James Cook mag dan alle eer krijgen van het ontdekken van Nieuw-Zeeland, het was toch echt de Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman die 127 jaar voor James Cook, in 1642, aangekomen is in de Golden Bay, net ten noorden van Abel Tasman National Park. Alleen is Abel Tasman even vergeten ook echt voet aan wal te zetten (ze werden niet zo vriendelijk ontvangen door de Maori, ze wilden aan land gaan maar toen werden er een paar zeelieden vermoord en werd het plan om aan land te gaan afgeblazen), waardoor de credits dus uiteindelijk naar James Cook gingen. Hierdoor heeft James Cook onder andere de hoogste berg van Nieuw-Zeeland naar hem vernoemd gekregen. Abel Tasman heeft echter het kleinste (maar fijnste) Nationale Park gekregen: het Abel Tasman National Park.
Gelegen aan de noordwestelijke kust van het Zuidereiland, heeft Abel Tasman National Park een prettig klimaat (met veel zonuren), schitterende strandjes en prachtige bossen met veel inheemse dieren meer landinwaards. Veel mensen kiezen ervoor om de Abel Tasman Coastal Track te lopen. Een 60 kilometer lange route door de bossen en langs de kust van Abel Tasman National Park (de Coastal Track is één van de Great Walks). Een iets minder vaak gelopen route is de Inland Track: veel bos en iets meer hoogteverschil dan de kustroute, maar nog steeds erg mooi. Aangezien wij de afgelopen maanden al genoeg hebben gelopen, hebben we voor de derde optie gekozen om Abel Tasman National Park te verkennen: per kayak. Opnieuw heb je dan tal van opties: één dag tot meerdere dagen kayakken, kayakken en lopen combinatie, zelfstandig of onder begeleiding, etc. Na het vergelijken van de verschillende opties hebben we gekozen voor een driedaagse freedom tour bij Abel Tasman Kayaks. Dus eigenlijk huur je drie dagen een kayak en ben je verder op jezelf aangewezen.
Zeehondjes kijken
We werden om 7 uur opgehaald bij het Youth Hostel in Nelson. Na ruim anderhalf uur rijden kwamen we aan in Marahau, voor veel mensen het startpunt voor hun avontuur in Abel Tasman National Park. Na ons gemeld te hebben bij Abel Tasman Kayaks, werden we voorgesteld aan onze instructeur Himme. Hij heeft ons, samen met twee andere stellen, een uitgebreide instructie gegeven over de kayak: hoe bagage te plaatsen, reddingstechniek, peddeltechniek, etc. Na alle uitleg hebben we de kayaks op een trailer gelegd en zijn we naar het water gereden voor een oefenrondje. Daar moesten we onder het toeziend oog van Himme een paar rondjes draaien. Terwijl we dat aan het doen waren, draaide de wind 180 graden, waardoor het de perfecte oefenomstandigheden waren, maar wij opeens best hard moesten peddelen om bij Himme te blijven (doordat de kayak nog niet beladen was, had de wind veel vat op de kayak en dreven we snel af). Toen Himme tevreden was, hebben we de kayaks weer op het droge gelegd en zijn wij met een busje teruggebracht naar Abel Tasman Kayaks. Daar hebben we nog wat meer uitleg gehad, met name over het park en de te varen route(s). Rond 11:00 uur was het eindelijk tijd om onze spullen in de watertaxi te laden. Wij zijn vervolgens met deze watertaxi (die toen nog achter op een trailer stond) naar onze kayaks gereden. Hebben de kayaks aan boord gehesen om daarna te water gelaten te worden. Onderweg hebben we nog twee oudere dames afgezet om daarna in volle vaart naar Onetahuti te varen, waar we om ongeveer 12:30 uur aankwamen. Nadat de kayaks en onze spullen van boord waren, voer de watertaxi er weer vandoor en stonden wij er ‘alleen’ voor.
Na eerst maar even geluncht te hebben, zijn we aan boord van onze tweepersoons kayak gestapt. Een veel bredere kayak dan we gewend zijn, maar daardoor wel een heerlijk stabiele kayak. En al snel bleek waar dat goed voor is: door de deining, golven van passerende boten, maar vooral door de kustlijn (riffen die leuke brekende golven veroorzaken) stampte de kayak lekker tegen de golven in. En dan was het nu nog erg goed weer, vanaf Onetahuti zijn we verder in noordelijke richting gevaren. Na ongeveer een half uur peddelen kwamen we aan bij Shag Harbour. Een lagune waar je alleen met hoogtij kan komen en laat het nou precies hoogtij zijn toen wij daar waren. Via een smalle opening in de rotsen kwamen we in een prachtige lagune: super helder water en waar je ook keek zeehonden. Onder de kayak, op de rotsen, springend naast de kayak, overal zag je ze. Alleen op ons verzoek om even te poseren voor een goede foto werd niet echt gereageerd.
