Te Araroa: Van Puhoi naar Auckland

Dat was een wilde nacht! In de Te Araroa app die we gebruiken, hadden we gelezen dat eerdere wandelaars hun tent, op aanwijzen van de lokale bevolking, weleens in het park van Puhoi hebben opgezet. Dat klonk goed, daarom hebben we gewacht tot zonsondergang en toen onze tent op een mooi beschut plekje opgezet. So far, so good. In de jungle zegt men wel eens dat de jungle ’s nachts pas echt tot leven komt. Nou, ook het park in Puhoi komt ’s nachts tot leven: op de tak boven onze tent lag een possum wel zo hard te snurken (ja echt!), verder hoorden we van alles om de tent snuffelen en dan stonden we ook nog eens naast een rivier, waardoor we de hele nacht water hoorden stromen. Heel veel hebben we niet geslapen dus. En dan begint het om 5 uur ook nog eens hard te regenen. En dat terwijl we vanochtend juist van plan waren om een stuk van de Te Araroa per kayak af te leggen (zodat we niet langs State Highway 1 hoefden te lopen). Wonder boven wonder was het precies droog toen wij de tent bij zonsopkomst wilden inpakken.

Om 7 uur waren wij een van de eerste klanten van de General Store in Puhoi om Marjon aan een kopje koffie te helpen. Daarna zijn we maar de kanoverhuur gewandeld (lees: we zijn 100 meter verder gelopen), waar we ons om 8 uur zouden melden. Na weer wat instructies aangehoord te hebben, peddelden we om 8:30 uur weg. We konden lekker rustig peddelen, aangezien je voor deze tocht uitgaand tij nodig had, en de stroming ons dus automatisch een heel eind in de juiste richting zou brengen. Hoe verder we kwamen, hoe breder de rivier werd en hoe meer Mangroves we tegenkwamen. Het laatste stuk (vlak voordat de rivier in zee uitkomt), hadden we flink wind tegen waardoor er een heuse golfslag stond. Maar des te leuker was het! Na een kleine 2 uur rustig peddelen, kwamen we in Wenderholm Regional Park aan, waar de eigenaresse van de kanoverhuur al op ons stond te wachten.

Na de kayaks geruild te hebben voor onze tassen, zijn we om 11 uur weer gaan lopen. Het was inmiddels erg mooi weer geworden, en dus liepen we onder een stralend blauwe lucht de heuvels van Wenderholm Regional Park op, waar vandaan we een geweldig uitzicht hadden over de kust (zowel in noordelijke als in zuidelijke richting).

Omdat het laagtij was, konden we van Waiwera naar Hatfields Beach via de kust lopen in plaats van over de klif. Verwacht echter geen strand: via allemaal rotsen (slow going) kwamen we uiteindelijk in Hatfields Beach aan, om daarna weer een paar kilometer strand te lopen over Orewa Beach. Tot zover het mooie deel van vandaag. Na Orewa dook de route het land in, om via heel veel stoepen in Silverdale uit te komen. Na een iet wat lange stop bij het winkelcentrum (lekker hoor, zo’n smoothie!) zijn we verder gelopen naar Stillwater. Over de weg welteverstaan. Via twee veel te drukke wegen, waar nauwelijks ruimte was om te lopen. Er stopte zelfs een Kiwi om te vragen wat al die wandelaars de laatste tijd op deze -in zijn ogen- gevaarlijke weg deden. Hoewel hij ons ook een lift aanbood, wilden wij in ieder geval tot Auckland graag elke meter van de Te Araroa lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Iets na 18 uur, kwamen we uiteindelijk aan in Stillwater, waar we als TA hikers niets hoefde te betalen voor de camping (wat een service!).

Natte voeten

Zaterdag stond er een rivieroversteek op het programma (Okura Estuary) die alleen bij laagtij over te steken is. Het probleem was echter dat laagtij midden op de dag viel: om 14 uur om precies te zijn. Een Britse TA hiker maakte daarom graag gebruik van de service van de camping eigenaar om hem naar de andere kant van de rivier te brengen. Hiervoor zou hij iets van de route af moeten en een ander deel van de route overslaan. Omdat ook wij deze optie voorgelegd kregen, hebben we hier lang over nagedacht: het klonk verleidelijk om droog te blijven en ’s ochtends vroeg al te kunnen lopen zodat we wellicht al de volgende dag in Auckland zouden zijn. Toch hebben we ervoor gekozen om zelf de rivier over te steken, vooral omdat we -op een relatief veilige locatie- wilden ervaren hoe het is om een dergelijk grote rivier over te steken.

Dus toen hadden we opeens een rustige ochtend. Pas om 11:30 uur zijn we gaan wandelen. Na ongeveer een uur kwamen we aan bij de Okura Estuary, wat veel te vroeg was gezien het pas om 14:15 uur laag tij zou zijn. Hoewel het inmiddels was gaan miezeren, hebben we heerlijk uitgebreid zitten lunchen (gelukkig wel droog, onder een paar rotsen en bomen). Om 13:45 uur hebben we de stoute schoenen maar aangetrokken en zijn we aan de oversteek begonnen. Van kust naar kust is dat ongeveer 700 meter. Een groot deel is echter een droog gevallen zandbank. De rivier zelf is zo’n 80 meter breed. Heel lang liepen we door water dat kniediep was. Prima te doen dus. Bijna aan de overkant werd het water heel even (een meter of 5 a 10) echt diep: bij Jasper kwam het water tot aan zijn heup en bij Marjon tot aan d’r navel. Wat ons betreft prima te doen dus (omdat het regende en we niet wisten hoe diep het zou zijn, hadden we de camera maar goed waterdicht opgeborgen. We hebben slechts een paar foto’s met de GoPro gemaakt).

Na de benen afgedroogd te hebben, zijn we om 14:15 uur echt gaan wandelen. Via schitterende kliffen (die ons aan Schotland deden denken) liepen we in de richting van Auckland. Letterlijk, want heel in de verte doemde de Sky Tower al op. Na de kliffen volgde de ene voorstad van Auckland de andere weer op: wij liepen ondertussen van baai naar baai. Dit zal ongetwijfeld een hele mooie route zijn bij mooi weer, maar aangezien het bij ons regende was het, tja wat minder. Het duurde bovendien ook langer dan verwacht: veel klimmen, een aantal paden langs de kliffen waren afgezet waardoor we zelf een andere route moesten zoeken. Uiteindelijk kwamen we om 18:50 uur aan op Takapuna Beach Holiday Park.

Terug in Auckland

Zondag lag er slechts een schamele 9,5 kilometer op ons te wachten: van Takapuna naar Devonport. De route verliep net als de dag ervoor (in het begin ook in de regen): via verschillende baaien, over het strand en langs veel te dure huizen, liepen we steeds verder richting Auckland. We hebben nog even rondgedwaald door de tunnels op North Head Historic Reserve, een oude verdedigingspost (wonderbaarlijk dat deze onverlichte tunnels gewoon toegankelijk zijn), voordat we echt de laatste meters naar Devonport hebben afgelegd om vervolgens met de veerboot in het centrum van Auckland afgezet te worden. En toen stonden we opeens weer in een echt grote stad!

Gepubliceerd op maandag 20 november 2017.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *