We laten de Rijn achter ons en fietsen tussen de weilanden door in de richting van Nederland. Onderweg passeren we veel kleine dorpjes en een enkele grotere stad. Na zo’n 114 kilometer komen we aan op een bijzondere camping in Jülich.
Rond half acht fietsten we weg van de camping. Vanaf de camping was het een klein stukje afdalen om weer bij de Rijn te komen. Tijdens het korte stukje afdalen, was het nog best fris, maar toen we weer langs de Rijn fietsten, fietsten we in de zon wat het gelijk weer aangenaam warm maakte. Langs de Rijn was het weer prima rijden: vals plat naar beneden, dus de snelheid lag al snel boven de 20 kilometer per uur. Helaas konden we hier maar kort van genieten, net voorbij Remagen sloeg onze route namelijk linksaf, weg van de Rijn. Ergens wel jammer, aangezien we van meerdere fietsers die we tegen zijn gekomen hebben gehoord dat Bonn en Keulen erg mooi zijn om doorheen te fietsen.
Zodra de Reitsma Route van de Rijn afbuigt, klimt deze het Rijndal uit. Twee kilometer à 8% en daarna nog wat op en neer. Niet een heel lastige klim, maar wel steil genoeg om van te gaan zweten. Wat wel fijn was, was dat ze in Unkelbach met de weg bezig waren, waardoor de weg afgesloten was voor auto’s. Hierdoor konden we in alle rust klimmen. Na een kort stukje waarbij de weg wat op en neer ging, volgde een heerlijke afdaling van 4 kilometer lang. Maar om één of andere reden zetten ze In Duitsland altijd een stopbord halverwege de afdaling.
Na een kort klimmetje stonden we net buiten Villip voor een stoplicht te wachten. Toen het groen werd reed de auto voor ons niet weg. Uiteindelijk zijn we er maar omheen gereden. Bij het passeren hoorden we dat de dame in de auto de auto probeerde te starten. Eenmaal de kruising over, vroegen wij ons af of we niet even moesten helpen, het was namelijk een hele beroerde plek om te staan. Zo gezegd, zo gedaan. Wat bleek, dit was een Duitse die zeer goed Nederlands sprak (Nederlandse vader). Ze had haar man al gebeld en die kwam haar zo wegslepen. We hebben nog aangeboden om de auto rollend proberen te starten, maar volgens haar was het iets met de olie, aangezien die lampjes bleven branden. Na een praatje, zijn wij maar weer opgestapt en precies toen we wegreden kwam haar man er ook aan.
Wat volgde was een dag tussen de weilanden; alsof je in een polderlandschap fietst; zo ver we konden zien weilanden. Onderweg zagen we veel kleine dorpjes. Zagen, want de route laveerde tussen de meeste dorpjes door. Terwijl de GPS ons kleine weggetjes op stuurde, kon Marjon de route niet meer volgen in het routeboekje. Toen we even gestopt waren om uit te zoeken waarom de GPS niet overeenkwam met het routeboekje, bleek dat er 2 pagina’s in het routeboekje van de Reitsma Route ontbraken. Heel handig. Nu snappen we ook waarom twee fietsers die we gisteren tegen waren gekomen, zeiden dat ze moeite hadden om de route te volgen, als deze pagina’s bij hun ook ontbraken, wordt het inderdaad vrij lastig.
Wij zijn de GPS maar weer gevolgd. Deze stuurde ons uiteindelijk door Euskirchen, waar we bij een supermarkt waar we langsreden wat boodschappen hebben gedaan. Daarna zijn we Euskirchen weer uit gefietst, om via een vrij grote omweg om Euskirchen heen te fietsen. Van het centrum hebben we nets gezien. Buiten Euskirchen volgden opnieuw veel weilanden, waar we op een gegeven moment even raar stonden te kijken toen we in de middle of nowhere onder een oud viaduct (Soda Brücke) doorreden.
Zo’n 10 kilometer buiten Euskirchen fietsten we eindelijk langs een bankje in de schaduw, waar we onze lunch maar even hebben gegeten. Toen de pretzels die we in Euskirchen hadden gekocht, weer op waren, kwamen we erachter dat we een fles water met prik hadden gekocht. Ideaal als je op de fiets zit: door het constante schudden werd er een dermate hoge druk opgebouwd, dat zodra je een slok uit de bidon wilde nemen, het water tot halverwege je longen werd gespoten. Daarbij zorgde deze spa-rood variant er ook voor dat we een constante droge mond hadden. Maar ach, water is water.
Tussen nog meer weilanden door zijn we naar Zulpich gefietst. In Zulpich was het verkeer een grote chaos. Gelukkig was er een aardige Duitser die ons voor liet gaan zodat we uiteindelijk konden oversteken. Overigens moet het gezegd worden dat de Duitsers super coulant zijn naar fietsers. Zelfs als we geen voorrang hebben, krijgen we voorrang. Het centrum van Zulpich oogde best leuk, maar omdat we net onze lunch op hadden zijn we maar doorgefietst. Daarna volgde vooral weer veel weiland en een klein stukje bos vlak voor Düren. In dit bos fietsten we langs Schloss Burgau.
Via een fietspad langs de Rur zijn we langs Düren gereden. Dit fietspad zijn we vervolgens kilometers lang gevolgd. Van de twee grote bruinkool mijnen waar we tussendoor fietsten, hebben we helemaal niets gezien. In Düren stond een bordje dat het nog 16km naar Jülich was. Na 16km fietsen stond er een bordje dat het nog 5,5km was. Ja ja… Na een hoop geslinger langs de Rur, kazernes en industrie, hebben we Jülich uiteindelijk bereikt. Daar hebben we onze tent opgezet op de stadscamping. Wonderbaarlijk genoeg waren wij de enige kampeerder aldaar. ’s Avonds volgde nog wel een ander stel. Aan de andere kant van het hek staan wel een tiental campers, maar dat het bij ons op het veld zo rustig is, is toch best bijzonder.
De statistieken van vandaag
Van: Bad Breisig (Camping Rheineck), naar: Jülich (Zeltplatz am Brückenkopf Park)
Totaal: 114,77km
Geklommen: 505m
Gedaald: 494m
Hoogteprofiel:
0 reacties