Als één van de hoogste bergpassen van Europa, wordt de Stelviopas begeerd door de één en gehaat door de ander. Wij hebben lang getwijfeld of we de Stelvio wel op willen fietsen, maar nu we er toch zijn kunnen we het niet over ons hart krijgen om de Stelviopas niet mee te nemen. En dus stappen we vanuit Glurns op de fiets om via Prad (Prato) de Stelvio te beklimmen om daarna via de Umbrailpas weer terug te rijden naar Glurns.
Vanaf de camping zijn we eerst even naar de bakker in Glurns gereden om lekkere broodjes in te slaan voor onderweg. Daarna zijn we 9 kilometer teruggefietst naar Prad. Dit was dezelfde route als we gister in tegengestelde richting (van Prad naar Glurns) hebben gefietst. De route liep vals plat omlaag. Heerlijk fietsen dus. Voor we het wisten waren we dan ook in het kleine centrum van Prad. Net zo snel waren we Prad ook alweer uit en zaten we op de weg naar de Stelviopas.
Vanuit Prad (Prato) klimt de weg in ongeveer 24 kilometer en 48 haarspeldbochten naar de 2.758 meter hoge Stelviopas. De eerste 5 kilometer verlopen redelijk geleidelijk. Let wel, we spreken hier over een stijgingspercentage van rond de 5 procent, dus het klimt weldegelijk. Het lukt goed om deze eerste kilometers nog wat snelheid te houden. Hoewel we veel worden ingehaald door wielrenners, halen wij ook de eerste fietsers in.
Zo’n 10km vanaf de start van de klim, komen we bij de eerste twee haarspeldbochten. En jawel, daar staat het bordje: ’48 tornante’, oftewel de eerste van 48 haarspeldbochten. We zijn er nog niet over uit of dit nou bemoedigend werkt of juist niet, het zijn er immers nog zo veel, maar het aftellen is begonnen. Niet veel later doemt ook top van de Stelviopas op. Het lijkt zo dichtbij, maar er moet toch echt nog ruim 10 kilometer geklommen worden. Waar de eerste 5 kilometer een stijgingspercentage had van 5 procent, ligt het stijgingspercentage in de laatste 10 kilometer rond de 9 procent. Gestaag trappen we door.
Langzaam worden de bomen langs de kant van de weg dunner en voor we het weten klimmen we boven de boomgrens uit. De ene haarspeldbocht volgt de andere op. Het uitzicht op het resterende deel van de klim wordt met de minuut imposanter. Inmiddels herkennen we de fietsers om ons heen. Iedereen stopt om de paar bochten om foto’s te maken (en uit te puffen). Hierdoor halen we dezelfde mensen meerdere keren in (en zij ons). Aangezien wij een van de weinige mensen zonder racefiets of e-bike zijn, krijgen we regelmatig aanmoedigingen en complimenten.
Na heel wat geploeter bereiken we uiteindelijk de top van de Stelviopas. Kijken we terug op de route die we zojuist geklommen hebben, dan is het enigste dat we kunnen uitbrengen: wow! Wat een uitzicht. Een schitterende vallei met alle haarspeldbochten goed zichtbaar. We hebben ons vaak genoeg verlekkerd aan mooie foto’s van de Stelviopas, maar als je er dan zelf staat is het 10x beter. Na de nodige foto’s gemaakt te hebben, hebben we een rustig plekje opgezocht om de broodjes die we in Glurns hadden gekocht op te peuzelen.
Na een uurtje op de top, zijn we weer op de fiets gestapt. De weg aan de Bormio-zijde is een stuk breder dan vanuit Prad. Maar ook hier: wat een uitzicht! Na een kort stukje dalen bereikten we de afslag naar de Umbrailpas. Een klein stukje klimmen volgt (stelt niets voor), waarna we ook de Umbrailpas (2.501m) van ons lijstje kunnen afstrepen. De route via de Umbrailpas is een stuk rustiger dan die route via Prad en/of Bormio. Tijdens de afdaling komen we hoogstens een handvol auto’s tegen. Helemaal niet erg, want daardoor kunnen wij de hele weg gebruiken in de bochten. Binnen no-time schiet de kilometerteller richting de 70 kilometer per uur, en dat is toch wat snel voor onze fietsen. Dus een beetje bijremmen maar.
Zonder veel te trappen bereiken we Santa Maria (in Zwitserland). Vandaar leidde de route ons over een gravel/asfaltweg met korte stukjes klimmen en dalen. Zelfs een stukje single track, en net toen we ons afvroegen of we hier wel konden en mochten rijden, kwamen er een paar tegenliggers op de fiets aan. Niet veel later bleek deze fietsroute afgesloten en dus zijn we maar naar de hoofdweg gefietst. Hoewel dit makkelijker fietste, was het op deze weg vrij druk en dus fietsten we tussen de vele auto’s Italië weer in op weg naar Glurns.
Wat een klim was dat! Hoewel de Stelvio gedurende een aantal kilometer een stijgingspercentage van 9 procent heeft, wordt het nergens echt steil. Maar door de lengte van de klim (24km), is de klim wel pittig te noemen. Het uitzicht maakt echter veel goed. Achteraf zijn we dan ook blij dat we de Stelvio hebben beklommen.
De statistieken van vandaag
Van: Glurns (Campingplatz Im Park), naar: Glurns (Campingplatz Im Park)
Totaal: 68,2km
Geklommen: 1.942
Gedaald: 1.888m
Hoogteprofiel:
0 reacties