Oké, lopen is leuk, maar moeten we serieus om 02.50 uur (’s nachts dus…) ons bed uit? Tja, wie mooi wil zijn moet pijn lijden, volgens mij geldt dat voor het volbrengen van mooie wandelingen ook: dus ja, je moet er wat voor over hebben (hoewel we uiterlijk niet mooier zullen worden van deze wandeling). Zelfs met deze gedachte blijft het absurd vroeg. Maargoed, wij dus om 02.50 uur ons bed uit. Spullen ingepakt en op weg naar de Grand Canyon, alwaar we om 04.00 uur de eerste shuttle bus wilden pakken naar het begin van de South Kaibab Trail. Toen we om kwart voor vier aankwamen bij het visitor center, waar de bus zou vertrekken, hadden we gedacht wel andere gekken aan te treffen. Niets was minder waar: helemaal niemand… Is er dan niemand anders zou gek als wij?
Gelukkig wel: de buschauffeur. Die kwam namelijk keurig om 4 uur voorrijden en op het moment dat de bus op het punt van vertrekken stond kwam er nog een ander stel aangerend. Dus toch nog meer gekken. Na een paar minuten rijden kwamen we aan bij het startpunt van de South Kaibab Trail. Daar was het al wat drukker: een man of 10 stond zich klaar te maken om aan de afdaling naar beneden te beginnen (dus je kunt er toch met de auto komen!?). Dus wij ook maar de laatste voorbereidingen, hoofdlamp opgezet en lopen maar. In het pikkedonker.
Een hele vreemde gewaarwording, je weet namelijk dat je een afgrond van zo’n 1000 meter naast je hebt, maar ziet ‘m niet. Hoewel, al na een klein halfuur begint de zon langzaam op te komen, dus hoe meer je gaat zien van de omgeving waarin je loopt en dus ook opeens de diepte in kunt kijken. Je kunt echter niet te veel om je heen kijken, aangezien je constant moet kijken waar je je voeten neerzet: het is namelijk een vrij steil, slingerend pad, met veel stenen. Na ongeveer 45 minuten komen we aan bij het tweede rustpunt, Cedar point, waar we even hebben ontbeten (het eerste rustpunt is het ‘Ooh ah point’, wat mij mochten aanschouwen in lichte schemering). Altijd mooi zo’n plek waar je de zon kunt zien opkomen, laat staan als dat ook nog eens in de Grand Canyon is. Heel veel tijd om te blijven zitten hadden we ook niet, aangezien er nog een heel stuk voor ons lag. Dus rugzak op en gaan maar weer. Nu het licht was, konden we ook wat harder doorlopen, toch leek er geen einde aan de afdaling te komen. Hoewel, bijna halverwege kom je op het Tonto Plateau, hier vlakt het pad eventjes wat uit. Aan de rand van dit plateau ligt ook Skeleton Point, het laatste rustpunt en normaal gesproken de plek waar dagwandelaars wordt geadviseerd om terug te keren.
Wij liepen echter resoluut verder, de rand van het Tonto Plateau over, dieper de canyon in. Vrij snel daarna krijg je de Colorado River in zicht en weet je: daar gaan we naartoe.
Maar ook al denk je dat je er dan bijna bent, er moeten nog behoorlijk wat meters (of miles in dit geval) afgelegd worden voordat je er ook echt bent: dus de ene haarspeldbocht wisselt de andere af.
Tot je plots een tunnel uitloopt en je op de brug over de rivier staat (zo’n 45 minuten na het in zicht krijgen van de rivier zelf). We made it! En dat net voor de uiterlijke tijd die we onszelf hadden gesteld dat we bij de rivier moesten zijn. Snel maar doorlopen dus naar de Phantom Ranch, waar ze naar verluidt overheerlijke limonade zouden hebben.
Om half 8 precies kwamen we aan bij de Phantom Ranch: dicht! Pas om 8 uur open. Tja, wachten of gelijk terug? Hmm… die limonade klinkt wel erg lekker he. Toch maar even wachten dan: tijdens het wachten onze flessen maar weer gevuld, wat gegeten en ons maar even ingesmeerd met zonnebrandcrème. Ondertussen kwamen er nog een paar dagwandelaars aan bij de Phantom Ranch, bleek gewoon dat wij de eerste van vandaag waren die beneden waren! Zodra de Phantom Ranch om 8 uur open ging, hebben we een limonade besteld (oei, dat smaakt erg goed na zo’n wandeling).
