Na een twee uur durende treinrit, komen we aan op station Maastricht. Het Krijtlandpad begint daar, dus we konden gelijk de rugzak op de rug slingeren en gaan lopen. Nou ja slingeren is makkelijker gezegd dan gedaan met dat gewicht. In de mensenmassa liepen we in de richting van de Sint Servaasbrug. Maar in plaats van de mensenmassa naar het centrum van Maastricht te volgen, sloegen wij voor de Sint Servaasbrug linksaf om tot aan Eijsden de Maas te volgen. Hoewel, in Maastricht-Zuid verlaat je de Maas om een stuk over een schitterend industrieterrein te lopen. Het moet gezegd worden: afwisseling in landschap is leuk, maar doe ons toch maar de Maas in plaats van zo’n uitgestorven en saai industrieterrein. Gelukkig werd het vanaf Oost-Maarland weer beter. In een rechte lijn liepen we weer op de Maas af. Via een mooi natuurgebied met wilde paarden liepen we daarna naar Eijsden.
Inmiddels waren we wel toe aan een lunch en dit leek ons een geschikt plekje. Ware het niet dat het net begon te regenen. Eerst een klein beetje, maar al snel moesten we ons volledige regenpak aantrekken en ook de regenhoezen voor de tassen te voorschijn halen. Wat is wandelen toch leuk…
Toen we langs de volle café’s in Eijsden liepen, was het wel heel erg aanlokkelijk om daar naar binnen te gaan. Wij hadden echter al een lunch bij ons, dus besloten we het er maar op te gokken dat het snel weer droog zou worden. Gelukkig werd het dat ook, toen we Eijsden uitliepen en we tegenover Kasteel Eijsden stonden brak het zonnetje door en konden we onze meegebrachte lunch oppeuzelen. Met hernieuwde kracht liepen we daarna het Limburgse heuvellandschap tegemoet. Net voorbij het Mescher Plukbos gaf de eerste heuvel gelijk een mooi uitzicht. Je kon namelijk precies de route zien die we tot dan toe hadden gelopen. Helaas begon het niet heel veel later weer te regenen.
In de stromende regen liepen we het terrein van Camping de Kersenboomgaard op. Op de camping zagen we een mooi groot stuk grasveld liggen, waar wel een klein trekkerstentje zou moeten passen.Toen we passeerden, vroeg een campinggast nog of we even wilden schuilen. Wij wilden liever weten of we hier konden overnachten. Bij de receptie daarom maar even aangebeld, waarop helaas geen gehoor kwam. Na nog een keer aangebeld te hebben, kwam er uiteindelijk iemand aan. Maar zonder blikken of blozen zei deze dame: ‘Nee, we hebben geen plek’ en deed de deur dicht. Daar sta je dan. Inmiddels redelijk doorweekt wisten we niet of we hier nou van moesten huilen of juist lachen. Maar aangezien het nog steeds regende, hebben we er maar geen energie aan verspilt en zijn we verder gelopen. Gelukkig bleek er na een paar honderd meter nog een camping te zijn. Na even gezocht te hebben waar we ons moesten melden, werden we hier erg hartelijk ontvangen. Wat een verschil met zojuist! Op onze vraag of we een nachtje konden blijven, werd gevraagd of we een caravan hadden. Uh, nou we zijn lopend. ‘Oh, maar dan hebben we zeker wel een plaatsje.’ Vervolgens werd ons thee, koffie en gebak aangeboden, waarna we een klein kwartier met de eigenaresse van camping Libeek hebben zitten praten. Gelukkig zijn er nog mensen die wel weten hoe je doorweekte wandelaars moet ontvangen. Overigens vertelde de eigenaresse dat in de drie jaar dat ze nu open zijn, wij pas de derde trekkers waren die zomaar langskwamen. Misschien dat ze bij de vorige camping dus gewoon een soort van ‘geschrokken’ waren.
We hadden de tent nog niet neergezet of het begon wederom te regenen. Dus gezellig in de tent gaan zitten. Helaas ging de regen over in hagel en werd de hagel op zijn beurt vergezeld met onweer en zware windstoten. Hoewel de tent flink heen en weer schudde, hield de tent zich groot. Wel was het grasveld inmiddels veranderd in een wit veld.
Toen de bui over was, kwam de campingeigenaar maar even vragen of alles nog heel was. Gelukkig had geen van de campinggasten schade opgelopen door de onverwachte harde wind. In ieder geval goed om te weten dat ons tentje dergelijke windstoten en een hagelbui goed kan doorstaan. Ook al bleken sommige haringen een spoor van zo’n 10 centimeter in de grond te hebben getrokken. Voor de nacht hebben we de haringen daarom maar wat steviger verankerd, maar dat bleek niet nodig. De rest van de avond en nacht is het droog gebleven en hebben wij onze eerste wandeldag met een goede nachtrust kunnen afsluiten.
Download de route zoals wij die gelopen hebben. Let op: de route van het Krijtlandpad is in 2020 vernieuwd en verschilt op een aantal punten van de route zoals wij deze gelopen hebben.
Lees ook:
0 reacties