Vanaf de camping nabij Lake Middleton was het een kort stukje over de weg naar het begin van de East Ahuriri Track. Een route die begon met een klim door het bos om daarna door een open landschap vol met tussock naar een hoogte van 1437 meter te klimmen. Eén keer werden we flink op het verkeerde been gezet door een vreemd geplaatste markeringspaal, waardoor we een nogal vreemde omweg moesten maken om weer op het juiste pad te komen. En toen we daar weer op zaten, waren de markeringspalen blijkbaar op, aangezien het iedere keer flink zoeken was naar de juiste route. De afdaling verliep via een vergelijkbare route: veelal zelf een goede route zoeken tussen de tussock, waarbij we een aantal keer de East Ahuriri River moesten oversteken. Hoe verder we liepen, hoe meer de vallei zich voor ons opende. Dat betekende echter ook dat we steeds meer wind kregen, met op het eind een behoorlijk harde zij/tegen wind. De laatste kilometers liepen we langs een enorme boomplantage voordat we via een steile afdaling naar de Ahuriri River zijn afgedaald. Dit is de grootste rivier zonder brug die de Te Araroa op het Zuidereiland aan doet. We hadden gehoord dat verschillende lopers deze rivier hebben overgeslagen omdat het water te hoog stond (5 kilometer stroomafwaarts is een brug, dus met 10 kilometer omlopen kun je de rivier veilig oversteken). Shroomer, de 65 jarige Amerikaan met wie we eerder hebben gelopen, is zelfs onderuit gegaan in de Ahuriri River en heeft het gelukkig gered om naar de overkant te zwemmen. Het was dus niet echt een rivier waar we naar uitkeken en in ons hoofd hielden we al rekening met 10 kilometer omlopen. Maar dat bleek niet nodig: Johann (een Franse loper) was de rivier net overgestoken en gaf aan dat het water tot halverwege zijn dijbeen kwam. Toen Jasper vervolgens het water in stapte, kwam het water al bij de eerste stap tot halverwege zijn dijbeen. Niet echt hoopgevend. Omdat we door de schittering van de zon de rivierbodem niet goed konden zien, was het lastig inschatten of de oversteek wel of niet kon. Johann gaf ondertussen aanwijzingen vanaf de overkant, maar met een grote snel stromende rivier was daar niets van te verstaan. Uiteindelijk is Johann maar naar ons toegekomen om te zeggen dat de plek waar Jasper stond de diepste plek van de rivier was en het het alleen maar beter werd. Dus met dat in het achterhoofd zijn we aan de oversteek begonnen. En het klopte, het diepste was tot halverwege het dijbeen. De oversteek ging best goed, ware het niet dat je heel goed moest kijken waar je je voeten neerzette aangezien de stenen op de rivierbodem erg glad waren. Maar we zijn aan de overkant gekomen. Waar we, tegen de klifwand, ons kampement voor de nacht hebben opgeslagen. Gelukkig een beetje in de luwte van de ergste wind, en vooral blij dat de oversteek gelukt was zonder 10 km om te lopen.
Martha Saddle
Al voordat de wekker was afgegaan, waren we wakker: zachtjes (en soms hard) tikte de regen namelijk op onze tent. Gelukkig was het tijdens het inpakken grotendeels droog. Vanaf onze kampeerplaats vlak bij de Ahuriri River liep de officiële route van de Te Araroa recht omhoog een steile helling vol met los zand en losse stenen. We hebben een klein stukje geprobeerd, maar dit was echt gekkenwerk: veel te steil en glad. We zijn daarom maar omgekeerd om hetzelfde zelfde stuk weer af te dalen. Wat waarschijnlijk net zo moeilijk, al dan niet moeilijker was dan de weg omhoog. In plaats van de steile helling, hebben we 100 meter verderop maar een oude 4wd weg omhoog genomen. Dat werkte een stuk beter. Toen we eenmaal op de rand van de ‘canyon’ stonden konden we de markeringspalen volgen naar de parkeerplaats en de start van de Breast Hill Track. Vanaf daar was het een ‘easy tramping track’. Oftewel, een goed te lopen pad over een voormalige boerderij. Een groot deel van de route liep zelfs over een oud 4wd pad. Tot aan Tin Hut (een private hut) ging het pad redelijk op en neer, maar vanaf de Tin Hut was het lange klim naar Martha Saddle (1680m). Een paar meter lager dan het hoogste punt (zodat we uit de wind zaten) hebben we snel geluncht. Snel omdat het best koud was en het jammergenoeg begon het te regenen. We zijn daarom maar snel aan de afdaling begonnen. En met snel bedoelen we in dit geval snel lopen. Het pad naar beneden was nog steeds een oud 4wd pad waar je redelijk snel kon afdalen. In no-time waren we dan ook weer de berg af en stonden we naast de Timaru River. Na deze rivier nog een paar kilometer gevolgd te hebben, kwamen we aan bij de Top Timaru Hut. Een mooie ‘nieuwe’ hut (gerenoveerd in 2011) op een mooie locatie.
