Otago Central Rail Trail

Van verschillende mensen (vooral locals) hadden we te horen gekregen dat als we in Nieuw-Zeeland wilden fietsen, we de Otago Central Rail Trail moesten fietsen. Het is niet alleen de eerste Great Cycle Way van Nieuw-Zeeland, de Otago Central Rail Trail wordt door velen ook de mooiste fietsroute van Nieuw-Zeeland genoemd. Genoeg reden om de fietsroute hoog op ons bucket list te zetten.

Bij de i-SITE in Dunedin hebben we onze hele reis gepland: op donderdag met de bus van Dunedin naar Clyde. Van vrijdag tot en met zondag fietsen en dan op maandag met een shuttle van Middlemarch weer terug naar Dunedin (zo ontlopen we ook precies de drukte in Dunedin, aangezien er tot en met zondag concerten zijn van Ed Sheeran en heel Dunedin en omstreken hier heen lijkt te gaan). Omdat het Paasweekend was, verwachtte de mensen bij de i-SITE dat alles al wel volgeboekt zou zijn, maar de fietsverhuur (Trail Journeys in ons geval) en de campings langs de trail hadden nog voldoende plek (de campings hoefden overigens niet geboekt te worden, voor tenten hebben ze altijd wel plek. Dus onze fietstocht kon doorgaan. Een klein dingetje: de camping in Clyde kon de i-SITE niet boeken (stond niet in hun systeem), dus dat moesten we zelf even doen, maar omdat de andere campings niet geboekt hoeften te worden, zou dat wel goed komen. Dacht men. Toen we de camping na een paar uur uiteindelijk te pakken kregen bleek deze dus vol te zijn en zelfs een klein tentje niet meer te kunnen plaatsen. Dat geloof je toch ook niet. Alles geregeld en nu dit. Wij dus gelijk op internet iets anders gezocht en we kwamen gelukkig nog een Bed & Breakfast tegen die nog plek had, die we dus gelijk maar geboekt hebben.

Clyde

Twee dagen later was het zo ver: ’s ochtends vroeg hadden we de bus van Dunedin naar Clyde. Na wat vertraging te hebben opgelopen, onderweg, werden we uiteindelijk iets voor twaalf uur afgezet in het centrun van Clyde. Clyde is een oud goudzoekersstadje, zo ziet het er niet alleen uit, het straalt dat ook uit. Een rustig plaatsje met veel historische gebouwen. Omdat het lunchtijd was, hebben we geluncht bij het Post Office Cafe & Bar. Een prima tent als je van kant-en-klaar eten houdt: het verse fruit kwam uit blik en de pannenkoeken waren niet zelf gebakken. Ach, het smaakte, laten we het daar maar op houden. Na de lunch hebben we nog een rondje door het ‘centrum’ gelopen om daarna naar onze Bed & Breakfast te lopen. Omdat de eigenaren naar een begrafenis waren, hadden we doorgekregen waar de sleutel lag en konden we onze kamer in.

Otago Central Rail Trail: Clyde – Omakau

Na een goed ontbijt bij het Bed & Breakfast, zijn we naar het depot van Trail Journeys gelopen. Daar kregen we een uitgebreide instructie (video) hoe we een helm moesten vastmaken, zadel moesten verstelllen, etc. Heel interessant en leerzaam. Toen de video eindelijk was afgelopen, kregen we onze fietsen. Twee prima hybride fietsen met 24 versnellingen, vering en antilekbanden. We hadden twee fietstassen besteld en die lagen ook keurig op ons te wachten. Na spullen uit onze rugtassen overgeheveld te hebben in deze fietstassen, was het tijd om te vertrekken (onze rugtassen zouden door Trail Journeys worden vervoerd naar de camping in Omakau).

Omdat de 8 kilometer lange route van de Otago Central Rail Trail van Clyde naar Alexandra niet heel spannend is (het loopt in één rechte lijn naar Alexandra), besloten wij de River Track te nemen, wat de alternatieve route is naar Alexandra. We snappen echter wel waarom ze dit niet aan iedereen vertellen: de 12 kilometer lange route slingert langs de rivier met kleine klimmetjes en afdalingen (geen moeilijke). Na ongeveer een uur kwamen we uit in het centrum van Alexandra (waar je, als je de officiële route volgt, niet komt). Maar omdat het Goede Vrijdag was, was alles dicht. Een paar minuten later stak de Otago Rail Trail de weg over en konden wij de officiële route weer oppakken. Wat volgde was een heerlijk dagje fietsen. Het is echt een voormalige spoorlijn en dat kun je merken ook: het pad is mooi breed en nergens steil (af en toe vals plat omhoog/-laag). Toen we bij Galloway (een oud stationsgebouw) aan waren beland, hebben we wat geluncht om daarna verder te fietsen. De steilste heuvel van de Rail Trail op (Tiger Hill), maar zelfs daar haalden we nog met gemak 15km/u. Eenmaal boven, liep het pad weer wat omlaag en met een behoorlijke vaart bereikten we Omakau.

