De voor- en napret geeft vaak net zoveel voldoening als de vakantie zelf. Zo ook bij ons. Toen wij eenmaal de vakantie naar West-Amerika hadden geboekt, gingen we ons inlezen en zoals dat tegenwoordig gaat, hebben we ook de nodige filmpjes op internet gekeken. Eén greep daarbij onze aandacht: Angels Landing in Zion National Park. Wow, wat een klim. Maar durven wij die wel aan? We hebben in de loop der jaren genoeg klimkilometers gemaakt, maar dit leek toch wel van een andere orde. Zo wordt er in de Lonely Planet over Angels Landing het volgende geschreven: ‘This strenuous hike is not just a physical challenge, but a mental one…’. Mede door deze tekst, hadden we in eerste instantie een andere wandeling in Zion National Park uitgezocht, namelijk de Observation Point Trail. Maar toen we hoorden dat het pad voor deze wandeling deels was afgesloten, was de keuze snel gemaakt, ondanks alle waarschuwingen en inmiddels bijna hysterische ouders, zetten we onze zinnen toch maar op Angels Landing. We zullen wel zien hoe ver we komen en als we het toch niet aandurven, dan kunnen we altijd nog terug.
Om de drukte voor te zijn (en ook om niet in de volle zon en dus warmte te hoeven klimmen) hebben we de wekker om vijf uur gezet, om zes uur ’s ochtends zou namelijk de eerste shuttle bus vertrekken richting het startpunt van de Angels Landing Trail. Eigenlijk was het nog best druk in de bus, niet dat de bus vol zat, maar alleen waren we zeker niet. Genoeg andere gekken dus. De meeste van deze gekken stapten, net als wij, uit bij ‘The Grotto’, de bushalte aan het begin van de Angels Landing Trail. Zodra je de bus uitstapt zie je gelijk de enorme kolos oprijzen. Even slikken: moeten we daar tegenop? Maar waar loopt het pad dan?
Na de rivier over gestoken te zijn, volgt het pad eerst nog een klein stukje de rivier, daarna volgt al snel een wat steiler stuk, voordat het pad vals plat omhoog door de Refrigerator Canyon loopt. Aan het eind van de canyon maakt het pad een scherpe bocht naar rechts, waar je gelijk aan de 21 steile haarspeldbochten (Walter’s Wigles) begint.
Eenmaal boven denk je er te zijn, maar niets is minder waar. Nu begint het pas echt! De resterende kilometer dien je over rotsen, langs steile afgronden en aan kabels te klimmen. Met name over dit laatste deel hadden we onze twijfels. Dus proberen maar, maar zodra we echt twijfels krijgen, zouden we omkeren.
Deze twijfels kregen we echter nooit. Het viel ons heel erg mee. Ja, het is steil en daardoor gevaarlijk, maar als je daar op bent voorbereid dan is het prima te doen. Toch is dit juist het probleem van Angels Landing: te veel mensen proberen de top te bereiken zonder goed voorbereid te zijn. Ook wij kwamen ze weer tegen: mensen op slippers (ook al wordt er gewaarschuwd om absoluut geen slippers te dragen), of mensen zonder water (pfff… hoe houden ze het vol om drie uur in de zon te lopen zonder water). Maar oké, als je eenmaal op de top staat snap je ook wel weer waarom zoveel mensen het proberen: de klim alleen al geeft de nodige voldoening, maar het uitzicht nog veel meer. Vanaf de top heb je namelijk een 360 graden panorama zicht over een groot deel van Zion National Park. In één woord: fenomenaal.
Omdat wij vroeg waren begonnen, was het gelukkig nog relatief rustig op de top. Toen wij aan de terugweg bezig waren, merkte je al goed dat het al een stuk drukker begon te worden. Met name voor het stuk langs de kabels is dit soms best lastig: op verschillende delen van het pad kun je elkaar niet passeren en zul je dus op tegenliggend verkeer moeten wachten. Heel prettig als je je bedenkt dat je aan de kant moet gaan staan, op een smalle bergkam met aan beide kanten een afgrond van enkele honderden meters. Gelukkig viel de afdaling ons erg mee: op de video die we vooraf hadden gezien zag de afdaling er namelijk 10x erger uit dan de klim: je keek constant in de diepte.
Dit hebben wij echter helemaal niet zo ervaren. Ja, je bent je ervan bewust dat je op een smal pad loopt, maar geen moment hebben we hoogtevrees of angsten uit gestaan. Niet dat we willen zeggen dat Angels Landing niet veel voorstelt. Zeker niet, het is een klim waar al de nodige doden zijn gevallen (sinds 2004 zijn er zes doden gevallen, letterlijk in dit geval). Dus zoals Lonely Planet beschrijft; ‘This is not Disneyland’. Hoewel de beklimming je zeker een adrenaline kick geeft, is het gevaar in dit geval echt.
0 reacties