Zondag 5 november was het dan zo ver: een kayaktocht naar Waikare. Iets waar we beide al een hele tijd naar uit keken. Alleen werden we helaas wakker met druppels die op het dak van onze cabin vielen, heel veel druppels. Dat zag er niet zo goed uit dus.
Na het ontbijt dat we bij de Pickled Parrot kregen zijn we maar even naar Dan van Bay Beach Hire gelopen om te vragen wat hij van het weer dacht. Een simpele vraag, een moeilijk antwoord. Om het verhaal kort te houden: na 30 minuten stonden we weer buiten met de conclusie dat het vanmiddag droog zou worden en het kayakken dus door kon gaan.
Dan was ook helemaal in zijn nopjes dat we inmiddels vier andere TA lopers hadden gevonden die ook mee wilden met de kayaktocht (Nadja, de Duitse waar we eerder ook mee hebben gelopen, Yvonne een Nederlandse die een dag achter ons liep samen met Paul (NZ) en Boris (FR). Het enige puntje was dat het kayakken pas om 16 uur plaats zou vinden, we moesten namelijk met hoogtij in Waikare aankomen en hoogtij was vandaag om 21 uur ’s avonds. Wat ons qua tijd niet heel veel speling gaf aangezien het om ongeveer half negen donker zou worden. Maar dat zou wel lukken volgens Dan.
Wij dus maar het centrum van Paihia in om de tijd te doden: omdat het nog steeds regende en best wel fris was, hebben we eerst maar iets warms gedronken, om daarna bij een tentje verderop wat te lunchen om daarna bij de lokale bakker nog een toetje te scoren. Och, dat lopen is zo zwaar nog niet. Terwijl wij ons toetje aan het eten waren, klaarde het zowaar nog op ook.
Uiteindelijk hebben we ons om 15 uur gemeld bij Dan, inmiddels was er nog iemand bij gekomen, Leigh (US) en waren we dus met zeven personen: drie tweepersoons kayaks en een eenpersoons kayak. Na alle veiligheidspraatjes aangehoord te hebben, zijn we om 15:40 uur weggepeddeld. Het peddelen ging erg lekker, het eerste stuk merkte je de deining van de zee erg goed, maar dat werd gaandeweg steeds minder. Na ongeveer een half uur passeerden we Opua, waar we de vaarroute van de autoveer moesten kruisen. Klinkt lastiger dan het daadwerkelijk was. Na Opua volgde een stuk richting Marriot Island, waar we veel te vroeg aankwamen. Via de telefoon vertelde Dan ons dat we het wat rustiger aan moesten doen. Een verplichte pauze van een uur, op een verlaten strand in het zonnetje die inmiddels was gaan schijnen, wat een straf.
Om 18 uur zijn we maar weer aan boord van onze kayaks gestapt om het laatste deel te peddelen. Na zo’n 40 minuten kwamen we aan bij de mangrove waar we meteen aan de grond liepen: daarom moet je er dus niet te vroeg komen. Gelukkig konden we om de zandbanken heen navigeren en zagen we in de verte al iemand op ons wachten: Dan was zelf met een kano het water opgekomen. Het laatste stuk door de mangrove was erg mooi: het riviertje werd steeds smaller en smaller tot het uiteindelijk doodliep: ons eindpunt. Nou en toen gebeurde het hoor: op onverklaarbare wijze sloeg Dan om. Zonde, want daarbij is hij zijn telefoon verloren terwijl hij daarmee juist allemaal foto’s had gemaakt van ons.
Na de kayaks weer te hebben geruild voor onze tassen, zijn we in de schemering gaan lopen: uiteindelijk zijn we met alle zeven TA-ers van het kayakken uitgekomen bij Sheryl’s Place. Een echtpaar dat ‘off the grid’ woont maar erg gastvrij zijn van TA lopers.
0 reacties