Na Camerig, waar we overnacht hebben, liggen nog maar weinig campings. Tot aan Vaals eigenlijk geen. Een lange wandeldag stond ons dus te wachten. Daarom ging de wekker een uurtje eerder, zodat er voldoende tijd was om onze eindbestemming voor vandaag (Gulpen) te bereiken.
Vanuit Camerig liepen we gelijk het Vijlenerbosch in. Vervolgens liepen we bijna twee uur in de bossen (het begint dus met het Vijlenerbosch, dat over gaat in het Holsetterbosch, Malensbosch en uiteindelijk het Schimperbosch).
Met name in het Vijlenerbosch, dat het hoogst gelegen bos van Nederland is, liggen een paar venijnige klimmetjes. We kijken dan ook niet vreemd op van de toepasselijke naam van café het Hijgend Hert, waar we langskwamen. Helaas voor ons was het café nog niet open, dus hijgend liepen we verder. Overigens, doordat het Vijlenerbosch zo hoog ligt (300+ meter boven zeeniveau), heeft het een microklimaat: het is er iets kouder dan in de omgeving, waardoor er meer bewolking voorkomt, dat op zijn beurt zorgt voor meer neerslag. Vandaar dus dat het er zo ontzettend groen is. Helemaal in de vroege uurtjes dat wij er liepen.
Toen we het bos uitliepen, liepen we zo een weiland in. ‘Uh, zie jij waar we heen moeten?’ Hoewel de GPS de richting wel aangaf, was er in het weiland niets te zien van een paal of een routemarkering. Na een tijdje de horizon afgetuurd te hebben, zagen we heel in de verte een paal staan waar we een rood-gele kleur op dachten te herkennen. Enige probleem was dat deze paal precies achter een groepje Schotse Hooglanders stond. Hoewel deze enorme beesten zelden agressief schijnen te zijn, zijn we er toch maar met een boog omheen gelopen.
En inderdaad, onze aanwezigheid werd niet echt op prijs gesteld. Eén van de koeien hield ons behoorlijk in de gaten en kwam langzaam onze kant opgeslopen. Gelukkig bleek de paal inderdaad een paal van het Krijtlandpad te zijn en waren we dus niet voor niets het weiland overgestoken. Maar wat bleek, na dit weiland, volgden nog twee akkers. Gelukkig stonden hier geen beesten in, maar lagen er wel genoeg (slecht zichtbare) kuilen om over te struikelen.
Na over de akkers gelopen te hebben, stonden we opeens bij een oude grenspost met België, aan de voet van de hoogste berg van Nederland. Op een almaar stijgend pad, liepen we vervolgens op het Drielandenpunt af. Van verre hoorden we de drukte al bij het Drielandenpunt. De ‘herrie’ kwam voornamelijk bij het Labyrint vandaan, de drukte bij het Drielandenpunt zelf viel ons erg mee. Na een voet gezet te hebben in alle drie de landen, zijn we onze lunch maar gaan kopen. Een broodje kroket ging er wel in, uiteraard wel voor de toeristenprijs, maar na al die kilometers vonden we dat we dat wel verdiend hadden.
Het Krijtlandpad volgt vanaf het Drielandenpunt het oude grenspad richting Vaals. Althans, dat gaf onze GPS aan. Het echte pad leek toch echt naar links af te buigen. Omdat we geen beschrijving van het Krijtlandpad bij ons hadden en we de grenspalen nog wel in een rijtje zagen staan, besloten we om de GPS maar te blijven volgen. Wat volgde was een soort van bossafari. Volgens ons kon dit nooit de juiste route zijn (en is het ook niet!). Toch gek, aangezien de GPS route de officiële route is die we op de website van Wandelnet hebben gedownload. Maar eigenlijk was het best leuk om zo een keer dwars door het bos te lopen zonder mooi aangelegd pad.
Gelukkig kwamen we bij het inlopen van Vaals weer de routemarkering van het Krijtlandpad tegen. Hoewel we dus een stuk hadden afgesneden, had ons bosavontuur ons geen tijdwinst opgeleverd.
Na Vaals loopt het Krijtlandpad tussen de weilanden door naar Holset, Vijlen en Nijswiller.
In Nijswiller was een man die zijn heg stond te snoeien zo vriendelijk om ons van vers drinkwater te voorzien. Gelukkig maar, aangezien er daarna niet heel veel gelegenheid meer was om de bidons bij te vullen. Wat volgde was namelijk de beklimming van de Kruisberg. Maar, als we de fietsers die naast ons zaten op het bankje bovenop de heuvel moesten geloven, was de route die zij zojuist hadden gefietst (of beter gezegd gelopen) veel steiler dan waar wij zojuist vandaan waren gekomen. Onze route liep vervolgens over een grindpad door de weilanden in de richting van Cartils. In Wittem moesten we opnieuw een weiland oversteken, ook hier stonden koeien, die net in een rijtje richting de stal liepen.
Op eentje na, die natuurlijk precies op de plek waar wij het weiland weer moesten verlaten bleef staan grazen. Omdat er niet heel veel beweging in zat zijn we er toch maar langs gelopen. ‘Uh, het was toch een fabeltje dat stieren op de kleur rood afkomen…’ Het bleek namelijk een stier te zijn waar we langsliepen. Deze stier vond het gras echter een stuk lekkerder dan dat hij ons interessant vond, gelukkig maar!
Ons restte vervolgens alleen nog maar de beklimming van de Gulperberg. Maar ja, daar zeg je wat: ‘alleen nog maar’. Na bijna 30 kilometer gelopen te hebben, met 15kg op de rug, in de hitte van vandaag (22 graden Celsius), hakt zo’n berg er behoorlijk in. Bij het beklimmen van de Gulperberg wisten we overigens nog niet of Panorama Camping Gulperberg wel plek zou hebben. Maar als er plek zou zijn, dan zouden we stoppen, want inmiddels waren we (vooral onze voeten) best moe. Gelukkig was er plek, weliswaar voor een belachelijke prijs van 27 euro, maar met alle faciliteiten die deze camping bood, konden we wel genieten van een heerlijk koud blikje ijsthee met een prachtig uitzicht.
Download de route zoals wij die gelopen hebben. Let op: de route van het Krijtlandpad is in 2020 vernieuwd en verschilt op een aantal punten van de route zoals wij deze gelopen hebben.
Lees ook:
0 reacties