De Utrechtse Heuvelrug strekt zich uit van Hilversum tot aan Rhenen. Een gebied dat ten tijde van de ijstijd is gevormd doordat gletsjers zand voor zich uit duwden. Smeltwater heeft vervolgens diepe dalen gecreëerd. Hierdoor is het landschap, voor Nederlandse begrippen, behoorlijk heuvelachtig. Waarbij de 52 meter hoge Grebbeberg, de 62 meter hoge Elsterberg en de 69 meter hoge Amerongseberg tot de hoogste toppen van de Utrechtse Heuvelrug behoren. NS-Wandeling Elsterberg doet echter niet al deze toppen aan, slechts de Elsterberg wordt beklommen.
De wandeling begint in Rhenen. Een gemoedelijk stadje dat al in de 13de eeuw stadsrechten kreeg. Niet alleen in de middeleeuwen was Rhenen, als vooruitgeschoven steunpunt van de Bisschop van Utrecht, een belangrijke plaats in de regio, ook aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, toen Rhenen deel uitmaakte van de Grebbelinie. Tijdens de slag om de Grebbeberg heeft het Nederlandse leger zware gevechten uitgevochten met het opstomende Duitse leger. Hoewel in eerste instantie verzet kon worden geboden, bleek het Nederlandse leger niet opgewassen tegen het grotere Duitse leger. Rhenen had het daarbij zwaar te verduren gehad. Ruim 1000 woningen raakten beschadigd en bijna 200 werden volledig verwoest. Direct werd begonnen met herstel, maar in plaats van de boel weer op te bouwen, werd een volledig nieuw ontwerp van de stad ontwikkeld. En dat is vandaag de dag goed te zien: je loopt langs veel relatief moderne huizen. We hadden gehoopt dat de laat-gothishe Cunera kerk dit enigszins zou goedmaken, ware het niet dat deze zo voor een groot deel in de steigers stond. Rhenen zijn we daarom maar snel weer uitgelopen.
Zodra we Rhenen uit waren, stonden we in de bossen. Dat is natuurlijk hartstikke mooi, zeker in de herfst: volop herfstkleuren en paddenstoelen. Maar na een aantal kilometer begint zelfs bos wat te vervelen. Net toen we tegen elkaar zeiden dat deze wandeling wel wat meer afwisseling had mogen hebben (wat betreft landschap), maakten de bomen plaats voor een weids uitzicht.
Vervolgens liep het pad eerst langs een aantal grafheuvels om daarna een grote open vlakte op te lopen. Door de zandige bodem kon men vroeger op deze open vlakte tabak verbouwen (Plantage Willem III). Vandaag de dag herinneren alleen de droogschuren nog aan deze tijd. Hoewel dit natuurlijk een mooi stukje geschiedenis is, is het ook mooi om te zien dat de natuur zijn plaats weer heeft gevonden. Op dit stuk van de wandeling zagen we diverse reeën in de bosjes lopen.
Wanneer je de provincialeweg over bent gestoken, begint het pad weer te stijgen: de Elsterberg moet immers nog beklommen worden. Wederom loop je door voornamelijk boslandschap (Amerongse Bos), met af en toe een stukje heide. Pas bij het Egelmeer maken de bomen echt plaats voor een meer open landschap. Bij het Egelmeer kun je overigens goed zien dat het gebied te kampen heeft met droogte: de meter die het grondwaterpeil aangeeft staat al tijden erg laag, verwacht dus geen groot meer met egels.
Vanaf het Egelmeer is het nog maar een klein stukje naar Veenendaal. En dat je weer in de buurt komt van een plaatsje is goed te merken: op de stukjes zandverstuiving is het een drukte van belang met spelende kinderen. Om Veenendaal in te komen, hoeft slechts de Slaperdijk nog even beklommen te worden. Hoewel er niet direct water in de buurt is, kan bij hoogwater van de Rijn, water via de vallei Veenendaal instromen. Halverwege de 17de eeuw heeft men daarom de Slaperdijk aangelegd die onder andere Veenendaal moet beschermen voor hoogwater.
Om bij het station van Veenendaal-West te komen, is enige moeite gedaan om een leuke route uit te zetten tussen de bebouwing van Veenendaal. Maar net als met Rhenen, deze nieuwbouw kan ons toch niet echt bekoren. Maar ach, dat is slechts een kleinigheidje op een verder mooie wandeling. 18 kilometer in totaal over een voor Nederland uniek landschap met veel heuvels.
0 reacties