Uiteindelijk hebben we veel te lang zitten genieten van deze limonade, want pas om 9 uur liepen we weer over de hangbrug de rivier over. Dit keer niet richting de South Kaibab Trail, zoals we heen waren gekomen, maar via de hangbrug van de Bright Angel Trail.
Omhoog kun je namelijk beter de Bright Angel Trail nemen: meer schaduw, en drie punten waar je water kunt bijvullen. En aangezien het vandaag een warme dag beloofde te worden (het was om 9 uur al ruim 40 graden bij de Phantom Ranch), waren zowel water als schaduw één van onze eerste levensbehoeftes deze dag. Het eerste deel van de terugweg begon erg makkelijk: een licht glooiend pad dat de Colorado River naar het westen toe volgde, maar zodra het pad van de rivier afboog begon het echte klimwerk. Voor een geoefende loper is de afstand van deze tocht (ongeveer 25 kilometer) en het klimwerk, niet echt een probleem. Maar de temperatuur daarentegen wel. Toen wij aan het steile stuk richting het Tonto Plateau begonnen was het inmiddels 10.00 uur en ver in de 40 graden Censius. Erg warm dus. Wonderbaarlijk dat je op dit tijdstip ook nog steeds dagwandelaars naar beneden zag lopen (die lopen dus echt alleen maar op het heetst van de dag!). Om ongeveer 11 uur kwamen we aan bij de eerste (officiële) rustplek van onze klim: Indian Garden. Ook gelijk de eerste plek waar we onze flessen bij konden vullen.
Bij Indian Garden kwamen we ook de eerste ‘slachtoffers’ van de dag tegen: mensen die niet goed waren voorbereid op de warmte en daar dus waren gestrand en verplicht daar moesten blijven tot in de avond, zodat ze in de koelte van de avond terug konden lopen. Wij konden na de nodige snacks genuttigd te hebben weer verder. Helaas dus ook op het heetst van de dag. Het pad werd daarbij steiler en steiler. Gelukkig waren er nog wel twee rustpunten: 3 mijl en 1,5 mijl voor het einde.
Uiteindelijk waren we om 15.30 uur weer boven. Geen recordtijd voor ons dus, maar gezien de warmte nog steeds een prima tijd. Toen we boven kwamen zagen we zelfs een waarschuwing hangen (die er die ochtend nog niet hing) dat ze voor vandaag record temperaturen in de canyon verwachten, dus niet slecht. Overigens hadden wij de hele dag schitterend weer, maar het komt regelmatig voor dat het aan het einde van de middag zwaar kan onweren met de nodige regen waardoor het pad erg glad kan worden. Check dus altijd de laatste weerberichten voordat je aan de wandeling begint!
Was het ’t afzien waard? Jazeker! Als je weet wat je doet en goed voorbereid bent (genoeg eten en drinken) dan is het zelfs mogelijk om deze tweedaagse tocht (South Kaibab to Bright Angel Trail) in één dag te lopen, zoals wij hebben gedaan. Maar onderschat het niet. Er wordt niet voor niets zo veel gewaarschuwd met: ‘This is not a day hike!’ Nog steeds zijn er mensen die denken deze wandeling met 1 flesje water te kunnen volbrengen, helaas met als resultaat dat de rangers nog veel te vaak in actie moeten komen om deze mensen bij te staan. Raden wij daarom aan om deze tocht te doen: ja, in twee dagen (overnacht op de Bright Angel Camground nabij Phantom Ranch), maar doe ‘m in de zomer niet in één dag. Het was één van de zwaarste wandelingen (puur en alleen door de temperatuur) die wij ooit gemaakt hebben. Laat staan als je geen geoefende wandelaar bent. Desalnietemin hebben wij ontzettend genoten, van de limonade bij de Phantom Ranch, maar natuurlijk vooral van de Grand Canyon, deze canyon ervaar je immers pas echt als je helemaal op de bodem staat (dus bij de rivier).
This is not a day hike!
0 reacties