Te Araroa: 90 Mile Beach (van Cape Reinga naar Ahipara)

De Te Araroa begint op de meest noordelijke plek van Nieuw-Zeeland: Cape Reinga. Om daar te komen, hadden we afgelopen maandag nog een reisje voor de boeg. Om kwart over zeven in de ochtend mochten we ons namelijk al melden op het busstation van Auckland. Aldaar zijn we op de bus naar Kerikeri gestapt. Na een prachtige kustweg gereden te hebben, werden we keurig op tijd, om 12:05 uur in Kerikeri afgezet. Toen we uitstapten reed de bus echter gelijk weg. ‘Uh en onze tassen dan?’, dachten we heel even. Gelukkig werd alle bagage voor de overstappers automatisch in de volgende bus geladen. Die bus bracht ons in een kleine 2 uur van Kerikeri naar Kaitaia. Inmiddels hadden we al een aantal andere Te Araroa lopers ontmoet, dus het was reuze gezellig in de bus. Ware het niet dat het onderweg echt ontzettend regende. Hoewel wij het plan hadden om nog die middag te beginnen met de Te Araroa, begon de twijfel toch wat toe te slaan, zo hard het regende. Maar wonder boven wonder, was het bij aankomst in Kaitaia opeens droog.

Vijf minuten nadat we door de bus waren afgezet, kwam de lift die we vanuit Nederland hadden geregeld al opdagen, dus we konden zo door naar Cape Reinga (Cape Reinga is namelijk niet met het openbaar vervoer te bereiken). Ook twee andere lopers (Menno uit Nederland en James uit Engeland) voegden zich bij ons en in een volgepakte auto werden we in ongeveer anderhalf uur naar Cape Reinga gebracht. Om kwart voor vier kwamen we aan bij de kaap. Omdat het weer er nog steeds relatief goed uitzag hebben we ter plekke besloten om alsnog te beginnen met de Te Araroa. Gezamenlijk zijn we toen naar de vuurtoren gelopen. Daar hebben we natuurlijk nog de traditionele startfoto gemaakt. Rond 16u begonnen we dan echt aan de wandeling.

Cape Reinga ligt vrij hoog, dus het begon met een gemakkelijke afdaling naar het eerste stuk strand (toen was het strand nog nieuw en leuk, waarom? Lees maar verder…). Halverwege moesten we een landtong oversteken, waarbij we een aantal duinen over moesten. Erg mooi om de vele kleurverschillen in de duinen te zien. Door de laaghangende bewolking was het soms wel lastig om de markering te volgen, maar met de gps in de hand zijn we op het tweede strand gekomen. Een wat langer strand dat ons uiteindelijk naar Twilight Campsite bracht. Menno en James waren daar net iets eerder aangekomen en er stond al 1 Canadese, dus druk kon je het er niet noemen.

De volgende dag zijn we om ongeveer half negen begonnen aan de tweede etappe. We hadden verwacht vanaf Twilight Camp af te dalen naaf 90 Mile Beach. Wat bleek was echter een 5 kilometer lang pad door de duinen. Hoewel het vandaag echt fantastisch weer was, was het op sommige plekken -door de vele regen van de dag ervoor- ook erg nat. Helaas hadden we daardoor al snel geen droge voeten meer, maar daar hebben we in onze schoenen gelukkig geen last van gehad. Na de 5 kilometer duinen, volgende een lange en steile afdaling naar 90 Mile Beach. Eenmaal op het strand resteerde een wandeling van zo’n 23 kilometer naar Bluff Campsite. Een wandeling over het strand, waar de beekjes die we over moesten steken voor de nodige afwisseling zorgden. De camping deelden we opnieuw met James en Menno, een stel uit Frankrijk dat op de fiets kwam aanzetten en nog wat kampeerders met een auto.

Woensdag zijn we maar een uurtje eerder op pad gegaan. We hadden namelijk een 32 kilometer lange dag voor de boeg. Waar verder niet veel over te melden valt: de route liep namelijk alleen maar over het strand. De enige afwisseling die er was, waren de soms aangespoelde kwallen, de twee aangespoelde vissen en de twee toeristenbussen die over het strand reden, oja en niet te vergeten de vier beekjes. Verder was het heel veel strand! Rond kwart over drie kwamen we aan bij Utea Park. Waar Menno en James net voor ons waren gearriveerd. We zijn allemaal een eigen cabin ingedoken (is net zo duur als een tentplaats, dus waarom ook niet).

James besloot op donderdag een dag in Utea Park te blijven omdat hij bang was een keelontsteking te krijgen. Ook Menno hield het lopen voorlopig even voor gezien vanwege een enorme blaar/wond op zijn voet. Hij zou proberen een lift te krijgen naaf Ahipara. Voor ons dus geen voetstappen te volgen, of pauzes te delen. Geheel op elkaar aangewezen hebben we de 31 kilometer naaf Ahipara afgelegd. Voor de mensen die willen weten wat we onderweg gezien hebben: 6 toeristenbussen, een aantal auto’s, 2 quads en een aangespoelde dode hond. En ja, dit waren de hoogtepunten gedurende de 31 kilometer lange wandeling. Het was dus gewoon weer heel veel strand. En door die enorme vuurbal boven ons hoofd, werden we zowat levend gebakken. Maar met kleur en al, hebben we Ahipara bereikt.

In Ahipara zullen we onze eerste zeroday hebben: wat boodschappen doen en ons lichaam wat rust gunnen, Zaterdag gaat de tocht dus verder, met -als je alle verhalen moet geloven- de hel van de tocht: het Herokino bos, dus begin maar vast te duimen voor ons.

Gepubliceerd op donderdag 26 oktober 2017.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *