Vanuit Etosha National Park waren we van plan om naar Swakopmund te rijden. Je kunt de snelweg pakken, dan doe je er zo’n 3 uur over. Je kunt ook een alternatieve route nemen, via Spitzkoppe. En dat is echt de moeite waard (mocht je toevallig ooit in de buurt zijn).
In het verder vlakke landschap, is Spitzkoppe een aangename afwisseling. Net buiten het park hebben we nog even aan de kant van de weg staan lunchen. Juist ja, net buiten het park, omdat het uitzicht op Spitzkoppe hier echt geweldig is. In het halfuur dat we daar hebben staan genieten (en eten), is er geen enkele auto voorbij gekomen. Wel kwam er opeens een man uit het niets tevoorschijn. Echt, in de wijde omgeving helemaal niets te zien, komt er opeens een man aanlopen… Waar die vandaan kwam is ons nog steeds een raadsel.
Na de lunch hebben we de laatste kilometers afgelegd naar Spitzkoppe. Het gebied wordt beheerd door de Damara bevolking. Om hun te ondersteunen moet er toegang worden betaald, zo’n N$ 100,- (ongeveer 10 euro). Je kunt ook kamperen in Spitzkoppe (N$ 40,- per persoon plus N$ 10,- voor een auto). Aangezien het vrij rustig was, mochten we zelf een kampeerplek uitzoeken. Wij dus maar in de auto een rondje gereden over de camping. Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan. 1) de plattegrond die we hadden meegekregen was niet heel erg duidelijk en 2) de kampeerplekken lagen behoorlijk ver van elkaar vandaan. Maar na ongeveer alle plekken bekeken te hebben, hebben we er één uit weten te kiezen: plek 20. Zo ongeveer het verst verwijderd van de ingang, maar wat een prachtige plek. Tussen de rotsen, geen zicht op mogelijke andere kampeerders en een vrij uitzicht over het landschap. Een onvoorstelbaar mooi plekje (en dan is dat zelfs nog een understatement). Klein nadeel voor sommigen: er zijn geen faciliteiten aanwezig, ja die zijn er wel. Bij de ingang van het terrein, op een klein half uur rijden dus…
We hebben onze stoeltjes maar even neergezet en zijn toen met de auto naar het Pontok gebergte gereden. Spitzkoppe zijn een aantal granieten bergen, waarvan de hoogste (Grote Spitzkop) 700 meter hoog is. Deze 700 miljoen jaar oude rotspunt is pas in 1946 voor het eerst beklommen. Ook vandaag de dag hebben bergbeklimmers nog steeds veel moeite met de gladde en vaak erg warme stenen puist. Voor de toeristen hebben ze een stalenketting aangebracht naar de lagere bergen, waarvan het Pontok gebergte deel uitmaakt. Een ideale manier dus, mits je geen hoogtevrees hebt, om je toch nog een beetje bergbeklimmer te voelen. Hoewel het kilometers verre uitzicht over het omringende landschap overweldigend was, bracht de klim ook een kleine deceptie met zich mee. Van de eeuwen oude rotstekeningen die bovenop de berg gevonden zijn, is tegenwoordig niets meer te zien doordat toeristen zo nodig hun naam en andere dingen op de rotswand moesten schrijven. Zonde!
Na via de kettingen ook weer afgedaald te zijn, hebben we rest van Spitzkoppe verkend. De rest? Ja, door de jarenlange blootstelling aan de elementen van de natuur zijn er een aantal bijzondere rotsformaties ontstaan, waaronder een natuurlijke brug.
Nadat we echt elke grote rots van alle kanten hebben staan bewonderen, zijn we maar weer terug gereden naar onze kampeerplek. Maar waar was die ook al weer? Met de plattegrond in de hand hebben we volgens ons minstens drie rondjes over de camping gereden, maar toch kwamen we opeens uit bij onze plek. Tent opgezet, eten gekookt en op een naast gelegen rots geklommen om van het uitzicht te genieten. Hadden we al gezegd dat Spitzkoppe echt een geweldige plek is?
0 reacties