Wakker worden in een witte wereld
Een paar weken geleden, toen we in Arthur’s Pass zaten, kwam cycloon Fehi over. Dit keer was het Gita die voor de nodige overlast zou gaan zorgen. Het laatste weerbericht dat we hadden, gaf aan dat deze tweede cycloon van het seizoen in de buurt van Wellington aan land zou komen en wij vooral een staartje mee zouden krijgen. Oftewel opnieuw veel regen. Voor ons was het dan ook vooral van belang om een goed dak boven ons hoofd te hebben. En gelukkig hadden we dat bij de Top Timaru Hut. Maar dat wij het slechte weer in de Top Timaru Hut zouden uitzitten, was helemaal niet zo zeker. Toen we dinsdag namelijk wakker werden, regende het al wel. Maar aangezien we in de komende 12 kilometer meerdere keren een rivier over moesten, en met de kennis dat er meer regen aan kwam, was de verleiding erg groot om te gaan lopen. Omdat het een lange, koude dag in de stromende regen zou worden, zagen we er niet echt naar uit om te vertrekken. Helemaal omdat deze sectie één van de highlights van de Te Araroa zou moeten zijn : naar verluidt zijn de uitzichten fenomenaal. Omdat we toch nog steeds lopen voor ons plezier, hebben we besloten om in de Top Timaru Hut te blijven, in de hoop dat we niet vast komen te zitten door een hoge rivier.
Toen er later die middag een aantal lopers binnen kwamen, waren we blij dat we niet zijn gaan lopen. Ze waren namelijk helemaal verkleumd en alles was doorweekt. Toen ze weer enigszins waren opgewarmd, lieten ze foto’s zien van de route die we gisteren hadden gelopen: volledig ondergesneeuwd. Wat een verschil. Maar het werd nog gekker: nadat we dinsdag heel de dag in de hut hadden doorgebracht met regen en gierende winden om de hut, werden we woensdag wakker in een schitterend winters landschap. Hoewel de Top Timaru Hut op ‘slechts’ 900m hoogte ligt, was de hut bedekt onder een dun laagje sneeuw. Wat een ander gezicht om nu naar een hele witte vallei te kijken. Omdat de Timaru River door alle regen behoorlijk was gestegen, zat lopen er vandaag nog niet in. Dus nog maar een dag in de hut doorbrengen.
Wandelen in een winters landschap
Hoewel cycloon Gita vooral centraal Nieuw-Zeeland heeft getroffen, heeft met name het Zuidereiland veel regen gehad. En dat hebben we gemerkt. Na twee dagen van onophoudelijke regen en sneeuw, was de Timaru River behoorlijk gestegen en van een helder beekje veranderd in een wild stromende grijze massa. Toch hadden we de indruk dat het niet onmogelijk was om vandaag (donderdag) verder te lopen, wetende dat we de Timaru River een aantal keer zouden kruisen.
Met een mooie blauwe hemel boven ons, zijn we aan de twaalf kilometer lange route langs de Timaru River begonnen. Een route die ansich goed te doen is: het pad is in redelijke staat, toch duurde het een eeuwigheid. De Timaru River loopt op een aantal punten door diepe kloven, waar lopen niet mogelijk is. De route gaat dan het bos in, wat vaak een steile klim betekent om na een paar meter weer net zo steil te dalen om weer bij de rivier te komen. Als je dat een aantal keer doet, waarbij je soms echt moet rotsklimmen om op het pad te blijven, duurt het dus wel even. Daarbij moesten we Timaru River een aantal keer oversteken. Iedere keer moesten we goed kijken waar dit het beste kon, maar aangezien we de rivierbodem niet konden zien, viel dat niet mee. Bij één oversteek betekende dat dat we drie pogingen hebben gewaagd voordat we een geschikte plaats hadden gevonden: het werd al snel te diep of er stond een te sterke stroming op de andere plekken. Maar na iets minder dan zes uur buffelen, lieten we de rivier achter ons.