Na een ijsje gehaald te hebben bij de Four Square, zijn we nog even naar Ophir gefietst (een rondje van 6 kilometer extra). Voordat de Otago Central Rail Trail begin 1900 was gebouwd, was Ophir het belangrijkste goudzoekersplaatsje in de regio. Maar omdat men niet twee grote spoorbruggen aan wilde leggen voor zo’n klein stukje om naar Ophir, werd Omakau de belangrijkste plaats en liep Ophir leeg. Wat er vandaag de dag van over is, is dan ook niet heel veel. Een oud postkantoor, een hotel en wat huizen. Echt een oud goudzoekersstadje dus. Op de terugweg naar Omakau kwamen we over de Daniel O’Connell suspension bridge. De enige hangbrug langs de Otago Central Rail Trail. Nadat we hier wat foto’s hebben gemaakt zijn we verder gefietst naar Omakau, waar we na iets meer dan 50 kilometer gefietst te hebben aankwamen. Trail Journeys had onze tassen keurig op tijd afgeleverd bij de camping, dus we konden gelijk onze tent opzetten en nog een paar uur genieten van de middagzon.

Otago Central Rail Trail: Omakau – Ranfurly

Het was of er vannacht iemand een knopje omzette: van helemaal geen wind stond er binnen enkele minuten een stormachtige wind. Gelukkig hadden we het weerbericht gelezen en waren we erop voorbereid (dwz de tent goed vast te zetten). De hele tweede helft van de nacht bleven er behoorlijk krachtige windvlagen over komen, wat in de vroege ochtend ook nog gepaard ging met wat regen. Ideaal fietsweer. Wij verheugden ons dan ook al enorm om de tent in te mogen pakken en weer te gaan fietsen. Wonder boven wonder regende het nog toen we aan het ontbijt zaten, maar toen we alles moesten inpakken, was het droog.

Met een dreigende lucht aan de horizon fietsten we weg van de camping in Omakau. De Otago Central Rail Trail liep tot nagegoeg aan Lauder vals plat omhoog. Met verse benen vlogen de eerste kilometers voorbij en voor we het wisten zaten we al in Lauder. Vlak na Lauder werd het landschap wat grilliger: het leek wel op een landschap uit een wild west film, alleen dan wat groener. Normaal hoort het hier rond deze tijd van het jaar niet zo groen te zijn (juist droog en stoffig), maar door een erg nat laatste deel van de zomer is het veel groener dan anders.

Toen de spoorlijn in 1990 buiten gebruik is genomen, heeft het Departement of Conservation de ruim 60 bruggen en viaducten opgeknapt en geschikt gemaakt voor fietsers. Eén van de paradepaardjes van de Otago Central Rail Trail is de Manuherikia No.1 Bridge, met 110 meter de langste brug van de trail, maar wat het vooral mooi maakt, de brug heeft een bocht. Niet veel later kwamen we aan bij de Poolburn Gorge waar we de Poolburn Tunnels en Viaduct passeerden. Voor de tunnels moesten we even de hoofdlamp erbij op zetten. In de 230 meter lange No. 2 Tunnel zag je zonder licht namelijk niet heel veel. Toen we de tweede tunnel uitkwamen (de No. 1 Tunnel), reden we gelijk het Poolburn viaduct op, met 37 meter de hoogste brug van de trail.

Toen we net wat foto’s van de brug aan het nemen waren, begon het flink te regenen. Zelfs zo hard dat we onze regenjas en -broek hebben aangedaan en ruim een uur in de stromende regen hebben gefietst. We hadden eerder kunnen schuilen, bijvoorbeeld in Oturehua. Maar het zag er niet naar uit dat het snel droog zou worden. Helaas betekende dit ook dat we de Golden Progress Mine moesten laten voor wat het was. Deze oude mijn heeft als enige mijn in de regio nog een boortoren staan, maar aangezien je er nog een kleine 10 minuten heen moet lopen (we weten het, dat is niets), hadden wij er niet zo veel zin in om daar in de regen heen te lopen. Wij zijn daarop doorgereden naar het hoogste punt van de Rail Trail (618m) en hebben bij een shelter geluncht.