Omdat hoogtij inmiddels alweer was gepasseerd, zijn we Shag Harbour maar weer uitgepeddeld. Via Tonga Island, wat vanwege de zeehonden een beschermd gebied is en je dus minimaal 20 meter van de kant moet blijven) zijn we richting het zuiden gevaren. Omdat er inmiddels een lichte zeewind was opgestoken, hadden we wind en golf mee. Zonder dat we hard hoefden te werken, kwamen we dus al vooruit. Binnen no-time waren we dan ook bij Mosquito Bay, de D.O.C. campsite die Abel Tasman Kayaks voor ons geboekt had. Eigenlijk nog wat vroeg, maar we wisten dat het een paar hele relaxte dagen zouden worden. Nadat we de kayak op het droge hadden getrokken, hebben we een mooie kampeerplek uitgezocht: op het strand, op zo’n 10 meter van de hoogwaterlijn. We hadden al van veel mensen gehoord dat dit misschien wel de mooiste camping in Abel Tasman National Park is (bij Mosquito Bay kun je alleen met de kayak komen, bij veel andere campings ook te voet), en het moet gezegd: het is inderdaad een prachtig plekje voor een camping: een schitterend strand, een tropisch uitziend eiland voor de deur en op 3 andere tentjes (er is plek voor 20 tenten) na niets. Kortom, een middag en avond heerlijk genieten van de rust en het constante geluid van de zee.
Van lagune naar lagune
Na een goede nacht slaap (onder het genot van het constante geruis van de zee), liep de wekker vroeg af om de zonsopkomst te fotograferen. Helaas was het erg bewolkt en was er van de zonsopkomst niet heel veel te zien. We hebben toen nog maar een tijdje liggen snoozen, om er rond 8 uur maar eens uit te gaan. Is weer eens wat anders, zonder tijdsdruk reizen; vandaag staan er namelijk niet heel veel peddel kilometers op het programma (van Mosquito Bay naar Anchorage). Omdat we gisteren na Shag Harbour per abuis helemaal vergeten zijn om langs een natuurlijke boog (de Tonga Arches) te varen, wilden we dat vandaag nog maar even doen. Na een half uur peddelen kwamen we aan bij de Tonga Arches, helaas was het water niet hoog genoeg dat we door de boog konden varen.
Vervolgens zijn we weer terug gevaren naar Mosquito Bay. Althans, niet naar Mosquito Bay zelf, maar naar één van de stranden vlak bij: Medlands Beach. Een schitterend strandje: klein, goudkleurig zand en helemaal verlaten. Dachten we. Net toen we er aan kwamen, liepen er ook een paar mensen het strand op (vanaf de Abel Tasman Coastal Track) en niet veel later legde er een grote moterboot aan. Na een lange pauze zijn we verder gevaren naat Sandfly Bay. Via een smalle geul konden we net langs de brekende golven varen (we zagen een gids met groep dit doen, dus we hadden een goed voorbeeld) om zo de lagune achter het strand in te varen. Opnieuw een erg mooie lagune, maar geen zeehonden dit keer. De terugweg verliep hetzelfde, alleen niet langs de brekende golven, maar er dwars doorheen. Gelukkig hebben we spatzeilen, anders hadden we toch wat water aan boord gekregen. Eenmaal weer op zee zijn we naar Frenchman Bay gevaren. Een privé strand waar je niet mag kamperen. Maar omdat er niets staat over wel of niet aanleggen, zijn wij het strand opgevaren om in alle rust te kunnen lunchen. Na de lunch zijn we de lagune bij Frenchman Bay in gevaren (alleen toegankelijk met hoog water). Opnieuw een erg mooie lagune. Na Frenchman Bay zijn we verder gevaren om ook de lagune bij Torrent Bay te ontdekken (opnieuw alleen toegankelijk met hoog water). Dit is een enorme lagune die we zo ver mogelijk zijn ingevaren. Maar toen ons roer de bodem begon te raken werd het toch tijd om maar eens om te keren.
Nadat we de lagune weer uit waren gevaren, was de volgende stop Anchorage. Onze eindbestemming van vandaag. We hebben de kayak het zand opgetrokken en hebben een mooi plekje voor de tent uitgezocht. Het scheelde weinig of de tent had er niet komen te staan. Toen we de tent aan het opzetten waren, brak één van de tentstokken. Helaas op een plek die niet echt makkelijk te repareren was. Gelukkig heeft Jasper met wat improviseren de tentstok toch kunnen spalken en konden we de tent opzetten.
