Alweer wat jaartjes geleden, was de NS-Wandeling Utrechtse Heuvelrug de eerste NS-Wandeling die we liepen. Hoewel we toen al wel blogs schreven, hebben we nooit een blog geschreven over onze eerste NS-Wandeling. Daar moet maar eens verandering in komen. Niet dat we nu -na vele jaren- alsnog onze ervaring op papier zetten, dat zou immers niet heel relevant zijn. Nee, toen het onlangs mooi weer was, besloten we om de NS-Wandeling Utrechtse Heuvelrug nog een keer te lopen: 14 kilometer langs de hoogtepunten van de Utrechtse Heuvelrug met afwisselend bos, heide en stuifzand. We wisten gelijk weer waarom dit tot op de dag van vandaag één van onze favoriete NS-Wandelingen is.
Vanaf station Driebergen-Zeist loop je eerst een stuk over een fietspad langs de sportvelden aan de ene kant en het spoor aan de andere kant. Niet een heel spectaculair begin, maar dat verandert snel. Toen we het spoor eenmaal waren overgestoken en het bos in liepen, kwamen we al snel uit op een groot open landschap: landgoed Heidestein. Zandverstuiving, heide en een vennetje. Allemaal in één oogopslag. Wat wil je nog meer. Het landschap is begin twintigste eeuw aangelegd, als we weer wat verder zijn gelopen, komen we langs de fundering van een oud tuinhuisje en een voormalig perron (ooit liep er een smalspoorbaan naar een zandafgraving).
Terwijl we nog van de omgeving lopen te genieten, zien we de zon in de verte op iets glimmends weerkaatsen. Als we dichterbij zijn gelopen, hangen er opeens allemaal geplastificeerde A4’tjes met de mededeling dat het wandelpad is afgesloten in verband met zaagwerkzaamheden. Hoewel we geen zaaggeluiden horen, volgen we netjes de omleiding. Gelukkig is de omleiding maar kort en komen we wel bij de zandverstuiving op Landgoed Bornia; één van de meest ongerepte duingebieden van de Utrechtse Heuvelrug. Een schitterend gebied als je het ons vraagt, en hoewel het zwaar loopt, wel erg leuk dat de route de zandverstuiving oversteekt.
Na de zandverstuiving, volgt de route een aantal redelijk lange rechte bospaden naar Austerlitz. Maar zo opeens je in Austerlitz staat, zo snel ben je er ook weer uit. Via wederom een lang fietspad en later bospad lopen we verder. Iets verderop lopen we langs een stenen koepel: de Koepel van Stoop. Genoemd naar de Amsterdamse bankier Stoop, die de koepel in 1840 liet bouwen als theehuis. Tegenwoordig is er een atelier in gevestigd, dat alleen op afspraak kan worden bezocht. Het pad slingert daarna via wat heuvels verder in de richting van Maarn. Ook hier zijn recent kapwerkzaamheden uitgevoerd. De vele bomen en takken die op het pad liggen, maken het er niet makkelijk op, maar we bereiken de laatste parel van de route: de Koeheuvels. Een grote open zandverstuiving net buiten Maarn. Op één van de duintoppen hebben we heerlijk in het zonnetje gezeten, wetende dat station Maarn slechts op vijf minuten loopafstand ligt. Er zijn slechtere plekken om op de trein te moeten wachten…
0 reacties