Gedurende de lunch klaarde het weer op. Er verscheen een helder blauwe lucht en er was niets meer van de dreigende luchten te bekennen. Toen we weer gingen fietsen konden de regenjas en -broek ook weer in de tas. Aangezien we het hoogste punt van de Rail Trail net na de lunch passeerden, was het de rest van de middag heerlijk fietsen. Wedderburn bereikten we met een snelheid van 30km/u om daarna met een mooie vaart door te rijden naar Ranfurly. Voordat we onze tent hebben opgezet op het lokale Holiday Park, hebben we eerst nog een gebakje gegeten bij het Maniototo Café.

Otago Central Rail Trail: Ranfurly – Middlemarch

Terwijl de wintertijd afgelopen nacht is ingegaan in Nieuw-Zeeland, werden we wakker met de eerste grondvorst. Goede timing van het weer dus. Omdat we het Paasontbijt dit jaar moeten missen, hebben we onszelf maar getrakteerd op een kop koffie/chocolademelk met gebak voordat we de weg op zijn gegaan. Uiteindelijk reden we om 9:30 uur weg uit het centrum van Ranfurly (wat overigens de grootste plaats is waar de Otago Central Rail Trail doorheen komt). Vanaf Ranfurly liep het pad heerlijk valsplat omlaag. De hele dag zat de kilometerteller ergens tussen de 20-30 kilometer per uur. Binnen no-time passeerden we Wapiata en niet veel later Kokonga. Twee plaatsjes met een station, waarbij er van het station niet veel meer over is dan een informatiebord. Het was hier waar we de eerste keer in gesprek raakten met een paar locals die aan het fietsen waren. Iets wat ons vandaag nog veel vaker zou overkomen. De Otago Central Rail Trail lijkt dan ook de ideale paasactiviteit voor Nieuw-Zeelanders te zijn.

Na Kokonga begon de route weer wat meer te slingeren. De Otago Central Rail Trail volgde de Taieri River door een geweldig landschap: steile rotsformaties op rechts en een uitgestrekt landschap op links. Hoewel het nog wat frisjes was, was het weer erg goed en konden we 360 graden rond kilometers ver kijken. Erg mooi. Vlak na Tiroiti (weer zo’n station waar niets van over is), kwamen we langs de Prices Creek Tunnel en Viaduct. De tunnel is met z’n 150 meter, minder lang dan de tunnels waar we gisteren doorheen zijn gekomen, maar doordat de tunnel in een bocht ligt, is het er wel goed donker. Slechts een paar kilometer verder kwamen we in Hyde aan. Het laatste plaatsje dat we aan zouden doen voor we in Middlemarch aankomen. Maar met plaatsje doe je Hyde waarschijnlijk te veel eer aan. Oké, er staat een hotel en een paar huizen, maar dat is het dan ook wel. Ons was op het hart gedrukt om dit hotel (en dan met name het restaurant) vooral te mijden aangezien het erg klein is en ze niet berekend zijn op veel mensen en je je lunch dus vooral wel moet reserveren. Hoewel er nauwelijks fietsen stonden, maar we onze lunch niet hadden gereserveerd, zijn wij dus maar doorgefietst. Omdat er een gebrek aan vlakke grond is in Hyde, ligt het station van Hyde twee kilometer buiten Hyde. Hier hebben we geluncht en het station bijna een half uur voor onszelf gehad.

Na de lunch hadden we nog iets minder dan 30 kilometer te gaan naar Middlemarch. Omdat het allemaal naar beneden liep, bleven de kilometers voorbij vliegen. De rem moesten we alleen even inknijpen toen er karavaan paarden passeerde, verder was het heerlijk fietsen in een schitterend landschap. Iets na twee uur bereikten we Middlemarch, waar het fietspad van de Otago Central Rail Trail plaats maakt voor echte rails (Middlemarch is in de weekenden per trein te bereiken vanuit Dunedin, helaas geldt 2e Paasdag voor de trein niet als weekend). Voor ons dus het eindpunt. Althans… Nadat we onze tent hadden opgezet op het Holiday Park, zijn we de fietsen gaan inleveren bij het depot van Trail Journeys. Nadat ze hoorden dat we morgenmiddag pas de shuttle terug hebben naar Dunedin, vroegen ze of we de fietsen niet nog wat langer wilden gebruiken, gratis. Als we ze voor 12:00 uur morgenmiddag terug zouden brengen, konden we er vanmiddag en morgenochtend de omgeving mee verkennen. Dat is nog eens vriendelijk en klantgericht.

Gepubliceerd op zondag 01 april 2018.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *