Er staat een lange rij auto’s te wachten voor de boot van Den Helder naar Texel. Als voetganger kunnen we echter zo doorlopen en zo halen we nog net de boot van 10:00 uur. Voordat we goed en wel aan boord zijn, begint de boot lichtjes te schommelen en vertrekt deze uit de Veerhaven van Den Helder. In het restaurant is het een drukte van belang, wij lopen door: richting een plekje waar we uitzicht hebben op Texel. Maar alle buitenplekjes zijn al bezet. Tussen de hoofden door weten we nog net een glimp op te vangen van Texel voordat de omroeper alweer meldt dat we er bijna zijn. Stelt dus niet heel veel voor.
Als we de boot af zijn, lopen we links langs het informatiecentrum de dijk op. Gelijk is het rustig. Slechts een handjevol mensen loopt ook deze kant op, de rest van de voetgangers lijkt op weg te zijn naar de bus. We lopen ondertussen letterlijk tussen de schapen langs de Mokbaai. Langs de Mokbaai liggen verschillende kwelders, welke bij vloed volstromen met zout water, waardoor er een uniek natuurgebied is ontstaan. Doordat het eb is, zien we veel vogels op de kwelders langs de Mokbaai.
Wanneer we voor een groot deel om de Mokbaai heen zijn gelopen, steken we de asfaltweg over, en lopen in de richting van de Horsmeertjes. Twee zoet water meertjes, waar je dus gelijk weer een heel anders soort begroeing ziet dan rondom de Mokbaai. Hier werd het ook weer wat drukker met mensen, veel vogelspotters die met grote statieven liepen te zeulen. Wij liepen echter gestaag door over het slingerende pad tot aan het Jan Witte Paadje. Het Jan Witte Paadje is een pad over de duinen heen naar het strand. Helaas betekent dit dat we door diep mul zand moeten ploeteren. Normaal is dat al geen pretje, maar als er ook nog eens 20kg op je rug hangt al helemaal niet. Eenmaal op het strand hebben wij een mooi duinpannetje uitgezocht om, uit de wind, wat te lunchen.
Toen onze magen weer voorzien waren van de nodige energie, hebben we de tassen weer op onze rug gehesen en zijn we naar de vloedlijn gelopen. Daar is het zand hard en heb je er dus geen last van het mulle zand. Ruim drie kilometer hebben we over het strand gelopen. En nee dat is niet saai: hoewel het ontzettend rustig was op dit deel van het strand, zie je genoeg: van aangespoelde kwallen tot voorbij zeilende boten.
Wanneer we het strand weer verlaten, moeten we toch weer even door het diepe zand ploeteren om een duin over te steken. Daar achter ligt echter een mooi open veld, waar wilde paarden (in de verte) staan te grazen. Wij volgen de route via een slingerend pad in de richting van het bos dat steeds dichtbij komt. In de beschutting van wat bomen, nemen wij weer even pauze. Hard nodig op deze eerste echt warme dag van het jaar waar de temperatuur al ruim boven de 20 graden Celsius is.
Na het bos, lopen we verder. Via de Bleekersvallei, vernoemd naar de vrouwen die hier vroeger de was deden in het water van de duinbeekjes. Het textiel werd vervolgens in de vallei te drogen en te bleken werd gelegd, et voila: de Bleekersvallei. Via opnieuw een pad over een duin heen, lopen we het strand weer op. Dit keer maar voor een klein stukje, want niet heel veel later mogen we het strand weer verlaten. Dit keer samen met vele anderen, dit is namelijk het eerste stukje strand waar het echt druk is. Niet gek, aangezien we hier ook vlak langs Ecomare, de zeehonden- en vogelopvang lopen en al relatief dichtbij De Koog zitten. Voor ons echter geen zeehondjes kijken, wij lopen verder.
Het pad slingert tussen de duinen door richting De Koog. Als we bij het zuiderlijkste puntje van Camping Kogerstrand komen, slaat de route rechtsaf en lopen we verder door een bos. Totdat je opeens het bos uitloopt en gelijk in De Koog staat. Slechts één straat uitlopen en we staan zelfs in het centrum. Twee vriendelijke agenten wezen ons daar even naar een supermarkt, waarna wij onze tent hebben opgezet op Camping Kogerstrand. Een grote camping, waar je helemaal niets van de grootte merkt aangezien zo’n beetje iedere kampeerplek een eigen plekje in de duinen heeft. Ideaal dus. Zodra de tent stond, gingen bij ons de voetjes van de vloer. Na 22 kilometer met 20kg op de rug mag dat ook wel. Maar het was het meer dan waard: deze eerste dag van de NS-Wandeling op Texel was echt schitterend. Eén van de mooiere wandelingen die wij in Nederland hebben gelopen en dat zijn er inmiddels toch wel wat.
0 reacties