Het was de bedoeling dat we aan het begin van de route, in Maastricht, nog wat inkopen hadden gedaan. In al ons enthousiasme om aan het Krijtlandpad te beginnen, waren we dat echter vergeten. Met als gevolg dat we nu dus geen ontbijt hadden. En als er iets is dat wij niet kunnen missen, juist ja… Na onze voorraad energierepen te hebben geplunderd om toch maar een beetje vulling in de maag te hebben, zijn we maar weer gaan lopen. Op naar het eerste café waar ze een Limburgse vlaai serveerden. Aangezien we genoeg plaatsjes aan zouden doen (Mheer, Noorbeek, Slenaken), zou dat dus wel goed komen. Ware het niet dat we gewoon veel te vroeg waren bij het eerste café.
Uiteindelijk vonden we in Noorbeek een hotel annex restaurant dat wel open was, waar we onze eerste Limburgse vlaai hebben gegeten (en wat dus ook gelijk ons ontbijt was). Heerlijk!
Tegenover het hotel, bij de lokale bakker, kochten we alvast de lunch en met hernieuwde energie liepen we daarna via een karrenspoor tussen de weilanden van Noorbeek naar Slenaken. In Slenaken lonkten de vele hotels, maar we konden nog een vlaai weerstaan. Wat wij niet wisten was dat er een gruwelijke klim op ons lag te wachten: direct wanneer je Slenaken uitloopt, begint het pad te stijgen, en naar mate je hoger komt wordt het steiler en steiler. Een best klimmetje voor Nederlandse begrippen.
Eenmaal in het Onderste Bosch aangekomen, hebben we even geluncht. Vrij snel werden we daarbij vergezeld door twee andere wandelaars. Eén van hen zat op de praatstoel en vertelde honderduit over de vele tochten die hij had gelopen, maar lopen met bagage zoals wij deden had hij lang geleden al afgezworen. ‘Hmm, klinkt bemoedigend.’ Na de lunch, scheidden onze wegen weer en hervatten wij onze tocht door het Onderste en Bovenste Bosch.
Toen we het bos uiteindelijk weer uitliepen hadden we een heel mooi uitzicht. Je zou toch zweren dat we ergens in het midden van Frankrijk waren aanbeland, maar het is toch echt gewoon ons eigen Nederland!
Omdat we toch echt nog even wat inkopen moesten doen (ja, dit keer dachten we er aan!), zijn we hier even van de route afgeweken om wat boodschappen te kunnen doen in Epen. Via het Bovenpad kwamen we weer uit bij de Kleine Geul, waar we ook de route weer op konden pakken. Ware het niet dat hier vers gemaakt ijs werd verkocht. Iets wat wij natuurlijk moeilijk konden weerstaan. Dus hoewel de tassen net weer op de rug waren vastgesnoerd, tassen maar weer af en een ijsje besteld. Eén hoorntje met bolletjes en een bakje met ijs en aardbeien. Dat ging er wel in!
Toen het ijsje op was, restte ons slechts nog een laatste klim naar de camping. Voor vandaag hadden we namelijk weer een wandeling van zo’n 19 kilometer uitgestippeld, en dat zou ons precies tot aan Camerig brengen, waar we nu zo’n beetje waren. Dus na nog wat laatste meters geklommen te hebben, kwamen we aan bij camping Lingberg. Even gezocht naar de receptie, maar die was er niet. Bleek dat je gewoon bij het woonhuis moest aanbellen. De vrouw des huizes zei dat ze zeker wel plek had. ‘Aangezien jullie geen stroom nodig hebben, halen we wat van de prijs af. Oh, en aangezien ik geen klein geld heb, ronden we naar beneden af.’ ‘Uh, ok.’ Dat was dus opeens een paar euro goedkoper dan normaal, maar je hoort ons niet klagen hoor. De eigenaresse zei ook dat we gerust in het veld achter de schuur mochten gaan staan, dit was weliswaar geen onderdeel van de camping, maar bood wel het beste uitzicht van Nederland. Zo gezegd, zo gedaan. En inderdaad, wat een geweldig plekje!
Download de route zoals wij die gelopen hebben. Let op: de route van het Krijtlandpad is in 2020 vernieuwd en verschilt op een aantal punten van de route zoals wij deze gelopen hebben.
Lees ook:
0 reacties