Na een paar dagen Queenstown, waar we Marjon d’r been zoveel mogelijk rust hebben gegeven, was het tijd om weer verder te gaan. Marjon had er alle vertrouwen in dat ze weer een stuk kon lopen (met medicijnen en compressiekousen). Dus hadden we voor dinsdagochtend een shuttle van Queenstown naar de Greenstone Carpark geboekt. Even was het spannend of we wel mee konden: eigenlijk waren er al twee busjes vol, maar we konden er nog wel bij. Tot dat er opeens 11 man op de bus stond te wachten in plaats van 10. Gelukkig was dit het probleem van de groep (verkeerd geteld) en konden wij mee. Marjon in de ene bus en Jasper in een andere bus om anderhalf uur later (bij de Routeburn Shelter) weer herenigd te worden. Na de meeste mensen bij de Routeburn Shelter afgezet te hebben, zijn we naar de Greenstone Carpark gereden. Vreemd om na 4 dagen weer over de weg richting Greenstone Carpark te rijden, gelukkig zijn we nu in ieder geval geen NOBO’s meer maar gewoon de oude en vertrouwde SOBO’s. Oh, en voor de mensen die zich afvragen wat deze afkortingen eigenlijk betekenen: north bound en south bound. Termen die op de Te Araroa veel gebruikt worden en aangeven of je de Te Araroa van noord naar zuid loopt of andersom.
Om 10:30 uur precies zijn we gaan lopen. Over het pad dat we niet lang daarvoor van de andere kant hebben aanschouwd. Opnieuw wilde Jasper graag een aantal watervallen fotograferen, verder hebben we vooral lekker gelopen. Rustig, maar niet te rustig. Na precies 3 uur gelopen te hebben, kwamen we aan bij Greenstone Hut. Marjon d’r been heeft het goed uitgehouden. En hoewel het nog vroeg was, wilde we niet te snel van start gaan en zijn we maar bij de Greenstone Hut gebleven. Deze bleek al bijna vol te zijn, dus hebben we snel een bed geclaimd. Dat was maar goed ook, aangezien niet veel later meer mensen arriveerden die de laatste vrije bedden claimden. De rest van de dag hebben we doorgebracht in de hut: een hele tijd zitten praten met een Canadees stel en een Nieuw-Zeelander die nog redelijk Nederlands sprak.
Terug op de Te Araroa
Dit was één van de eerste keren dat iedereen in de hut al op was voordat het licht werd. Veel mensen gaan richting de McKellar Hut en volgens ons wil iedereen daar als eerste proberen aan te komen om maar te zorgen dat ze een bed hebben. Van deze drukte hebben wij geen last, onze route gaat richting de Mavora Lakes. Een stuk minder belopen pad. En dat hebben we gemerkt ook.
Vanaf de Greenstone Hut klom het pad gestaag door het bos. Op sommige plekken lag behoorlijk wat modder, maar meestal kon je er wel omheen lopen of steen-hoppend doorheen. Maar wat een verschil met het pad van de Routeburn en/of Greenstone Track. Na ruim 2,5 uur door het bos gelopen te hebben, kwamen we uit in een grote open vallei. Af en toe raakte we het spoor bijster en konden we onszelf een weg banen door de tussock, maar over het algemeen was de route goed gemarkeerd. Na precies 3,5 uur lopen kwamen we aan bij de Taipo Hut (hoewel we het rustig aan gedaan hebben, toch nog sneller dan de 4-5 uur die DOC er voor geeft). Hoewel het nog vroeg was (11:00 uur), hebben we toch maar even geluncht: door de harde wind was het buiten best fris, dus konden we de hut mooi gebruiken om uit de wind te zitten.
Na de lunch zijn we verder gelopen richting de Boundary Hut. Twaalf kilometer door dezelfde vallei. Erg mooi, met af en toe wat langzame stukken door de modder. Vlak voor de Boundary Hut werd het pad letterlijk versperd door een kudde koeien. Gelukkig was de vallei zo groot en vlak dat we voldoende ruimte hadden om om de koeien heen te lopen. Na iets meer dan drie uur lopen kwamen we bij Boundary Hut aan. Althans dat dachten we. Bleek dat we een heel stuk om de hut moesten lopen (aan de verkeerde kant van de rivier) om bij de hangbrug uit te komen die ons naar de hut bracht. Voordat we bij de hut waren, was het bijna een half uur later. Hoewel we ook nu nog wel verder hadden willen lopen, zijn we maar bij Boundary Hut gebleven. Boundary is een mooie kleine hut (4 x 1,5 persoonsbedden), waar we de rest van de middag hebben gerust. Hoewel Marjon d’r been ook na een wat langer stuk lopen nog redelijk goed aanvoelt, heeft ze d’r been uit voorzorg maar flink gekoeld om te voorkomen dat er weer een enorme zwelling of iets dergelijks optreedt. En omdat we van verschillende andere lopers al hadden gehoord dat zij Boundary Hut voor zichzelf hadden, hoopten we stiekem dat er niemand anders meer zou arriveren. En dat gebeurde ook niet. De eerste keer een hut voor ons alleen, wat een luxe!
