Op onze tweede dag op de Icefields Parkway waren we weer vroeg uit bed om onze tocht voort te zetten. In totaal hadden we nog zo’n 125 kilometer te rijden naar Lake Louise, ons einddoel.
Maar voor het zover was, hadden we nog de nodige stops te maken. Zo reden we bijvoorbeeld langs de Bridal Veil Falls (met een totale hoogte van 370 meter).
De Big Bend (een enorme bocht waar de weg een stuk afdaalt),de Weeping Wall (een steile wand met een aantal kleinere watervallen).
En Waterfowl Lake (waar de bergen schitterend weerspiegelen in het water). Onze eerste echte stop was echter bij de Mistaya Canyon. Heerlijk zo rustig het er was! En ja, wat valt er nog te zeggen over al die canyons: ze zijn gewoon geweldig mooi!
Volgende stop was Peyto Lake. Weer eens een keer wat anders dan al die watervallen dachten we. Hoewel het eerste uitzichtpunt al geweldig was (lees: een helder blauw meer lag voor ons), liepen wij door naar de Bow Summit. Daar zou het namelijk veel rustiger zijn en het uitzicht nog beter. En dat klopte! Wat een geweldig uitzicht, zulk helder blauw water, wat een plaatje. Zonde om weer bij weg te gaan.
Na Peyto Lake reden we naar Bow Lake, maar een klein stukje zuidelijker. Hoewel dit meer ook zeker heel mooi is (met name de weerspiegelingen), haalt het het zeker niet de schoonheid van Peyto Lake.
Nog weer iets zuidelijker, hebben we ook Herbert Lake van dichtbij bekeken: opnieuw schitterende weerspiegelingen.
En toen waren we opeens in Lake Louise. Waar we eerst onze camping hebben opgezocht om daarna naar Moraine Lake te rijden. Bij gebrek aan parkeerplaatsen hebben we onze mega unit maar (net als iedereen) langs de kant van de weg gezet en zijn naar de rand van het meer gelopen. Oke, Peyto Lake was mooi, maar Moraine Lake weet het ruimschoots te overtreffen: een turkooise blauw meer, omringd door 10 bergen van 3.000 meter hoog! In één woord: geweldig!
Omdat het alweer wat later in de middag was, zijn we terug gereden naar het plaatsje Lake Louise om daar nog even (heel lui) met een kabelbaan naar de top van een berg te gaan. Hmm… hadden we beter niet kunnen doen: het uitzicht viel ons namelijk nogal tegen.
Wat wel weer heel erg cool was, was dat er op de terugweg een grizzly beer onder de kabelbaan door liep! Een mooie afsluiting van onze tweedaagse tocht over de Icefields Parkway.
0 reacties