Vanaf het punt dat we linksaf sloegen, begon het pad weer te klimmen. En met klimmen, bedoelen we ook echt klimmen. Een verschrikkelijk steil pad bracht ons in ongeveer 2,5 kilometer van 600 meter hoogte naar bijna 1100 meter hoogte. Na precies anderhalf uur, kwamen we aan bij de Stodys Hut. Omdat we al door veel mensen gewaarschuwd waren dat dit een verschrikkelijke hut zou zijn (heel veel muizen), stond het niet echt op het programma om hier te blijven. Na een korte pauze zijn we verder gelopen. Via een prima 4wd pad zijn we naar de top van Breast Hill gelopen. Een route die opzich al fantastisch is vanwege het uitzicht op de bergketen aan de andere kant van de vallei. Het werd echter nog beter omdat er net boven Stodys Hut nog sneeuw lag en hoe meer we klommen, hoe meer sneeuw er lag. Op de top van Breast Hill (1578m) lag echt een goed pak (minimaal 10 centimeter). Terwijl we alleen daarom al liepen te genieten (wie had gedacht dat we een deel van de Te Araroa in de sneeuw zouden afleggen), was het uitzicht vanaf Breast Hill echt fantastisch. Een plek waar we uren zouden kunnen blijven zitten (met recht dus een highlight van de Te Araroa). Het werd echter al laat en we moesten nog naar de volgende hut, dus helaas bleef het voor ons maar bij zo’n 25 minuten.
Terwijl de klim naar Breast Hill erg makkelijk was, was de afdaling verschrikkelijk: door de vele sneeuw, was er niets van een pad te zien. Gelukkig zagen we wel wat voetstappen in de sneeuw die we konden volgen. Maar bij iedere stap moesten we uitkijken niet uit te glijden. Wat we ook echt wel een paar keer gedaan hebben. Uiteindelijk kwamen we iets na acht uur aan bij de Pakituhi Hut, die helaas al overvol bleek te zijn. Wij hebben in rap tempo de tent opgezet en eten gekookt om ons daarna maar snel terug te trekken in de tent. We bevonden ons nog steeds op ruim 1300m hoogte en tussen de sneeuwresten. Zodra de zon onder was, daalde de temperatuur flink.
Wat een afdaling!
Gelukkig hebben we goede slaapzakken en hebben wij het vannacht niet koud gehad. We hebben in ieder geval wel gewacht met opstaan totdat de eerste zonnestralen op onze tent schenen. Tenminste een beetje warmte bij het inpakken van de tent. Wat daarna resteerde was een lange afdaling. Van de Pakituhi Hut (op 1330m) zouden we naar Lake Hawea lopen (op 366m). Kortom, bijna 1000 meter afdalen in iets minder dan 4 kilometer. En dan niet een afdaling die lekker loopt, maar over een bergkam, die veel op en neer gaat en we letterlijk over de rotsblokken moesten klimmen. Maar ondanks dat het verschrikkelijk steil was, was het pad goed te doen. Toch stopten we bijna iedere 10 minuten om van het uitzicht te genieten, dat was namelijk nog steeds fabelachtig mooi.
Nadat we Lake Hawea eenmaal hadden bereikt, volgde de route een makkelijk en mooi grindpad langs de oever van Lake Hawea naar het plaatsje Lake Hawea. Daar aangekomen, hebben we bij de lokale supermarkt/take-away/restaurant (ja, alles in één) een heerlijke hamburger gegeten om daarna nog 12 kilometer naar Albert Town te lopen. Ook deze kilometers liepen over een goed grindpad aan de oever van de Hawea River. Toen we net voor Albert Town de hangbrug over waren, kwamen we uit op een camping waar we onze tent hebben opgezet.
Wanaka
Vanaf onze kampeerplaats, was het nog 1 kilometer naar Albert Town. Vanaf daar volgde de route de Clutha River, een rivier die gevoed wordt door Lake Wanaka. Na een paar kilometer langs de oever van de Clutha River gelopen te hebben, kwamen we uit bij Lake Wanaka. Eén van de grotere meren in de regio. Het pad bleef de oever van Lake Wanaka volgen via een gedeeld loop- en fietspad. De kilometers vlogen dus voorbij en voor we het wisten waren we in Wanaka. Daar aangekomen hebben we -op aanraden van andere Te Araroa lopers- eerst een crèpe gegeten bij Charlie Brown. Het moet gezegd, dit is inderdaad een verrukkelijke crèpe. Zijn we gelijk weer aangekomen bij onze belangrijkste activiteit de komende dagen (we nemen een rustdag in Wanaka), namelijk eten. Na onze tent op het Holiday Park opgezet te hebben en onszelf opgefrist te hebben, hebben we namelijk niets anders gedaan dan eten…
0 reacties