Om 9 uur stonden we gepakt en gezakt klaar voor vertrek: het beginpunt van de Laugavegur lag slechts meters verwijderd van waar onze tent had gestaan. Na de drukte bij de hut in Landmannalaugar gepasseerd te zijn, konden wij de paaltjes met rode markering volgen. Na een klein stukje stijgen, liepen we zo het Laugahraun lavaveld in: enorme blokken lava met zwart glasachtig gesteente waar het pad tussendoor slingerde, totdat opeens een grote vallei voor ons opdoemt met rondom bergen van riolietgesteente.
Kortom, bergen in verschillende kleuren, die er net zo mooi uitzien als dat het klinkt. De eerste groep zien we hier dan ook al pauzeren, terwijl de GPS aangeeft dat we nog maar een kleine kilometer gelopen hebben. Maar misschien is het juist wel verstandig om wat energie te nuttigen, vanaf hier begint het pad namelijk gestaag te stijgen en zal dat de rest van de dag blijven doen. Als slome lastdieren lopen we omhoog, onderwijl stinkende zwaveldampen inademend: we passeren namelijk diverse ‘hot pots’, waar het water kokend uit de grond komt.
Jammer genoeg te heet dus om een duik te nemen. Gelukkig kunnen we net bovenwinds wat foto’s maken voordat al onze kleding al na een uur doordrenkt is van de zwavellucht. Wij lopen verder, en met de uren gaat het mooie zonnige weer waar we mee vertrokken over in een grijs wolkendek. Net als we de grootste ijsvlakte van de dag oplopen, begint het zelfs licht te miezeren. Niet hard genoeg om ons in onze regenkleding te hijsen, maar wel hard genoeg om ons het zicht op de route markeringspaaltjes te ontnemen. Gelukkig zijn vele mensen ons voorgegaan en is er in het ijs een spoor van voetstappen te zien. Paal na paal vervolgen wij zo onze weg over het ijs.
Minuten tikken voorbij, totdat er opeens een vaag geflikker door de mist/regen heen te zien iets. Iemand met een hoofdlamp? Maar nee, het blijkt dat we de eerste hut hebben bereikt (Hrafntinnusker). De eerste 12 kilometer van de Lagavegur zitten er op.
Voordat we de tent opzetten, gaan we eerst uitgebreid lunchen (lees: noodlesoep met hartkeks). Samen met een Frans stel bespreken we de dag, tot er tot onze verbazing twee fietsers aankomen die dezelfde route fietsen als wij wandelen, pff… De Fransen vinden het uiteindelijk te koud (zo’n 5 graden), en ondanks dat ze er al behoorlijk doorheen zitten, besluiten ze door te lopen naar de volgende hut. Nog eens 12 kilometer dus.
Wij vinden het hier wel best en besluiten onze tent achter een mooi stenen muurtje op te zetten. We trekken nog maar een laagje aan en genieten van het uitzicht: wanneer de wolken zich even openen is het uitzicht iedere keer weer anders, maar telkens weer net zo mooi. Diep in onze slaapzakken weggekropen vallen wij uiteindelijk in een diepe slaap om de volgende ochtend wakker te worden met helder weer en een uitzicht waar menig persoon die gister besloot om door te lopen jaloers van zou worden. Het was de juiste beslissing om te blijven.
Lees ook:
0 reacties