Als we ons omdraaien en in de richting kijken waar we vandaan komen, zien we Hrafntinnusker liggen. Wat een ander zicht dan toen we gisteren aankwamen. Inmiddels zien we ook meer activiteit rondom de verschillende tentjes, maar dat is onze eigen schuld. We hadden de wekker namelijk om 7 uur gezet, maar toen we alles ingepakt hadden en onze schoenen aan stonden te trekken viel het oog op het horloge: 7 uur. Dat is vreemd, aangezien we de wekker toch om 7 uur hadden gezet. Maar toen viel het kwartje: we waren even vergeten dat de iPad nog op de Nederlandse tijd stond. Dus in plaats van 7 uur, was de wekker om 5 uur lokale tijd gegaan. Lekker vroeg dus.
Na een pittige klim komen we bij een geweldig uitzichtpunt: kilometers ver kun we kijken, met helemaal in de verte Hrafntinnusker.
Na nog wat korte stukjes dalen en klimmen, komen we aan bij een even zo mooi uitzicht de andere kant op, in de richting waar we op gaan. In plaats van een grijze stenenmassa, ontplooit zich nu een groene vallei voor ons. Met ook dit keer in de verte zicht op een hut: Alftavatn, ons doel voor vandaag.
Voordat we daar aankomen, moesten we eerst nog een flink hoogteverschil overbruggen. Een lange en vooral steile afdaling volgde dan ook. Een afdaling waar de enkels en knieën het zo zwaar te verduren kregen dat ze bij ons beide besloten dat het genoeg was. Allebei zij we, ondanks ondersteuning van wandelstokken, een keer onderuit gegaan. Gelukkig alleen een deuk in ons ego en geen fysiek letsel, maar toch.
Na de afdaling denk je alles gehad te hebben, maar niets is minder waar. Vrij snel bereikten we namelijk een rivier. Niet bijzonder, want daar heb je er wel meer van in IJsland. Toch was deze rivier bijzonder: het was namelijk de eerste rivier waar de schoenen uit moesten en de broek hoog opgestroopt om de overkant te bereiken.
Samen met een IJslands stel dat ook op weg was naar Alftavatn om daar als huttenwaard op te treden, staken we de rivier over. Zonder problemen. Dat kun je echter niet zeggen van de Franse dames die aankwamen toen wij net onze schoenen weer aan hadden. Aangezien de Franse dames geen waterschoenen bij zich hadden, besloot een van de twee huttenwaarden haar schoenen naar de overkant te gooien. Prima plan en ook goed gelukt. In no-time was de eerste Franse dame aan de overkant. Toen zij echter haar geleende schoen naar de overkant gooide, belandde deze dus niet aan de overkant, maar midden in de snel stromende rivier. Twee lichtelijk geagiteerde huttenwaarden die al rennend achter de schoen aan moesten tot gevolg. Gelukkig hebben ze de schoen uiteindelijk weten te pakken, maar toch… Wat een onvoorbereide mensen heb je toch.
Na de rivieroversteek volgde een vrij ‘saai’ valsplat stuk naar Alftavatn (het Elfenmeer). Daar aangekomen hadden we volop ruimte om te kiezen waar we de tent zouden zetten, met een schitterend plaatsje aan het meer tot gevolg.
Lees ook:
0 reacties