De regenbroek kon weer uit de tas
Voor donderdag werd slecht weer voorspeld: veel regen die in de loop van de dag alleen maar zou toenemen. Wij waren dus op het ergste voorbereid, maar tot onze verrassing was het nog droog toen de wekker ging en waren er zelfs wat stukjes blauwe lucht te zien. Met een stevige bries in de rug liepen we tegen achten uiteindelijk weg bij Boundary Hut. Vanaf Boundary Hut volgde het pad een 4wd weg. Erg makkelijke kilometers dus door een -nog steeds- erg mooie omgeving: de vallei waar we doorheen lopen wordt omringd door hoge bergen. Naar onze mening is dit één van de mooiste valleien die we tot nu toe gezien hebben. Die mening delen meer mensen met ons aangezien een deel van de Lord of the Rings in deze vallei (nabij de Mavora Lakes) is opgenomen.
Na 1:20 uur lopen kwamen we aan bij Careys Hut. Waar we kort hebben gepauzeerd om daarna 10 kilometer langs North Mavora Lake te lopen. Opnieuw liep het pad over een 4wd weg en opnieuw vlogen de kilometers voorbij: het pad liep deels door het bos en deels over de oever van het meer. Twee uur later kwamen we aan bij de DOC Campsite. Hoewel het nog vroeg was, hebben we op de camping geluncht. Terwijl het prima weer was, moesten we toch onze regenbroeken aantrekken. Zodra we gingen zitten, kwam er namelijk een leger sandflies op ons af. Na de lunch zijn we verder gelopen naar South Mavora Lake. Via een hangbrug zijn we naar de andere oever gelopen om daarna via een prima pad door het bos met af en toe een open graslandschap langs de oever van South Mavora Lake te lopen. Eén uur en tien minuten later kwamen we aan bij de hangbrug aan de zuidzijde van South Mavora Lake. Daar hebben we -genietend van een appel- onze plannen overdacht: met de voorspelde regen is het oversteken van de Mararoa River geen optie (het is nu al een redelijk grote rivier met veel stroming). Het alternatief is ongeveer 30km over een grindweg. Een ander alternatief is vanaf hier liften. Maar terwijl wij daar een appel zitten te eten is er niet één auto gepasseerd en omdat we geen zin hadden om voor niets te gaan zitten wachten, zijn we verder gelopen. Zeven kilometer langs de Mararoa River. Opnieuw een prima pad met af en toe wat ups en downs. Na vijf kilometer kwamen we bij een stroompje met vlak gras waar we onze tent hebben opgezet. Een erg mooi plekje al zeggen we het zelf. En met 26 kilometer in de benen, hebben we ook weer een prima afstand kunnen lopen. Gelukkig gaat het nog steeds redelijk goed met het been van Marjon.
Te Anau
De voorspelde regen was wat later. Aan het eind van de middag begon het wat te spetteren en vlak nadat we onze tanden hadden gepoetst begon het echt te regenen. Aan het begin van de nacht was deze regen met vlagen hard. De stroom naast de tent hoorde je steeds meer gaan bulderen. Niet verrassend dat het water de volgende ochtend dan ook iets hoger stond. Dat wetende, vonden we het helemaal niet meer een optie om de Te Araroa te volgen: de route blijft officieel de rechter oever van de Mararoa River volgen om deze na een paar kilometer over te steken. Wij hebben maar voor het alternatief gekozen en na 2,5 kilometer de laatste veilige oversteek genomen door de Kiwi Burn Suspensionbridge naar de overkant te nemen. Vanaf daar konden we een nagenoeg niet bestaand pad aan de linker oever volgen of saaie snelle kilometers over de weg maken. Het is dit laatste geworden. En omdat we geen puristen zijn en deze weg niet perse hoeven te lopen, hadden we bedacht om onze duim maar bij de eerste de beste auto op te steken (omdat we uiteindelijk toch een lift naar Te Anau nodig hebben voor resupply). Vanaf 8:30 uur liepen we op de weg. Tot 12:00 uur hebben we maar liefst 3 auto’s gezien. De eerste auto had ons wel mee willen nemen, maar de achterbank zat vol kinderen. De overige 2 auto’s waren campers en minderden niet eens vaart. Maar ach, het was droog en het liep lekker, dus de kilometers vlogen voorbij. Om 12:00 uur hadden we al zo’n 20 km gelopen en net toen we gingen zitten voor de lunch kwamen er 3 auto’s voorbij. Zul je net zien. Toen we na de lunch alweer een half uur aan het lopen waren kwam er weer een auto aan die wel stopte. Hoewel we inmiddels bijna bij State Highway 94 waren, stapten we maar al te graag in. De grindweg werd er namelijk nou niet bepaald mooier op. In no-time hadden we de laatste paar kilometer over de grindweg afgelegd en gelukkig ging de Duitse jongen die ons een lift gaf ook naar Te Anau en hadden we een rechtstreekse lift. Waren we opeens toch nog bijtijds in Te Anau. Nadat we bij de supermarkt waren afgezet, hebben we op internet gekeken of er nog iets van accommodatie beschikbaar was. Dat was helaas niet het geval en dus hebben we onze tent maar weer op één van de veel te dure Holiday Parks opgezet.
0 reacties