bluff Hill af gelopen via de Topuni Track. Een erg makkelijk pad dat ons in ongeveer een kwartier rechtstreeks bij Stirling Point afleverde. Ons eindpunt van de Te Araroa! Ruim 3.000 kilometer verder, staan we opnieuw bij een landmark. Dit keer het meest zuidelijke van Nieuw-Zeeland. Wat een avontuur hebben we in de afgelopen maanden beleefd.
Na opnieuw de verplichte foto’s bij Stirling Point te hebben gemaakt, zijn we maar even taart gaan eten bij Oyster Cove Restaurant & Bar. Daar kregen we ook onze Te Araroa medaille en hebben we het Te Araroa boek getekend. Vervolgens zijn we naar het ‘centrum’ van Bluff gelopen en hebben we de bus naar Invercargill gepakt om de voltooiing van de Te Araroa maar eens echt te gaan vieren!
0 reacties