Eindelijk wat golven!
De derde en laatste dag op het water begon te voet. We hadden namelijk gistermiddag nog een rondje willen lopen: via Pitt Head naar Te Pukatea Bay en weer terug naar Anchorage. Omdat de tent daar even tussen kwam, zijn we vanochtend dus nog maar even een stukje gaan lopen. Volgens de D.O.C. borden zou het 40 minuten lopen zijn naar Pitt Head. Nou, als je kruipt misschien. Wij waren er in ieder geval veel eerder. Pitt Head zelf vonden we niet zo boeiend (je zag alleen maar zee), maar het uitzichtpunt daar vlak voor was wel erg mooi: uitzicht op The Anchorage, de grote baai waar ook Anchorage (de camping) aan ligt. Daarna zijn we via Te Pukatea Bay (wat een erg mooie camping is, beter dan Anchorage) weer terug naar Anchorage gelopen.
Toen we weer terug waren op de camping, hebben we de laatste spullen ingepakt en zijn we onze kayak klaar gaan maken voor vertrek. Toen we op het punt stonden om te vertrekken, kwam Himme (de instructeur van Abel Tasman Kayaks, die zelf met een groep op pad was) aanlopen om het laatste weerbericht door te spreken. Volgens hem zou er een sterke zuidelijke wind opsteken en zou het laatste stuk terug peddelen erg zwaar kunnen worden. We moesten er rekening mee moeten houden om Appletree Bay als alternatieve eindbestemming te kiezen. Wij dachten we zien wel als het zo ver is, dus zijn in onze kayak gestapt en zijn gaan peddelen. Vanaf Anchorage moesten we om Pitt Head heen om daarna de ‘Mad Mile’ te betreden. Een berucht stuk waar er -door het rif- een flinke, korte maar hoge golfslag kan staan. Gelukkig stond de wind voor deze golfslag gunstig. Het was echter inderdaad zoals Himme had voorspeld een zuiderwind. Doordat de wind dan kilometers de tijd heeft om nog wat golven op te bouwen, kregen we alsnog behoorlijk wat deining voor de kiezen. Maar gelukkig is dat een stuk makkelijker te varen dan de wilde golfen waar de ‘Mad Mile’ om bekend staat.
Toen we de ‘Mad Mile’ achter ons hadden gelaten, zijn we op het eerste strandje gestopt dat we tegenkwamen: Watering Cove. Een schitterend strandje: klein, mooi strand en mooie rotsformaties ernaast. Dit keer werden we niet ‘lastig’ gevallen door andere mensen en hadden we een halfuur lang het strand voor ons alleen. Vervolgens zijn we heel langzaam peddelend afgezakt naar Stillwell Bay om van daar over te steken naar Adele Island. Op een drooggevallen zandbank annex strand hebben we geluncht en terwijl we daar zaten begon er een flinke wind op te steken. Alleen niet zoals Himme had voorspeld. Het was een volle noorderwind. Dat betekende dus dat we het hele stuk wind mee zouden hebben.
Na de lunch hebben we dan ook niet heel veel meer gedaan: we zijn weer overgestoken naar Appletree Bay om daar te stoppen met peddelen en ons voort te laten stuwen door wind en golven. Onvoorstelbaar hoe hard dat nog ging terwijl wij bijna drie kwartier achterover konden leunen. Toen de verveling begon toe te slaan, zijn we toch maar weer gaan peddelen. Een klein halfuur later waren we alweer in Marahau. Opnieuw hebben we onze tijd genomen om de laatste meters af te leggen. En terwijl wij daar langzaam over het ondiepe water voortbewogen, dachten we eindelijk een mantarog onder ons door te zien zwemmen. We zijn er snel achteraan gevaren, maar konden de mantarog niet meer vinden, dus echt zeker weten dat het er één was zijn we niet, maar gaan er voor de goede orde maar wel van uit (anders wil Jasper namelijk niet mee, hij wilde eerste een rog zien voor we zouden stoppen). Dus toen dat ook afgevinkt was, zijn we naar het punt gereden waar we opgepikt zouden worden, daar stond toevallig al een busje te wachten. Dus we konden onze kayak zo op de trailer tillen en binnen twee minuten na aankomst waren we er alweer vandoor en werden we teruggebracht naar de verhuurlocatie van Abel Tasman Kayaks.
De afgelopen drie dagen waren heel erg relaxt. We hadden zelf verwacht meer kilometers te moeten maken, maar aangezien je nauwelijks kilometers hoeft te maken kun je echt bij elk strand stoppen. En met dit weer, was dat zeker geen ramp en vooral genieten.
0 reacties